Shank niewątpliwie zasługiwał na kontynuację – wyjątkowo brutalna i krwawa gra akcji z elementami platformówki i dwuwymiarową grafiką, oferowała potężną dawkę grywalności. Jak na jej tle wypada Shank 2? W skrócie: jest jeszcze lepszy.
Shank niewątpliwie zasługiwał na kontynuację – wyjątkowo brutalna i krwawa gra akcji z elementami platformówki i dwuwymiarową grafiką, oferowała potężną dawkę grywalności. Jak na jej tle wypada Shank 2? W skrócie: jest jeszcze lepszy.
Tryb dla pojedynczego gracza w Shanku 2 składa się z ośmiu niezbyt długich poziomów podczas których zajmujemy się ratowaniem mieszkańców uwięzionych przez złego dyktatora w rozmaitych lokacjach: odwiedzamy między innymi ulice płonącego miasta, doki, dżunglę oraz antyczne ruiny. Całość można ukończyć w około cztery, maksymalnie pięć godzin, w zależności od wybranego poziomu trudności i tego, ile czasu spędzimy na walkach z bossami. Warto także zaznaczyć, że jeśli wyłączymy grę przed przejściem danego etapu, po ponownym włączeniu będziemy musieli rozpocząć go od nowa - punkty kontrolne zapisywane są tylko tymczasowo podczas rozgrywki. Na etapach rozmieszczono je bardzo gęsto przez co po poniesieniu porażki czasem lepiej przełączyć konsolę w stan wstrzymania i później spróbować swoich sił raz jeszcze, niż wyłączać grę całkowicie.
Niezależnie od tego, czy mamy zamiar grać samemu w kampanię czy też z innym graczem w tryb przetrwania, zanim zostaniemy przeniesieni na mapę, wybierzemy, co ma znaleźć się w ekwipunku Shanka. Bohater jednocześnie nosi przy sobie trzy rodzaje broni, ale może podnosić kolejne w trakcie zabawy. Podstawowym orężem może być na przykład maczeta lub piła łańcuchowa, dalej mamy pistolet lub noże do rzucania, a następnie coś wybuchowego – granaty, koktajle Mołotowa bądź miny. Z czasem odblokujemy dostęp do nowych giwer czy też innych narzędzi – mnie najbardziej do gustu przypadła obecność strzelby, którą pojawia się mniej więcej w połowie trybu fabularnego.
Shank 2 to akcja, akcja i jeszcze raz akcja, choć gdzieniegdzie natrafimy na elementy platformowe. Bohater porusza się niezwykle żwawo: skacze, turla się, unika ciosów, skacze wysoko, by za chwilę z impetem uderzyć w ziemię i na przykład za pomocą wspomnianej już piły łańcuchowej, rozprawić się z oponentem. Nie oznacza to jednak, że przez kilka godzin biegniemy w prawo i wciskamy przycisk odpowiadający za zadawanie ciosów – momentami taka taktyka się sprawdza, zwłaszcza na początku, ale w zdecydowanej większości prowadzi do natychmiastowej śmierci. Znacznie częściej musimy pomyśleć, czy warto danego przeciwnika zaatakować z bliska czy też zadawać obrażenia z dystansu na przykład przy użyciu noży.
Na naszej drodze stają bowiem najróżniejsi wrogowie. Shank w drugiej odsłonie swoich przygód rozprawia się między innymi z niezwykle zwinnymi wojowniczkami, wyposażonymi w tarcze żołnierzami, a nawet psami. Oprócz nich musimy zmierzyć się także ze trzy lub nawet czterokrotnie większymi oponentami, którzy są znacznie bardziej wytrzymali od pozostałych i, co ważne, nie są bossami. Bossowie są raczej naszych rozmiarów, ale posiadają dodatkowe rodzaje ataków, które zabierają sporo zdrowia. Energię życiową regenerujemy wypijając napoje z butelek rozrzuconych tu i ówdzie.
Shank 2 to nie tylko świetna oprawa wizualna, którą zachwalałem na samym początku recenzji, to również bardzo dobra ścieżka dźwiękowa. Motyw przewodni z menu jest niezwykle klimatyczny, a kolejne utwory, których słuchamy w trakcie walki, idealnie pasują do charakteru gry – osoba (osoby?) odpowiedzialna za ich skomponowanie spisała się na medal. Generalnie produkcja Klei Entertainment może poszczycić się niesamowitym klimatem, którego brakuje wielu „dużym” tytułom.
