Worms: Clan Wars - recenzja

Zmian, przynajmniej tych dotyczących rozgrywki, jest bowiem jak na lekarstwo. Nie będzie wielkim nadużyciem nazwanie gry Worms: Revolution w wersji 2.0. Gołym okiem zmiany są niemal niezauważalne. Poprawiono nieco balans jednostek, lekuchno odświeżono arsenał, tu i ówdzie nieco podkręcono i poprzestawiano, a gdzie indziej nadano nieco połysku. Gorzej, że Clan Wars powiela grzechy poprzedniczek, ze sztuczną inteligencją na czele. Nowe Wormsy stanowią kolejny dowód na to, że jest to produkcja tworzona głównie z myślą o potyczkach multiplayerowych. Sterowane przez komputer robaki są bowiem albo zabójczo skuteczne, albo zabójczo nieporadne - w ich poczynaniach trudno o odcienie szarości, przez co tryby dla jednego użytkownika tracą cały swój blask.

Sama kampania jest rozbudowana i jeśli ktoś postanowi ją przejść od dechy do dechy, to spędzi tylko w tym jednym module kilka długich godzin. Scenariusz przybliżany przez znaną z IT Crowd (Technicy-magicy) Katherine Parkinson jest lekki i nie brakuje w nim tradycyjnych dla serii akcentów humorystycznych - wszystko jest więc takie, jakim być powinno, w końcu to Wormsy, a nie patetyczne, pompatyczne dzieło wieszcza narodowego. Na tym trybie zabawa dla jednego gracza w Clan Wars się nie kończy - twórcy dodali jeszcze moduł Worm Ops, czyli coś na kształt wyzwań. Operując jednym robalem z dopakowaną liczbą punktów życia musimy pozbyć się całej zgrai wrogich jednostek. Walka tradycyjnie przebiega w turach, a równie duże znaczenie co precyzja ma tu strategia. Tryb ten z pewnością można zaliczyć na plus.

Nie ma jednak co ukrywać, że motorem napędowym Worms: Clan Wars mają być potyczki pomiędzy żywymi graczami. Aby nadać temu poważniejszego wydźwięku i większego unormowania, Team 17 postanowiło dodać wsparcie dla klanów. Każdy użytkownik może założyć własną grupkę wojowników, ale także dołączyć do już istniejącej. Udział można brać zarówno w potyczkach rankingowych, jak i starciach towarzyskich. Wszystko notowane jest oczywiście na tablicach wyników, a całość spleciona jest solidną funkcją społecznościową. Jeśli zatem chcecie traktować wojny robali na poważnie, poświęcając im przy tym więcej czasu, Worms: Clan Wars jest tym tytułem, który daje odpowiednią przestrzeń do realizacji tych zamiarów. Gracze, którzy nie planują profesjonalizować się w wybijaniu wrażych robali, nadal mają z kolei dostęp do standardowej rywalizacji sieciowej. Na szczególną uwagę zasługuje sieć WormNet, która gromadzi nasze dokonania i pozwala im się w dowolnym momencie przyjrzeć. Kolejny plus dla Team 17.

Zespół odpowiedzialny za Worms: Clan Wars już przed premierą gry chwalił się, że lokacje są największe w całej historii serii. Nie były to zapowiedzi bez pokrycia - plansze rzeczywiście są słusznych rozmiarów, co zmusza graczy do jeszcze bardziej kreatywnego wykorzystania arsenału. Funkcje wdrożone już w Worms: Revolution sprawdzają się tym samym jeszcze lepiej. Pole do popisu dla naszych mężnych wojowników jest otwarte jak nigdy wcześniej, a w razie gdybyśmy poczuli potrzebę sięgnięcia po sprawdzone rozwiązania, zawsze można posłać koledze w prezencie święty granat, super owcę czy babcię skrywającą C4 pod kubraczkiem. Same lokacje utrzymane są w kilku stylach graficznych, które można łączyć z określoną topografią terenu. Wychodzi z tego całkiem przyjemne pod względem ilościowym kombo, problem leży natomiast w tym, że poziomom brakuje czasem nieco wyrazistości, jakiegoś efektownego pomysłu na siebie.

Niewiele względem Worms: Revolution zmieniło się za to w kwestii oprawy graficznej. Jeśli komuś już wtedy nie przypadła ona do gustu, nie spodoba się i tym razem. Gry Team 17 mają swoją specyficzną, znaną dobrze od lat estetykę. Tym niemniej w nowych Wormsach brakuje nieco nasycenia kolorów, jakby twórcy stwierdzili, że lepiej potyczki sympatycznych robali ogląda się w bardziej stonowanych barwach - i w kierunku tego stonowania postawili co najmniej jeden krok za dużo. Starsze części były po prostu przyjemniejsze dla oka. Nie można natomiast nic zarzucić animacjom - kontrast między ociężałym Heavym a małym i zwinnym Scoutem jest widoczny jak na dłoni, a przy tym przesympatycznie zabawny.