Połączenie najlepszych tradycji jRPG z Pokemonami, wzbogacone o pomysły zasłużonej dla gatunku ekipy Level-5 i oprawę zapewnioną przez mistrzów japońskiej animacji ze Studio Ghibli? Koncepcja stojąca za Ni No Kuni była tak szalona, że jej efekt musiał być piorunujący.
Po fabule, za którą stoi hołubione Studio Ghibli, w Polsce znanego z filmów animowanych Księżniczka Mononoke i Spirited Away: W krainie bogów, spodziewałem się bardziej wyrafinowanej historii. Na szczęście już po kilku godzinach Ni No Kuni: The Wrath of the White Witch uświadomiło mi, że oklepany scenariusz to w zasadzie jedyna poważniejsza wada tej produkcji. Jeśli przymkniemy na niego oko okaże się, że mamy do czyniena z małym arcydziełem, a już z pewnością jednym z najwybitniejszych przedstawicieli jRPG ostatnich lat.
Z podobną pieczołowitością twórcy podeszli również do scenariusza i kreacji głównych bohaterów. Chociaż fabuła jest przewidywalna, nie sposób odmówić jej rozmachu i baśniowego uroku, przez co śledzi się ją z przyjemnością. Porusza też bardzo istotne w twórczości Ghibli motywy takie jak miłość, poświęcenie dla najbliższych, przyjaźń czy moralny obowiązek pomocy potrzebującym. Historia nie byłaby tak poruszająca, gdyby nie świetne zarysowane postacie. Pierwsze skrzypce gra oczywiście Oliver, którego do działania popycha pragnienie przywrócenia życia mamie. Kiedy wydaje się, że nie ma już nadziei, łzy chłopca budzą jego maskotkę, Mr. Drippy'ego, który jak się okazuje jest potężną wróżką (wróżem?). Dodam przy tym, że chyba najbardziej pokraczną jaką dane jest nam spotkać w baśniach.
Czas wreszcie wyjaśnić skąd w ogóle wziął się Mr. Drippy. Najkrótsza odpowiedź to: z Ni No Kuni. Jak się okazuje poza naszym istnieje jeszcze inny, baśniowy świat. Oba uniwersa są jednak ze sobą nierozerwalnie połączone, a wydarzenia w jednym z nich, wpływają na drugi. Co więcej, mieszkańcy Drugiego Świata mają swoje „bratnie dusze” w naszym wymiarze i na odwrót. Przenoszenie się pomiędzy obydwoma uniwersami i odkrywanie tych powiązań okazuje się świetnym chwytem fabularnym dzieła Ghibli i Level-5. Nie chcąc nikomu psuć zabawy jako przykład przytoczę jedynie przypadek Timmy'ego Toldruma. Ten gruby kocur właściciela warzywniaka w Motorville w Drugim Świecie jest... władcą średniowiecznego grodu o wdzięcznej nazwie Ding Dong Bell.
Cóż, „kreatury” to może nie najlepsze określenie, ponieważ są to w przeważającej części pokemonopodobne stworki, które tak jak w hicie Nintendo można chwytać, by następnie wystawiać w potyczkach. Nasi podopieczni, nazywani tu Imajinnami, z każdym pokonanym rywalem zdobywają doświadczenie, dzięki któremu uczą się nowych umiejętności, a w końcu ewoluują w kolejne, coraz to bardziej efektowne formy. Chowańce wymagają też odpowiedniej troski – w wolnych chwilach bardzo wskazane jest wyposażanie ich w nowszy ekwipunek, a także karmienie słodkościami. Imajinny uwielbiają ciasteczka i czekoladki, a ich pochłanianie na stałe zwiększa ich atrybuty takie jak siła czy odporność na magię. Nie należy jednak przesadzać, bo z przejedzonej, schorowanej kreaturki nie mamy wielkiego pożytku w czasie potyczki.
Oliver w czasie walki przełącza się pomiędzy trzema wybranymi wcześniej stworkami, a w razie potrzeby sam może włączyć się do walki pomagając sobie czarami i przedmiotami. Podobnie wygląda sprawa w przypadku członków drużyny głównego bohatera, początkującej czarodziejki Esther i włóczykija Swaine'a, których co prawda nie kontrolujemy, ale dobieramy dla nich Imajinny i wydajemy proste polecenia. Oznacza to, żen a polu bitwy znajdują się jednocześnie trzy chowańce walczące po naszej stronie, co w połączeniu ich umiejętnościami daje ogrom możliwości taktycznych.
Same walki z kolei zrywają z turową tradycją jRPG, a ich mechanika zaczerpnięta została z Final Fantasy XII, tak więc decyzje o wyborze konkretnej konkretnej akcji zdolności czy dokonujemy w czasie rzeczywistym, przez cały czas zachowując pełną kontrolę nad Oliverem, bądź aktualnie wybranym chowańcem. Jakby tego było mało ogromne znaczenie ma również moment, w którym wykonujemy konkretny ruch – aby skontrować atak rywala powinniśmy sami zaatakować zaraz przed nim. Nie jest to łatwe w bitewnym zamieszaniu i pomimo rozbudowanego samouczka niedoświadczeni gracze mogą mieć problem z opanowaniem tego systemu, podobnie zresztą jak weterani mocno przywiązani do starych dobrych tur.
Nuda z Ni No Kuni w ogóle zresztą nie grozi i to nawet po ukończeniu głównego wątku, co zajmie coś około 30 godzin. Drugie tyle spędzić można na radosnym polowaniu na Imajinny albo wykonywaniu dziesiątek zadań pobocznych. Najciekawsze z nich polegają na "kopiowaniu" za sprawą magii dobrego nastroju ludzi i przekazywanie go tym, którym zły czarnoksiężnik odebrał pogodę ducha. Bardzo pomysłowe i równie pozytywne, aż szkoda, że podobnej możliwości nie ma w naszej, często szarej rzeczywistości. W ciekawy sposób rozwiązano nagradzanie sukecsów w misjach dodatkowych. Zupełnie jak w przypadku kart lojalnościowych w kawiarniach-sieciówkach dostajemy naklejki, a kiedy uzbieramy ich odpowiednią liczbę, odblokowujemy umiejętność specjalną.
