Choć podczas ostatniej wizyty w Borgovii rozprawiliśmy się ze złym Profesorem Fulmigatim oraz armią jego żołnierzy, zło w tej krainie nadal jest silne, a jego macki sięgają dalej niż mogłoby się wydawać. Czas więc zakasać rękawy, zawołać Lady Katarinę i wziąć się do roboty.
I tak "blade" to podstawowa postać z pierwszej części gry - w rękach dzierży dwa krótkie miecze lub jeden półtorak, który w razie czego może zamienić na broń palną. Następnie w kolejce są - walczący na dystans "gunslinger", mag władający mocami przyrody ("spellkeeper"), ofensywny mag z nastawieniem na zwracanie wrogów przeciwko sobie ("adeptus"; obydwoje magowie to klasa znana z pierwszego DLC do jedynki - Thaumaturge), atakujący na średni i daleki dystans "bomardier" oraz "contraptionist", który walczy wraz z armią podległych mu maszyn (ci dwaj natomiast reprezentują klasę Arcane Mechanic). Do głównych testów wybrałem identyczną klasę postaci co poprzednio, by najłatwiej wyłapać wszelkie zmiany w rozgrywce, ale spróbowałem także zabawy innymi klasami i powiem Wam, że twórcy od samego początku powinni je wprowadzić. Zarówno walka z użyciem mechaniki, jak i magii, jest świetnym urozmaiceniem względem potyczek na miecze i daje sporo frajdy. Aha, ważna rzecz, już teraz widać, że do dwójki bez problemu zaimportować będzie można postać stworzoną w jedynce. Mały, ale ważny "ficzer". 
Dlaczego o tym wspominam? Dlatego, że zaprezentowany w becie fragment był dość nużący. A zapętlone w kółko pojawianie się nowych potworków, w tych samych miejscach i w ten sam sposób było jednym ze składowych tego odczucia. Ale także misje nie były zbyt odkrywcze, raczej powtarzały na okrągło schemat - przyjdź tam, przyprowadź kogoś, wyrżnij po drodze wszystko, co się da. Kilkukrotnie musiałem eskortować zagubione gdzieś postaci, każdorazowo mając ubaw z tego, że gdy tylko skrypt po rozmowie z danym NPC odhaczy moją obecność - ludziki, które miały poruszać się pod moją ochroną, parły do miejsca przeznaczenia przez największe chmary wrogów nie zwracając uwagi na to gdzie jestem i co tak właściwie w danej chwili robię. Na dobrą sprawę mógłbym nawet za nimi nie iść, a NPC sam dotarłby w bezpieczne okolice wykonując tym samym questa, a ja liczyłbym tylko zarobione łatwo pieniądze i punkty doświadczenia. Grając w pierwszą część The Incredible Adventures of Van Helsing także narzekać można było na powtarzające sie typy zadań, ale jakoś miałem wrażenie, że nie było ich aż tylu podobnych do siebie na raz. W becie dwójki nastąpiła ich jakaś dziwna koncentracja, ale mam nadzieję, że to tylko moje wrażenie lub ograniczenia wynikające z niewielkiego terenu po którym mogłem się poruszać. Mam nadzieję, że w pełnej wersji misje będą bardziej złożone i urozmaicone. 
Ważne jest to, że czuć specyficzny klimat The Incredible Adventures of Van Helsing i to równie mocno, co poprzednio. Jeżeli stęskniliście się za kąśliwymi uwagami Lady Katariny czy absurdalnym humorem twórców gry prezentowanym przy okazji dialogów czy misji pobocznych, nie bójcie się, one nigdzie się nie wybrały. Także walka nadal jest tak samo mięsista i wymagająca, co poprzednio - ustawić można tu różne combo, które, o ile posiadamy akurat dostęp do odpowiedniej ilości zgormadzonej furii, w zdefiniowany przez nas sposób zmieniają właściwości ofensywne naszego bohatera, co dodaje rozgrywce dodatkowego wymiaru. Postaci otrzymały nowe skille, którym głównie mogłem przyjrzeć się z daleka - gdyż krótki fragment gry nie pozwolił mi na ich odblokowanie, ale widać, że produkcja została mocno rozwinięta pod tym względem. Całość uzupełnia fantastyczna, charakterystyczna muzyka a'la ostatni serial o Sherlocku Holmesie, która podkreśla tempo i wagę wydarzeń na ekranie. 
Usprawniona została także strona graficzna gry. Już The Incredible Adventures of Van Helsing prezentowało się ładnie, szczególnie we wszytkich efektach walki - cokolwiek miało okazję na ekranie wybuchnąć robiło niezłe wrażenie, podobnie jak i dopracowane jednostki przeciwników, dobrze oraz klimatycznie zaprojektowane miasta, a także niezła animacja dwójki głównych bohaterów. Druga część została pod tym względem jeszcze usprawniona i całość zdaje się na pierwszy rzut oka prezentować trochę lepiej. To jednak, co zrobiło na mnie największe wrażenie, to fakt, że w końcu twórcy pokusili się o robienie porządnych przerywników filmowych. Jeżeli pamiętacie koniec gry, po finałowej walce, być może zgodzicie się, że w tym momencie szczególnie mocno brakowało jakiejś epickiej animacji, która zwieńczyłaby nasze wysiłki. Przy okazji dwójki co ważniejsze wydarzenia na ekranie prezentowane są za pomocą krótkich, lecz fajnie wykonanych cut-scenek. Daje to naprawdę fajny efekt - jest na czym zawiesić oko, a i przy okazji podnosi rangę takich wydarzeń jak wkroczenie nowych jednostek na pole bitwy. 
