Outlast - recenzja

Samotna wyprawa do zapomnianego ośrodka dla umysłowo chorych, w którym podobno dzieją się straszne rzeczy, nie jest najlepszym pomysłem, za to dla fanów horrorów to znakomita perspektywa. Outlast zaprasza.

Outlast już przed premierą zaczął być postrzegany jako pozycja obowiązkowa dla miłośników horrorów. Ze stoiska ekipy Red Barrels rozstawionego na targach E3 dobiegały ponoć krzyki i donośne wezwania do Boga, co twórców gry tylko cieszyło - był to bowiem najlepszy dowód na to, że kilkunastominutowy fragment Outlasta, z jakim dali się zapoznać graczom na amerykańskich targach, osiągnął zamierzony efekt. Była to też dobra wróżba dla samego tytułu, choć z drugiej strony ciężko jest podźwignąć taki bagaż oczekiwań. Debiutancka produkcja kanadyjskiego studia (trzeba jednak pamiętać, że w jego skład nie wchodzą żółtodzioby, a byli pracownicy m.in. Ubisoftu) staje jednak na wysokości zadania, zamieniając nas w maszynki produkujące zapasy adrenaliny.

Akcja toczy się w pewnym zamkniętym przed laty, wręcz zapomnianym przez świat zakładzie psychiatrycznym - trzeba przyznać, że trudno o lepsze umiejscowienie dla horroru. Można oczywiście mówić, że twórcy poszli na łatwiznę, ale przynajmniej w tej kwestii zamierzam oceniać ich wyłącznie za efekt, a ten jest piorunujący. Główny bohater Outlasta, niezależny dziennikarz Miles Upshur, otrzymuje cynk, że na terenie zakładu dokonują się straszliwe rzeczy. Placówkę niedawno miała przejąć firma z branży "badań i dobroczynności", Murkoff Corporation. Jak nietrudno się domyślić, pewne badania w budynku są prowadzone, natomiast z dobroczynnością nie mają one za wiele wspólnego. O tym nasz ciekawski dziennikarz musi się jednak przekonać na własnej skórze.

Już po pierwszych minutach spędzonych na terenie zakładu dla umysłowo chorych celem nr 1 dla Upshura staje się jego opuszczenie. Widok obłąkanych i oszpeconych ludzi, krążących po ośrodku, a nawet samo jego wspomnienie, wywołuje ciarki na plecach. Na domiar złego nie wszyscy "pacjenci" są zamknięci we własnym świecie, niektórzy obłęd mają nie tylko w oczach - to właśnie oni chcą nas dopaść i rozszarpać. W trakcie naszej podróży spotykamy jednak i takich osobników, którzy choć w pewnym stopniu chcą nam pomóc. Mimo to do każdego, kto nie leży zakrwawiony na podłodze, podchodzimy z dużą dozą nieufności i niepewności. Napięcie to w Outlaście rzecz wszechobecna i nieustająca.

Fabuła gry zaczyna się bardzo obiecująco, ale z czasem nabiera coraz więcej cech sztampowej opowieści. Zwłaszcza jej ostatnia faza pozostawia wiele do życzenia. Zespół Red Barrels nie wysilił się na twórcze, oryginalne wyjaśnienie tego, co sało się w pewnym opuszczonym szpitalu psychiatrycznym. Mamy wręcz wrażenie, że gdzieś już taką historię słyszeliśmy. Samo zakończenie również nie jest w żaden sposób satysfakcjonujące, ale za to skłania do głębszych refleksji nad tym, co tak naprawdę stanowi to realne zagrożenie. Trudno mi ocenić, czy jest to celowy zabieg twórców gry, czy tylko nadinterpretacja, tym niemniej można tu dostrzec sens naddany. Do autorów Outlasta mam z kolei żal o brak epilogu, na który interesująca skądinąd historia o pewnym zakładzie dla chorych umysłowo zwyczajnie zasługiwała.

Zdecydowanie najmocniejszą stroną gry jest właśnie to, co powinno być jej największym atutem - umiejętność wywołania strachu. Poza tym, ekipa Red Barrels funduje nam kilka naprawdę, ale to naprawdę mocnych scen rodem z dobrego, filmowego horroru. Aby nie zdradzać zbyt wiele ograniczę się do stwierdzenia, że kałuże krwi czy wypisane posoką na ścianach dramatyczne wołania o pomoc to jeden z najprzyjemniejszych widoków, jakie zastaniemy w Outlaście. Wszędzie wokół aż roi się od zwłok strażników i byłych pracowników zakładu. Gra ma też szeroki repertuar efektów sprawdzających wytrzymałość serca użytkowników - najczęściej sprowadza się to jednak do tego, że ktoś lub coś w najmniej oczekiwanym momencie pojawi się nagle na ekranie, podnosząc nam tętno do poziomu dalekiego od typowego.

W całej tej nieustającej panice i strachu przed tym, co za chwilę może nastąpić, nie wolno zapominać, że Outlast to jednak nie tylko horror, ale także gra. Z tego elementu swojej tożsamości produkcja Red Barrels wywiązuje się gorzej - gameplayowo jest po prostu uboga. Niewiele ma w sobie ze skradanki, której elementy świetnie wpasowałyby się w ten typ mechaniki, gdzie walka z przeciwnikiem, a konkretniej rzecz ujmując pokonanie go przy użyciu jakiegoś przedmiotu czy siły własnych mięśni jest wykluczone. Brakuje też zagadek logicznych, które z pewnością urozmaiciłyby wędrówkę po kolejnych pomieszczeniach i korytarzach tego przesiąkniętego złem i strachem miejsca.

Głównym elementem rozgrywki jest eksploracja i odnajdywanie rzeczy, bez których ruszyć dalej nie sposób: kluczy do windy, kart dostępu do danego pomieszczenia, dźwigni, których przekręcenie pozwoli uruchomić generator prądu... Twórcom ewidentnie zabrakło w tym aspekcie nieco kreatywności i zdecydowali się pójść po linii najmniejszego oporu. Nie jest jednak i tak, że naszym jedynym obowiązkiem jest chodzenie i bieganie po kolejnych lokacjach - czasem trzeba się wdrapać do tunelu wentylacyjnego, czasem trzeba przykucnąć i przejść kanałem, czasem trzeba się przecisnąć przez jakiś przesmyk czy przespacerować po wąskiej krawędzi.

Te elementy stanowią też swego rodzaju schronienie przed tymi, którzy chcą nas dopaść. Nasi potencjalni oprawcy kiepsko radzą też sobie z klamkami, dlatego uciekając przed nimi warto zatrzaskiwać za sobą drzwi - to da nam trochę więcej czasu na oddalenie się od nich i schowanie, np. pod łóżkiem czy w szafce. Nasz dziennikarz wszystko co zobaczy nagrywa na swoją kamerę, która w ciemnościach służy mu także za noktowizor. Główny bohater od czasu do czasu sporządza notatki, które mają mu pomóc w zdaniu relacji z byłego zakładu psychiatrycznego. Czasami znajduje też baterie, bez których kamera nie zapewni widoczności w ciemnościach, a także dokumenty opisujące badania, do jakich dochodziło na terenie placówki. Nie jest zatem tak, że pod względem rozgrywki Outlast jest zupełnie ubogi - po prostu miejscami brakuje mu różnorodności i aż prosiłoby się o wniesienie pewnych rzeczy, które świetnie zaadaptowało chociażby Frictional Games w Amnesii.

Grafika w produkcji Red Barrels wygląda bardzo ładnie, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że jest to tytuł niezależny. Projekty postaci wykonano z kunsztem i dbałością o szczegóły, które również odgrywają rolę w budowaniu klimatu grozy. Otoczenie na zbliżeniach przedstawia się wyśmienicie - obłupane w różny sposób cegły, krew rozmazana na parkiecie czy efekt deszczu zachlapującego nam obiektyw kamery zasługują tu na szczególną pochwałę. Nieco gorzej wypadają na tym tle animacje, w których zdarzają się drobne błędy. Główny bohater po wykonaniu skoku i zaczepieniu się o powierzchnię obiema rękami gubi gdzieś trzymaną w dłoniach kamerę; ta pojawia się nagle, gdy stoimy już na pewnym gruncie. Wydaje się również, że nasza postać w trakcie biegu sztywno stawia kolejne kroki.

W horrorach ważniejsze od grafiki jest jednak udźwiękowienie i pod tym względem Outlast prezentuje się wybornie. Nawet gdy nic specjalnego na ekranie się nie dzieje, muzyka buduje napięcie i stwarza nieustanne poczucie zagrożenia. Kiedy to zagrożenie jest naprawdę realne, dźwięki zrywają się, oddając pełnię dramaturgii zaistniałej sytuacji. To oczywiście ograna wielokrotnie szkoła podstawowa tworzenia warstwy dźwiękowej horrorów, tym niemniej na sprawdzonych schematach zawsze warto bazować. Tym bardziej, że Red Barrels dorzuca świetne, autentyczne odgłosy - ciężki oddech, głębokie westchnienia - głównego bohatera. Momentami aż tracimy poczucie tego, czy to my się tak zachowujemy, czy tylko nasza postać przewodnia.

Pomimo niedociągnięć, braków i wpadek Outlast staje na wysokości zadania. Gra zabiera nas do miejsca, w którym przyjdzie nam spędzić około sześć godzin, a do którego przenigdy nie chcielibyśmy wrócić. Trudno o lepszą rekomendację dla produkcji z tego gatunku. O ile jednak jako horror wypada znakomicie, tak jako gra - trochę gorzej, stąd taka a nie inna ocena końcowa. Red Barrels pokazało, że wie na czym polega zabawa z emocjami, a do dyskusji o tym, czy horrory mają się coraz gorzej, wniosło istotny argument przeczący tej tezie. Outlast to bez dwóch zdań najlepszy przedstawiciel gatunku od czasu Amnesia: Mroczny Obłęd. Teraz czas na odpowiedź thechineseroom i... Amnesia: A Machine for Pigs. Zapowiada się iście przeraźliwy wrzesień.

Komentarze

Usunięty

15/11/2014 17:55

> Przykro mi ale moim zdaniem Amnesia Machine for Pigs jest nie tylko gorsza od poprzedniej> amnesii oraz Penumbry ale takze od Outlasta... Napewno obie sa mniej straszne niz poprzednie> gry. Ponadto poziom wykorzystania fizyki jest maly w stosunku do poprzednikow. Tak samo> jest z zagadkami w zasadzie ich niema... Sa malo wymagajace i przez caly czas jestesmy> prowadzeni za raczke bo dokladnie wiemy co robic i gdzie isc... W outlascie moze i napiecie> jest ale przez to ze ciagle musimy uciekac bo trudno sie schowac a skradac sie jest o> wiele trudniej niz w obu Amnesiach... Ogolnie to dobre gry ale jednoczesnie gorsze niz> prekursorki... Wszystkie te gry sa tez podobne do siebie jak dwie krople wody z uwagi> na niemal taka sama mechanike oraz styl rozgrywki. Fabula Amnesii jest slaba w porownaniu> do poprzedniczki tak samo z Outlastem.No prawda podobnie jak Outlast AMFP ma słaby gameplay. Ale całkowicie się nie zgadzam z tym że fabuła jest słabsza od TDD i co bardziej od Outlasta! Przecież ona jest wspaniała, widocznie nic nie zrozumiałeś bo nie czytałeś notatek :D A w Outlastcie fabuła jest nudna, nieciekawa i tyle :D

18/09/2013 00:06

9,5 / 10 - gra niszczy, klimat mega, lokacje, przeciwnicy, muzyka, GENIALNA GRA !!!

16/09/2013 19:32

Przykro mi ale moim zdaniem Amnesia Machine for Pigs jest nie tylko gorsza od poprzedniej amnesii oraz Penumbry ale takze od Outlasta... Napewno obie sa mniej straszne niz poprzednie gry. Ponadto poziom wykorzystania fizyki jest maly w stosunku do poprzednikow. Tak samo jest z zagadkami w zasadzie ich niema... Sa malo wymagajace i przez caly czas jestesmy prowadzeni za raczke bo dokladnie wiemy co robic i gdzie isc... W outlascie moze i napiecie jest ale przez to ze ciagle musimy uciekac bo trudno sie schowac a skradac sie jest o wiele trudniej niz w obu Amnesiach... Ogolnie to dobre gry ale jednoczesnie gorsze niz prekursorki... Wszystkie te gry sa tez podobne do siebie jak dwie krople wody z uwagi na niemal taka sama mechanike oraz styl rozgrywki. Fabula Amnesii jest slaba w porownaniu do poprzedniczki tak samo z Outlastem.

Trwa Wczytywanie

Outlast - recenzja

GramTV przedstawia: