Ultima Underworld
O tytule tym mogliście już nieco przeczytać w minionym tygodniu – od niego bowiem tak naprawdę rozpoczęła się historia studia Looking Glass, wtedy znanego jeszcze pod nazwą Blue Sky Productions. Prace nad grą zajęły praktycznie całe dwa lata, co na początku lat dziewięćdziesiątych zdarzało się niezwykle rzadko – mimo wszystko produkcja gier w owym czasie była przedsięwzięciem zazwyczaj mniej czasochłonnym i kosztownym, niż ma to miejsce dzisiaj. Zazwyczaj. Pierwszy Underworld był jednak grą na tyle przełomową i zaawansowaną technologicznie, że proces tworzenia tego tytułu po prostu musiał zająć odpowiednią ilość czasu. Wynikało to głównie z konieczności stworzenia od podstaw, bez możliwości wzorowania się na kimkolwiek, nowoczesnego engine’u, w którym zastosowano po raz pierwszy pełne środowisko 3D. Tutaj ciekawostka dotycząca uważanego za prekursora w tej dziedzinie Wolfensteina: otóż sam John Carmack przyznał, że do stworzenia gry zainspirowała id Software publiczna prezentacja w 1991 roku silnika nowej Ultimy. 
Tym bardziej, że tak naprawdę engine Wolfensteina był jedynie bardzo uproszczoną i odchudzoną wersją silnika stworzonego przez Blue Sky. To stało się zresztą przyczyną szalonej popularności strzelanki id Softu, która to gra miała kilkukrotnie mniejsze wymagania sprzętowe niż ambitna produkcja przyszłego Looking Glass. Silnik Ultimy oferował jednak znacznie więcej – między innymi pełny i płynny obrót postaci o 360 stopni, czy też możliwość poruszania się zarówno protagonisty, jak i NPC-ów nie tylko w poziomie, ale i w pionie. Niestety, subtelności te tak naprawdę nie były praktycznie dostrzegalne dla przeciętnego gracza, który wolał wybrać płynnie działającą nawet na przeciętnym pececie strzelankę id Software. 
Gdyby nie naprawdę wysokie wymagania sprzętowe w okresie premiery, pierwszy Underworld, opatrzony podtytułem The Stygian Abyss, miał szansę stać się jedną z najpopularniejszych gier cRPG w historii. Oczywiście ważną rolę odgrywał tu fakt, iż gracz trafiał do niezwykle rozbudowanego, wielokulturowego, rozległego świata – rozwijany przez lata setting cyklu nie miał chyba w owym czasie równego sobie pod względem bogactwa. Kolejnym ważnym elementem były wyjątkowo złożone, ciekawe dialogi, opierające się na szerokim wachlarzu możliwych odpowiedzi. W grze znalazło się wiele niezwykle pomysłowych i ciekawych zagadek, zmieniający się pod wpływem naszych akcji i rozmów stosunek części NPC-ów do bohatera czy mnóstwo zadań pobocznych. Oczywiście nie zabrakło takich elementów, jak konieczność spożywania posiłków i zażywania snu, możliwość wydobywania złota czy też łowienia ryb. Niezliczone ukryte przejścia i sekretne miejsca, duża liczba bohaterów niezależnych, z którymi można wejść w różnorakie interakcje (porozmawiać, zabić, okraść, handlować) oraz ciekawie zaplanowane poziomy to kolejne atuty tego tytułu. 
Mimo bardzo słabej sprzedaży pierwszej części, Origin, będący wówczas wydawcą Ultimy, zdecydował się na zamówienie drugiej części podziemnych przygód Avatara. Gra wydana została w 1993 roku i opatrzona podtytułem Labyrinth of Worlds, kontynuowała wątek podjęty w pierwszej części – zwycięstwo nad Guardianem okazuje się być pozornym. Ten atakuje ponownie, tym razem jednak, zamiast porywać córkę Barona Almrica, przy pomocy potężnego zaklęcia obraca zamek Lorda Britisha w kamień. W jego podziemiach cudem ocalały Avatar odnajduje wykonany z tego samego materiału teleporter. Rozpoczyna się pościg śladami Guardiana, który poprowadzi nas przez kilka równoległych, obcych światów. Tyle jeśli chodzi o fabułę. Z technicznego punktu widzenia wprowadzono kilka zmian, takich jak poszerzenie pola widzenia oraz możliwość zaimplementowania w grze cyfrowego dźwięku. Sam gameplay pozostał niemalże niezmieniony. Znów jednak powtórzyła się sytuacja sprzed roku – doskonałe recenzje i ogólny zachwyt branży, ale słaba sprzedaż.
Terra Nova: Strike Force Centauri
Wydana w 1996 roku własnym sumptem przez Looking Glass Terra Nova to kolejny przykład niezwykłej pomysłowości deweloperów studia, a zarazem kolejny przykład gry, która po prostu przerosła oczekiwania rynku. Historia opowiada o zmaganiach oddziału specjalnego znanego jako Strike Force Centauri z rosnącymi w siłę piratami, zagrażającymi zamieszkującym układ Alpha Centauri kolonistom. Stajemy na czele sił szybkiego reagowania, złożonych z najlepszych żołnierzy i specjalistów pochodzących z każdego z dwunastu zamieszkujących układ klanów. Przed nami wiele zróżnicowanych misji bojowych, obejmujących zarówno operacje zwiadowcze, jak i eskortowe, czy zdobywanie ufortyfikowanych siedzib nieprzyjaciela.
Jednym z najciekawszych elementów gry były bez wątpienia wspomagane pancerze bojowe (Powered Battle Armour), które podzielone na trzy typy (zwiadowcze, uniwersalne i ciężkie) przed kolejnymi misjami mogliśmy wyposażać w różnorakie moduły. Podobnie rzecz miała się z bronią, której wraz z postępem w grze otrzymywaliśmy coraz to więcej rodzajów. To, plus dobór odpowiednich żołnierzy – na misje mogliśmy zabrać maksymalnie trzech towarzyszy o różnych specjalizacjach – zależało wyłącznie od nas. Rzadko byliśmy zobligowani do wykonania zadania w określony sposób, najczęściej dostawialiśmy tylko wytyczne dotyczące celu, sposób realizacji zależał już od naszych decyzji. Walki odbywały się jak w typowej grze FPS, z tą jednak różnicą, iż mogliśmy naszym podwładnym wydawać proste rozkazy czy też korzystać z ich specjalistycznych umiejętności. Dzięki temu gra stawała się bardziej taktyczną strzelanką niż zwykłą grą akcji. 
