Myślenie życzeniowe: Reksiu wróć!!!

Kilka dni temu zorientowałem się, klikając gdzieś po stronie, że mamy w ofercie cyfrowej gry dla dzieci z gdańskiego Aidem Media, tak od niedawna jakoś. Od razu sprawdziłem dokładniej i... były. Gry z Reksiem. A konkretniej te pierwsze, dwuwymiarowe przygodówki familijne. Jedne z najfajniejszych gier, w jakie kiedykolwiek grałem, niesamowite wręcz i... całkowicie prawie nieznane w growym światku. Mają swoich fanów i to bardzo wielu, ale szersza grająca brać o nich nie słyszała. Na swoje nieszczęście. A tu taka okazja...

Seria narodziła się jako cykl gier dla dzieci, z popularnym kreskówkowym psem w roli głównej. Miało być sporo humoru, trochę prostych łamigłówek i elementy zręcznościowo-logiczne, takie niezbyt trudne... ale też nie za łatwe, bo gra w zamierzeniu miała być familijna. Familijna, czyli taka, do której dziecko musi zawołać rodziców, bo nie może przejść jakiegoś fragmentu - i już tak ma zostać, mają grać razem i razem się bawić. Rodzica przy grze miał utrzymać w miarę dorosły humor obfity w popkulturowe nawiązania. No i radość dziecka też. Psychologowie jacyś im to wymyślili, czy coś, ten cały plan. Reksio miał być jak Shrek - niby dla dzieci, ale tylko z pozoru, bo pod warstwami cebuli miało być też coś dla dorosłych. I było... dopiero od drugiej gry, tak naprawdę. Pierwsza, Reksio i skarb piratów, była trochę zbyt prosta i widać, że autorom brakowało doświadczenia. Przy następnej nabrali już rozpędu i rozmachu - no i Reksio i Ufo już autentycznie dawało czadu, głównie wyśmiewaniem się z Gwiezdnych Wojen i Diuny tudzież Romea i Julii. Potem przyszedł czas na Reksia i czarodzejów, Reksia i wehikuł czasu oraz Reksia i Kapitana Nemo, które aż kipiały od nawiązań do Indiany Jonesa, Juliusza Verne'a, Harry'ego Pottera, Matriksa i polskiej klasyki komedii z Rejsem na czele. Jeśli graliście w The Book of Unwritten Tales i śmialiście się gdy jej twórcy żartowali sobie z popkultury na każdym kroku, to pewnie nie wiedzieliście, że gdański zespół prowadzony przez Krzysztofa Hrynkiewicza zrobił to samo wiele lat wcześniej i o wiele lepiej... Tyle, że w grach, które miały etykietkę "dla dzieci".

I spieszę donieść, że owszem, oparły się. Głównie dlatego, że już wtedy były przestarzałe z tą swoją koślawą, dwuwymiarową oprawą graficzną oraz kocią muzyką i głosami podkładanymi przez osobników ani chybi pozostających pod wpływem środków psychoaktywnych... często lub cały czas. Wtedy ich archaizm nie przeszkadzał i teraz też nie - jak można się oburzać, że gra wygląda tak okropnie, skoro zestrzeliwuje się w niej latające spodki za pomocą buraków i pojedynkuje z Drobiem Chaosu za pomocą czaru Kula Budyniu? Nie można powiedzieć, że gra niedorzeczna jest niedorzeczna, bo zamiast obelgi oferuje się jej komplement - a każda kolejna część przygód Reksia była coraz bardziej absurdalna. I nawet nie były to przygody Reksia, bo już od drugiej części było jasne, że lubiany pies jest tylko figurantem, a prawdziwym herosem jest jego partner, kret Kretes. W odróżnieniu od Reksia, Kretes potrafił się wyrażać zrozumiale... co nie znaczy, że zawsze to robił, bo w niektórych jego komentarzach można bardzo długo szukać jakiegoś sensu. To Kretes szybko stał się twarzą serii i ulubioną postacią wszystkich fanów - a Reksia się lubiło przez sentyment.

I tak sobie myślę, jakie wielkie pole do popisu mieliby Reksio i Kretes teraz, po latach. Jest tyle nowej popkultury do wyśmiania, tyle nowych aluzji politycznych, które można gdzieś wcisnąć, tyle materiału do szydzenia. I nie trzeba by wiele więcej, bo dwuwymiarowa grafika jest w dzisiejszych czasach w większych łaskach niż była wtedy - można nawet rzec, że jest naprawdę modna. Czy nie dałoby się Reksia i Kretesa wyciągnąć z trzeciego wymiaru i wrzucić do nowej gry, takiej porządnej, już bez udawania, że dla dzieci? Konkretnej komedii, takiej jak Deponia czy The Book of Unwritten Tales? Jasne, że by się dało... teoretycznie, bo oryginalni twórcy tych perełek pracują już gdzie indziej i nad czymś innym, jakimiś gierkami na smartfony, z tego co słyszałem ostatnio. Ale pomarzyć zawsze można, zwłaszcza jeśli przy okazji przypomną się tamte wspaniałe gry - jeszcze kilka miesięcy temu praktycznie nie do zdobycia legalnymi sposobami, a teraz dostępne w formie cyfrowej za śmieszne grosze, nie powiem w jakim sklepie.

I wiem, brzmi to jak ordynarna reklama, artykuł sponsorowany czy inne kłamliwe badziewie, ale jeśli mam być szczery i uczciwy, to nie mogę nie powiedzieć wszystkim tu i teraz, że kocham Reksia i Kretesa. I że jeśli ktoś ma choćby szczątkowe poczucie humoru, to najprawdopodobniej pokocha ich także, zwłaszcza jeśli zacznie przygodę z serią od razu od drugiej części, tej z ufo. Pierwsza jest wyraźnie słabsza - i chyba jako jedyna naprawdę nadaje się dla najmłodszych - a każda kolejna stopniowo lepsza. Tylko ostrzegam, może być naprawdę trudno miejscami. I lepiej odpalać gry w zgodności z Win XP, bo to starocie i gryzą się z nowymi systemami.

I tyle ode mnie. Zagrajcie. Niech wszyscy zagrają. Tak z dziesięć milionów Polaków. Może wtedy Aidem Media i Hrynkiewicz z zespołem znów się zejdą i zrobią następnego prawdziwego Reksia. Z Kretesem, oczywiście.