Historia gier wykonanych w gatunku "siecz i rąb" jest długa, ale zarazem niezbyt skomplikowana. U podstaw leży oczywiście Diablo, które do dziś pozostaje jednym z najważniejszych tytułów h'n's, ale przez kilka ostatnich lat różne studia odrobiły pracę domową i ukazało się wiele dobrych produktów, które pod niektórymi względami potrafią przewyższyć mistrza.
Nie wiem w jaki sposób twórcy Iesabel wpadli na to, by zabrać się za tworzenie hack and slasha. Nie wiem także kiedy i w jaki sposób wpadło im do głowy, by w ogóle tworzyć gry. Wiem za to, że byli w ogromnym błędzie, jeżeli wydawało im się, że cały proces przebiegnie lekko oraz przyjemnie. Efekt końcowy przypomina grę, która powstała na skutek zakładu pomiędzy dwoma kumplami dyskutującymi przy piwku. Wiecie, coś w stylu "ja nie zrobię gry lepszej od Diablo!? Ja?".
Dotychczas sądziłem, że w temacie gier "diablopodobnych" najtrudniej dokonać dwóch rzeczy. Po pierwsze - stworzyć tytuł świetny, przemyślany, wygodny w użyciu, z dobrze zaprojektowanym interfejsem, ciekawymi zadaniami, a przede wszystkim dobrze zbalansowaną rozgrywką. Sądziłem także, że w miarę trudno stworzyć złą produkcję z tego gatunku. Dotychczas widziałem wiele średnich produkcji nastawionych na rąbanie przeciwników. Na pierwszy rzut oka biły po oczach niewielkimi aspiracjami, ale pomimo to - spędzenie kilku godzin na rąbaniu kolejnych przeciwników nie było żadnym problemem. To w końcu hack & slash - gatunek wprost idealny do zabawy pozbawionej głębszej refleksji, podczas której zatracamy się w atakowaniu lewego przycisku myszy z prędkością światła, przerywając to raz po raz jakimś zaklęciem czy umiejętnością, która przede wszystkim zwiększa zadawane obrażenia. Setka wrogów, teleport do wioski, sprzedawanie gratów, kupowanie mikstur i powrót w to samo miejsce, by zaciukać kolejną setkę wrogów. Proste? Proste. Satysfakcjonujące? Jak diabli, tudzież Diablo. Dało się zepsuć? I to jeszcze jak. 
Wyobraźcie sobie, że jest to hack & slash, w którym nie możecie atakować przeciwników za pomocą zwykłego kliknięcia na niego myszką. Zaprojektowanie tak podstawowej czynności chyba przerosło twórców - przecież łatwiej było przynieść na PC sterowanie zaprojektowane z myślą o urządzeniach mobilnych. Stąd aby zaatakować wroga należy albo trzymać LPM bez przerwy, albo też wcisnąć lewego shifta (klawisz ten odpowiada za manualne celowanie i umożliwia wykonywanie ataków właśnie za pomocą LPM), albo też wciskać klawisz odpowiedzialny za podstawowy atak - domyślnie S. Tak, Iesabel to gra z gatunku h'n's, w której atakujemy naciskając przycisk na klawiaturze (!!). Brawo, podejrzewam, że nie tylko ja, ale i wielu naszych czytelników nie wpadłoby na takie rozwiązanie.
Iesabel już od samego intra i menu głównego robi słabe wrażenie, wysyłając dla nas wyraźny sygnał, że coś tu nie gra. 10 minut natomiast wystarcza w zupełności, by przekonać się, że dłuższe posiedzenia przy tej produkcji będzie prawdziwym wyzwaniem. Osobiście strasznie żałowałem, że nie dane mi jest pozbyć się tej gry już w tym momencie, ale niestety - mus to mus. Miałem więc okazje poznać inne "zalety" gry. 
Chcąc pobawić się w Iesabel trzeba oswoić się z tym, że na dosłownie każdym kroku napotkamy albo błędy, albo niedoróbki. To cała prawda o Iesabel w jednym zdaniu - jeżeli coś w tej produkcji działa jak należy, to najczęściej dla wyrównania rachunku jest kijowo zaprojektowane. Tak jest z systemem rozwoju postaci, handlem przedmiotami, mapą. O dziwo zaprojektowano tu nawet ciekawy crafting. Napisałbym kilka słów o fabule, ale generalnie nie różni się ona mocno od większości tego typu produkcji. W skrócie: świat potrzebuje herosa i jesteśmy nim my. To na co jednak chciałbym zwrócić szczególną uwagę to mizernej jakości dialogi. Napisałbym, że stworzono je na kolanie, ale podejrzewam, że i w taki sposób dałoby się sklecić lepiej brzmiące i mniej głupie zdania.
No dobra, a co z tak szumnie zapowiadanym przez twórców ośmioosobowym trybem multiplayer? Cóż, gry wieloosobowe mają to do siebie, że - na co wskazuje sama nazwa - potrzeba do nich kilku osób. Mnie natomiast pomimo kilkukrotnej próby, nie udało się z nikim połączyć. Uznałem to za ewidentny znak, że multi w Iesabel nie jest mi przeznaczone i z ogromną ulgą, a także dla własnego bezpieczeństwa, zaniechałem dalszych prób. 
Trochę lepiej jest w temacie udźwiękowienia - o dziwo, niektóre kawałki lecące w tle, choć nawet nie próbujące ukryć swojej "diabloinspiracji", są całkiem przyzwoite i można ich słuchać bez obawy o nieodwracalne uszkodzenie słuchu. Szkoda jednak, że cała reszta nie trzyma już tego poziomu. Od głosu lektorów, przez niewielką ilość dźwięków, którą słyszymy podczas walki, aż po topór wydający przy uderzeniu odgłos miecza - to wszystko najlepiej oddaje charakter gry i udowadnia, że twórcom brak było nie tylko umiejętności, ale także chęci do jej dopracowania pod jakimkolwiek aspektem.
Reasumując, Iesabel było tworzone z myślą o urządzeniach mobilnych i to widać. Produkcja w wersji mobilnej jest bardzo przeciętna, ale jako gra na mały ekran znalazła nawet kilku zadowolonych klientów. Pomysł z tworzeniem portu na PC był od początku słaby, a jego realizacja pokazuje dlaczego takich rzeczy się po prostu nie robi. Część rozwiązań jest totalnie nieprzystosowana do zabawy na komputerze, jak chociażby opisane przeze mnie atakowanie. To jednak tylko jedna strona medalu. Druga jest taka, że twórcom albo zabrakło czasu, albo chęci, albo talentu na odpowiednie dopracowanie produkcji. Jak inaczej wyjaśnić potknięcia w stylu nachodzących na siebie napisów, brakujących liter czy nieprzetłumaczonych fragmentów gry? Unikajcie Iesabel jak ognia, bo gra parzy równie skutecznie. Co najważniejsze - powiedzcie o tym znajomym, by nikt przypadkiem w to bagienko nie wdepnął. Szkoda na to nie tylko czasu i pieniędzy, ale i nerwów. Chcecie trochę posiekać? Odkopcie chociażby stare Diablo lub darmowego Path of Exile - uwierzcie mi, że to najlepsze rozwiązanie.
