Oto porcja literackich "czekoladek" dla fanów gier hack'n'slash z serii Diablo - antologia pt. Diablo III. Gdy zapada ciemność, rodzą się bohaterowie. Fabularne nadzienie stanowią tu klasy postaci z Diablo III. Czy autorom udało się oddać smak grozy? Dowiecie się z recenzji.
W antologii Diablo III. Gdy zapada ciemność, rodzą się bohaterowie znajduje się siedem opowiadań. Pięć pierwszych (znanych już z akcji promocyjnej) poświęcono prezentacji kolejnych klas: Łowcy demonów (Nienawiść i dyscyplina Micky'ego Neilsona), Barbarzyńcy (Wędrowiec Camerona Daytona), Mnicha (Nieustępliwy Matta Burnsa), Czarownika (Świetlik Michaela Chu) i Szamana (Kroczący w zwątpieniu Matta Burnsa). Ostatnie dwa to swego rodzaju wisienki na torcie, które oferują szerszą perspektywę, ich bohaterami są bowiem szarzy zjadacze chleba, osoby niepredestynowane do batalii z piekielnymi stworami i niemające o takowych pojęcia. Ot, zwykli NPC-e, jakich mogliby spotkać gracze i graczki. W tekście Theatre Macabre: Mroczne wygnanie Jamesa Waugha poznajemy wyjątkowo pechowego dramaturga, zaś podczas lektury Głodu Erika Sabola towarzyszymy chciwemu kupcowi.
Twórcy, których opowiadania znalazły się w niniejszym zestawie, związani są na stałe z Blizzardem, a co za tym idzie poświęcili wiele czasu na kreację i eksplorację rozmaitych aspektów i niuansów świata Sanktuarium. Jak dowiadujemy się ze wstępu Micky'ego Neilsona, dyrektora wydawniczego w Blizzard Entertainment i redaktora zbioru Diablo III. Gdy zapada ciemność, rodzą się bohaterowie, interesowało ich nie tylko ukazanie typów bohaterów, jakich można wybrać w trzeciej odsłonie gry, ale zwięzła charakterystyka, na czym właściwie polega istota grozy w uniwersum Diablo. Utwory tu zawarte mają zatem odzwierciedlać ideę horroru psychologicznego z elementami gore w realiach dark fantasy. Zaprezentowanych w książce mieszkańców Sanktuarium łączy fakt, że stawiając czoła straszliwym demonom, tak naprawdę walczą sami ze sobą. Zawarte zostało tu pozornie banalne stwierdzenie - to ludzie są swymi najgorszymi wrogami i źródłem słabości, z którego pełnymi garściami (a także mackami i pazurami) czerpią monstra z Piekieł. Bez strachu, nienawiści, grzechów i innych tego typu przyjemności nawet Diablo, Pan Grozy we własnej osobie, okazałby się bezsilny. 
A zatem Nienawiść rodzi Zniszczenie, Zniszczenie rodzi Grozę, Groza rodzi Nienawiść. Ta pewnego rodzaju "mantra" przyświeca Valli, łowczyni demonów, której przyjdzie zmierzyć się z zadaniem mającym głęboki związek z jej przeszłością i co więcej, wielki wpływ na całą jej przyszłość. W solidnym opowiadaniu Micky'ego Neilsona, który przy okazji antologii Diablo III. Gdy zapada ciemność, rodzą się bohaterowie składa swoisty hołd Stephenowi Kingowi (trudno nie mieć skojarzeń ze słynnymi Dziećmi kukurydzy), Nietzscheańska maksyma "Jeśli zbyt długo patrzysz w czeluść, czeluść zaczyna patrzeć na ciebie" nabiera przewrotnego charakteru - trudno bowiem o głębszą otchłań niż człowiek operujący własnymi uczuciami niczym zabójca bronią. Nawet poczuciem winy.
Poczucie winy, jak również silnie związane z nim poczucie obowiązku stanowi esencję zręcznie grającego na uczuciach odbiorcy tekstu Camerona Daytona. Tu autorowi udało się połączyć echa twórczości Roberta Howarda z ulotnym dekadenckim klimatem Starego Świata z gry Warhammer Fantasy Roleplay. Barbarzyńca Kehr, który z goryczą pogodził się z mianem Zdrajcy, przebywając Żelazną Drogę, nieoczekiwanie znajdzie drogę odnowy własnego życia. Oczywiście, wszystko wymaga ofiary. Lecz pamiętajmy: "Gdy zapada ciemność, rodzą się bohaterowie". I nie zawsze tam, gdzie się tego spodziewamy.
Interesujący pod względem filozoficznym temat wyłania się z opowieści Świetlik Michaela Chu, do której pasowałby raczej tytuł "Iskra"... Dychotomia postaw życiowych młodej buntowniczej uczennicy i jej mistrza, steranego życiem maga, przykuwa uwagę problemem wykorzystywania mocy. Rosnąca moc to również wzrastająca odpowiedzialność. Lecz czy to znaczy, że osoba, która poznała arkana magicznej sztuki, zobowiązana jest. jej nie używać? Po co w takim razie istnieje? Czy ważniejsza jest kwestia równowagi, być może w dużej mierze wyimaginowanej, czy pomoc potrzebującym? Można odnieść wrażenie, iż pisarza po trosze zainspirowała nie tylko filozofia Dalekiego Wschodu, ale i biblijna przypowieść o talentach. Utwór ten stanowi raczej baśniową przypowieść aniżeli tekst mający jakiekolwiek aspiracje flirtu z realizmem - nawet biorąc pod uwagę, że postacie zostały zainspirowane grą komputerową Diablo III, są kompletnie niewiarygodne pod względem psychologicznym.
Oczywiście trafiają się niewielkie usterki językowe lub logiczne, np. przebite gałęzią ramię funkcjonuje jako "rana powierzchowna", a plemię i klan używane są jako synonimy. Cóż, bywa. Generalnie to udany zbiór, głównie dla fanów i fanek serii gier Diablo, ale nie tylko. Co prawda, trudno się zgodzić ze słowami autora wstępu, że aby czytać niniejszą książkę, trzeba najpierw upewnić się, iż włączyło się w domu wszystkie światła, niemniej jednak pewien posmak grozy został przemycony.
