Guitar Hero: Aerosmith – recenzja

Wirtualne wiosła

...i znów w trasie Jak zarobić, ale się nie narobić? Do tej pory pionierami w tej dziedzinie byli (zresztą są nadal i zapewne będą) twórcy The Sims. W rozszerzeniach do tej gry pojawiło się już chyba wszystko i jeszcze więcej. A najlepszy w tym wszystkim jest fakt, że sprzedają się one jak świeże bułeczki w poniedziałkowy poranek. Dlaczego o tym wspominamy? Otóż Activision najwyraźniej podpatrzyło pomysł drobiazgowych dodatków i wydawać będzie specjalne edycje Guitar Hero, dedykowane konkretnym zespołom. Trzeba przyznać, że pomysł ma przyszłość (dobrych kapeli nam nie brakuje) pod warunkiem, że gry z tej serii będą prezentowały co najmniej solidny poziom.

Główną atrakcją tytułu jest oczywiście tryb kariery, prowadzący gracza przez punkty zwrotne w historii zespołu, pokazujący drogę Aerosmith na rockowy szczyt. Mamy tu początki popularności rozpoczętej w 1970 roku na szkolnym balu, pierwsze sukcesy, kontrakty i przede wszystkim muzykę towarzyszącą każdemu z okresów. Rozgrywka nie różni się absolutnie niczym od tej znanej z trzeciej części gry. Zabawę podzielono na sześć etapów, w których do zagrania mamy po pięć utworów, w tym dwa kawałki specjalne – znane z poprzednich odsłon bisy oraz piosenkę odgrywaną z samym, wirtualnym zespołem. Zresztą całkiem sympatycznie zanimowanym. Nareszcie da się zauważyć, że wokalista wyśpiewuje jakieś słowa miast tylko poruszać wargami. Wygląd muzyków to doskonale znany, charakterystyczny styl serii, karykaturalny (acz bez przesady) i nieco groteskowy, mimo wszystko bez problemów można rozpoznać każdego członka bandu. Da się też zauważyć, że GH: Aerosmith jest zdecydowanie bardziej kolorowe, intensywniejsze (sporo tu jasnych odcieni) od "trójki", która sprawiała wrażenie mroczniejszej. Ale taka już specyfika kapeli i utworów zamieszczonych w grze. Jest tu sporo kawałków z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku, więc miejscami przekolorowana oprawa jak najbardziej pasuje.

Greatest Hits (?)

Nie można jednak narzekać, brak kilku – wydawałoby się – oczywistych hitów nie oznacza, że cała ścieżka dźwiękowa jest nieciekawa. Znalazło się tu kilka perełek, które gra się z niekrytą przyjemnością, że wspomnę tylko o "Sweet Emotion", "Dream On" czy "Love in an Elevator". Z pewnością dla fanów zespołu cała lista będzie znakomita, pozostali powinni znaleźć przynajmniej kilkanaście dobrze rozpisanych piosenek. Warto wspomnieć także o tym, że z głośników wydobywają się nie tylko brzmienia Aerosmith – nie obyło się bez gości. Wystąpili między innymi Lenny Kravitz, The Clash, Run-DMC (mający szerszy epizod w jednym z etapów w trybie kariery) czy Cheap Trick ze swym "Dream Police". Dobre uzupełnienie soundtracka, choć skromne, jeśli spojrzeć na ilość utworów.

Letnia wyprzedaż

Podobnie rzecz ma się z postaciami. Prócz członków zespołu i muzyków występujących gościnnie (których musimy odblokować) nie ma żadnych nowości. Przy rozpoczynaniu kariery dostajemy dokładnie te same modele, które pojawiły się w poprzedniej części, ani jednej nowej twarzy. Można przez to odnieść wrażenie, że gra tworzona była w pośpiechu. Zaserwowano nam minimalną liczbę nowej zawartości (oczywiście prócz samych piosenek) w lekko odświeżonej oprawie. Oj nieładnie, spodziewaliśmy się więcej inwencji ze strony twórców, szkoda byłoby popsuć wizerunek tak popularnej, a co za tym idzie - dochodowej marki.

Rock’n’roll!

Materiał filmowy