Było ich czterech. Ulubieńców szalonego naukowca, zamkniętych w niewielkim akwarium robiącym za więzienie, w którym tylko dzięki ich niewielkim rozmiarom pozostawała jakakolwiek przestrzeń życiowa. Małe Móżdżki, bo tak ich pieszczotliwie nazywał stwórca/oprawca/facet w dziwnym kitlu/mężczyzna ze śmiesznym akcentem dzień w dzień stawały przed kolejnymi wyzwaniami, pokonując coraz to bardziej skomplikowane i wymyślne przeszkody.
Kim są Małe Móżdżki? To cztery laboratoryjne stworzonka, na których szalony naukowiec z ewidentnymi wschodnimi korzeniami przeprowadził szereg skomplikowanych eksperymentów, wyposażając je tym samym w interesujące zdolności. Niebieski grubasek, apetycznie zaokrąglony chomiczek nauczył się tworzenia na zawołanie lodowego bloku. Z racji materiału z którego jest on wykonany blok samoistnie znika po kilku sekundach, innymi słowy roztapia się - choć Golden potrafi go także rozpuścić na zawołanie, co wywołuje efekt podobny do wybuchu wodnego gejzera, a osobnik, który akurat znajduje się na lodowej kostce, zostaje wyrzucony w powietrze. Bardzo przydatna umiejętność, choć równie często korzystamy ze zdolności nietoperza Daksa oraz szczurka Stewa. Ta dwójka specjalizuje się w odpychaniu oraz przyciąganiu przedmiotów za pomocą myśli. Skład zespołu uzupełnia biała, laboratoryjna mysz Pad, która może zamienić się miejscami z wybranym przedmiotem.
Rozgrywka w Tiny Brains, jak nie trudno się w tym momencie domyślić, polega na odpowiednim wykorzystaniu odmiennych zdolności każdego z bohaterów, w celu przechodzenia przez kolejne pokoje-zagadki oraz pokonywania stawianych przed nimi wyzwań. Początkowo poziom trudności oscyluje gdzieś w okolicach podłogi, ale to tylko zmyłka, by dać graczom chwilę na przyzwyczajenie się do zasad rządzących tą produkcją. Jednocześnie nie spodziewajcie się arcytrudnego wyzwania. Większość zagadek oscyluje wokół średniego poziomu trudności, przez co najpierw chwilę (trzy do pięciu minut maksymalnie) zajmuje wymyślenie tego, co tak właściwie należy zrobić w danym miejscu, a następnie drugie tyle zajmuje wykonanie obmyślonego planu. Przeszkody, które napotykamy w zbudowanym przez szalonego naukowca labiryncie, dzielą się na dwa rodzaje. 
Trzeba w tym miejscu wspomnieć jednak o dwóch ważnych aspektach. Po pierwsze, zupełnie niczym w Trine, w każdym momencie na ekranie jeden gracz może sterować tylko jednym bohaterem. Jeżeli graczy jest czterech, można kombinować z wykorzystaniem wszystkich osobników. Jeżeli z kolei gramy w pojedynkę, musimy tak rozwiązać sprawę, by dało się to zrobić jednym bohaterem (możemy przełączać się na innego w dowolnym momencie, ale na ekranie nie może przebywać więcej niż jeden osobnik, przez co niektórych zagrań wykonać po prostu się nie da). Oznacza to także, że wszystkie wyzwania, które napotykamy w grze da się rozwiązać na kilka sposobów. 
Nie oznacza to jednak, że Tiny Brains to produkcja kierowana do casuali. Jest to jedna z tych gier, które łatwo się nauczyć, lecz trudno je wymaksować. Ponadto poza trybem podstawowej kampanii twórcy przygotowali specjalne, bardziej wymagające rozgrywki - Tiny Trolls, w którym włączony jest przyjacielski ogień (a więc trzeba uważać, by nie trafić naszą mocą w stojącego obok kolegę), a także Tiny Jules, w którym gramy tylko jednym bohaterem, który ma dostęp do wszystkich mocy, lecz tylko jedno życie, na którym musi pokonać całą grę. Dostępne są także dwa pomniejsze tryby zabawy: Tiny Soccer, w którym dwie drużyny grają w piłkę nożną oraz wyzwania, w których należy osiągnąć jak najlepszy wynik w specjalnych zadaniach.
Problemem Tiny Brains jest to, że solo produkcja ta nie daje nawet połowę przyjemności, którą czerpać można grając w dwójkę czy trójkę. Samemu kolejne zagadki pokonuje się bez większej ekscytacji, czasem można się co najwyżej uśmiechnąć z jakiegoś tekstu czy śmiesznej sytuacji. Ale już nawet w dwie osoby zabawa robi się o wiele lepsza, zresztą z całą pewnością wiecie doskonale jak to wygląda - padają głupie lecz śmieszne komentarze, zaczynacie się z kumplem przekomarzać, jeden drugiemu trochę poprzeszkadza i nagle odczuwany "fun" z gry jest nieporównywalnie większy. To ta sama produkcja, która jeszcze wczoraj była spoko, ale nagle dostarcza o wiele więcej zabawy i śmiechu. 
To wszystko powoduje, że Tiny Brains sprawdzi się najlepiej albo w kategorii gry na jeden wieczór, jako tytuł typowo imprezowy, albo też jako przerywnik od poważniejszych wyzwań podczas "nocek" z grami. Gra jest śmieszna, całkiem grywalna jeśli siada się do niej przynajmniej we dwójkę, ale niezbyt rozbudowana. Twórcy ograniczyli ilość dostępnych plansz, jak wspomniałem powyżej - jednorazowe przejście kampanii zajmuje cztery godziny. Można zaliczać ją ponownie w trudniejszych wariantach co licznik zdecydowanie wydłuży, ale nie zmieni faktu, że będziemy ogrywać ponownie coś, co już znamy. Jeżeli macie partnera do grania lub nawet całą paczkę, którą lubicie w sobie coś "popykać" bierzcie śmiało, zapewne przez jakiś czas będziecie do Tiny Brains wracać na krótkie, śmieszne partyjki. Osobom, które chciałyby zaliczyć tę produkcję w pojedynkę zalecam ostrożność - jest więcej nowych gier logiczno-zręcznościowych kierowanych w stronę jednego odbiorcy.
Nie ma jeszcze żadnych komentarzy. Napisz komentarz jako pierwszy!