Path of Exile - betatest

Path of Exile nigdy nie będzie poważną konkurencją dla Diablo 3... a szkoda, bo ma duży potencjał.

Duży potencjał i dobre, oryginalne, trafione rozwiązania. A przynajmniej tak mi się wydaje po tych kilkunastu godzinach spędzonych na tłuczeniu po łbach stworków w ramach aktualnie trwającej bety Path of Exile. Gra jest w fazie testowej, ale w zasadzie tego nie widać, bo zdecydowana większość jej aspektów wygląda na ukończone - a przynajmniej doprowadzone do stadium niezawodnego funkcjonowania, z którego to potem będą rozwijane, jak mniemam. W zasadzie to jestem pewien, że będą rozwijane, bo choć na pierwszy rzut oka Path of Exile to kolejny pociotek Diablo, to jednak konstrukcją jest tej grze bliżej do jakiegoś MMO. A właściwie nie jakiegoś, tylko jednego konkretnego - Guild Wars.

W zasadzie tak niskim, że pomijalnym lub nieistniejącym wcale. Tak, Path of Exile należy do tej straszliwej odmiany gier, które są za darmo. Wielu gardzi darmówkami i faktycznie, część z nich zasługuje na pogardę, bo bazują na mechanizmach mikrotransakcji, wyraźnie premiujących graczy bardziej zasobnych, co jest niesprawiedliwe i prowadzi do różnych growych patologii. Nie wiem jak będzie w Path of Exile w przyszłości, ale sądząc po tym, jak w tym momencie prezentuje się system kupowania udogodnień za prawdziwą kasę, nowozelandzcy twórcy stawiają na sklep z atrakcjami pożądanymi, ale nie mającymi bezpośredniego wpływu na rozgrywkę. Dzieje się tak pewnie dlatego, że chcą położyć znaczący nacisk na rozgrywki PvP, w których gracze będą się mierzyć z innymi graczami. Nie da się zrobić popularnego, dobrego PvP w grze, w której ktoś może kupić sobie przewagę nad kimś mniej zasobnym - wystarczy popatrzeć na Diablo 3 z jego domem aukcyjnym - i kiwi z antypodów chyba to wiedzą. Chyba, bo trudno mówić mi o ich planach biznesowych na podstawie bety... Ale zostawmy już pieniądze. Co to w ogóle za gra jest?

Serio, chce się. Odpowiada za to splot wielu czynników, ale fakt jest faktem, w Path of Exile gra się dobrze. Cały czas coś pcha do przodu, cały czas jest jeszcze ta jedna grupa wrogów do zabicia i jeszcze jedno zadanie do wykonania. Prze się do przodu, byle tylko dotrzeć do następnego teleportu i uczynić zauważalny postęp, a potem... idzie się dalej, by zobaczyć co jest w okolicy, by następnym razem, po kolejnym zalogowaniu wiedzieć od razu gdzie iść. A potem zdajemy sobie sprawę, że już odkryliśmy pół danej lokacji, więc chyba więcej sensu ma odkrycie całości i przejście do następnej... w końcu to jeszcze tylko pół godziny, no może godzina do kolejnego teleportu. Gdy zaś się dotrze do tego następnego, to ciekawość robi swoje, pcha dalej, dalej i dalej. I to nawet za drugim podejściem, co mnie mocno zdziwiło, bo Path of Exile nie ma losowo generowanych map, przy kolejnych przejściach zmieniają się jedynie pewne nieistotne szczegóły. Mimo to nie odczuwa się tego aż tak bardzo, jak w Diablo 3 na przykład. Nie jestem pewien dlaczego, ale chyba tajemnica leży tutaj w systemie łupów i awansowania postaci - idzie się dalej po lepszy sprzęt i po wyższy poziom, co jest wystarczającą nagrodą i motywacją, a to gdzie się idzie i dlaczego, jest już mniej istotne. Podejrzewam, że nawet łażenie w kółko po tej samej mapce byłoby tu zabawne, gdyby nie to, że wrogowie nie są dostosowani do poziomu postaci i żeby zdobyć coś lepszego i nabić więcej doświadczenia, trzeba jednak cały czas iść na niezbadane tereny, przez coraz większe i coraz liczniej zaludnione różnym paskudztwem mapy.

No właśnie, umiejętności. One są tutaj też całkiem inaczej potraktowane niż w innych grach tego typu. Po pierwsze, to nie są zdolności danej postaci konkretnie, nie są do niej przypisane. Po prostu znajduje się różnokolorowe klejnoty, a one, wpasowane w broń lub zbroję, pozwalają korzystać ze swojej mocy. Rosnącej mocy, bo użytkowany klejnot awansuje na kolejne poziomy tak samo jak postać i na każdym kolejnym umiejętność z nim związana jest coraz lepsza. Te kamyczki można dowolnie wyjmować, wkładać i przekładać, jeśli tylko mamy jakąś część ekwipunku z pasującym kolorystycznie otworem. I tu zaczynają się schody, bo często trafia się jakaś zabawka ze świetnymi statystykami, ale ze zbyt małą liczbą gniazd, bądź też z takimi w nieodpowiednich kolorach, i z wielkim bólem serca trzeba ją odłożyć do skrytki albo od razu sprzedać w diabły. Oczywiście po pewnym czasie i na różne sposoby uda się zdobyć odpowiedni element zbroi lub broń posiadające interesujące nas otwory... ale wtedy okazuje się, że gra ma w zanadrzu inny sposób pognębienia gracza, czyli klejnoty wzmacniające. Same nic nie robią, ale poprawiają na różne sposoby działanie innych klejnotów, jeśli się je z nimi połączy w przedmiocie posiadającym specjalne powiązane otwory. Te nowe kamyczki wspierające też awansują na poziomy i też można je przekładać i wiązać z innymi umiejętnościami, więc zabawy jest co nie miara, a na dodatek jest też ciągła motywacja by przeć do przodu, by zdobywać lepszy sprzęt z optymalnym, potrzebnym nam układem gniazd na klejnoty.

Skomplikowane, nie? A to też dopiero początek, bo gra pozwala jeszcze tworzyć i przekształcać przedmioty w sporym zakresie za pomocą specjalnych magicznych kul modyfikujących. Mogą one nadać jakiejś części ekwipunku magiczną cechę albo od razu kilka, a nawet zmienić ją w rzadki artefakt. Mogą dodać jakąś cechę, podmienić te istniejące na nowe, zmienić kolor gniazd lub ich ilość oraz łączące je połączenia... zabawy jest z tym sporo, zabawy kosztowej, bo owe magiczne kule są podstawą rynku w grze. To nimi się handluje, one są walutą, jak czaszki i runy w Diablo - i to nie dlatego, że złoto jest bezwartościowe, lecz dlatego, że złota tu w ogóle nie ma. Bo i skąd miałoby się wziąć na kontynencie wygnańców? W Path of Exile obowiązuje wymiana barterowa nawet z kupcami w osadach - i z tymi ostatnimi trzeba wiedzieć jak handlować, bo sprzedając im określone przedmioty w konkretnych układach można uzyskać jakąś wyjątkową, trudną do zdobycia w inny sposób zapłatę. Te "przepisy handlowe" to kolejny fajny pomysł Nowozelandczyków od Path of Exile, nie pierwszy i nie ostatni z tego co słychać - komunikują oni swoje plany społeczności i mają zamiar wprowadzić wiele ciekawych zmian w najbliższym czasie.