Świetny powrót B.J. Blazkowicza
Z całej serii Wolfenstein cenię sobie najbardziej dwa tytuły: klasykę, czyli wydany w 1992 roku Wolfenstein 3D oraz Return to Castle Wolfenstein z początku XXI wieku. Do tego zacnego grona właśnie dołączył Wolfenstein: The New Order.
Akcja rozpoczyna się w 1946 roku. II Wojna Światowa trwa w najlepsze, a B.J. Blazkowicz wraz z aliancką kompanią desperacko próbują zgładzić generała Trupią Główkę, przywódcę sił nazistowskich. Atak jest z góry skazany na porażkę, bowiem Niemcy dysponują zaawansowaną technologią, wysyłając na pole walki gigantyczne roboty czy żołnierzy o nadludzkich zdolnościach. Nasz bohater cudem przeżywa starcie z hitlerowską armią, jednak zapada w śpiączkę i budzi się dopiero w 1960 roku w polskim szpitalu psychiatrycznym, kompletnie otępiały, ze sporymi zmianami w mózgu.
W tym alternatywnym przedstawieniu historycznych wydarzeń to Niemcy wygrali II Wojnę Światową i rządzą światem za sprawą opracowanej przez nazistowskich naukowców technologii, które znacznie wyprzedziły swoją epokę. B.J. Blazkowicz dołącza do skromnego ruchu oporu w Berlinie, który jeszcze wierzy w to, że jest w stanie zmienić panujący porządek geopolityczny. W scenariuszu Wolfenstein: The New Order znalazło się miejsce na wszystko: poważne przedstawienie skutków wojny ukazane z punktu widzenia jednostki, puszczenie oka do gracza za sprawą mnóstwa easter eggów, wyrazistych postaci, nawet tych drugoplanowych dostających swoje pięć minut, czy w końcu wątek miłosny. Cały scenariusz jest odpowiednio wyważony, bez zbędnego zadęcia, podany w lekkostrawnym sosie. Przez całą grę nie poczułem się ani razu zażenowany odkrywając kolejne karty historii B.J. Blazkowicza, co ostatnio spędzając czas przy innych tytułach z padem w dłoniach nieczęsto mi się to zdarza...
Wolfenstein: The New Order w umiejętny sposób łączy tradycję z nowoczesnością. Możemy zapomnieć o automatycznej pełnej regeneracji życia (pasek zdrowia odnawia się samoczynnie tylko o 20 punktów), zamiast tego do łask powracają klasyczne apteczki oraz pancerze. Nie ma też co myśleć o tym, że wystarczy przejść po ekwipunku pozostawionym przez martwego wroga by uzupełnić amunicję. Tu trzeba się po nią samemu "schylić", choć umieszczenie pod jednym przyciskiem na padzie funkcji podniesienia przedmiotu i przeładowania broni w ferworze walki okazuje się niezbyt fortunnym rozwiązaniem. Idzie do tego jednak przywyknąć.
Nie można za to powiedzieć, by przeciwnicy w Wolfenstein: The New Order byli nie wiadomo jak wymagający. Nie piszę tu o najwyższych poziomach trudności, ale tym normalnym, wybieranym przez większość graczy. Zwykłych żołnierzy III Rzeszy możemy powalić paroma strzałami w dowolną część ciała. Gigantyczne roboty, kiedy pojawiają się po raz pierwszy wywołują wrażenie, że ktoś tu chyba z nas sobie jaja robi. Szybko okazuje się jednak, że wystarczy odnaleźć czuły punkt mechanicznego delikwenta, by rozprawić się z nim w kilka chwil. Czy to wada? Absolutnie nie. Trudność polega tu na kontrolowaniu zapasu zdrowia i amunicji. Gdy tego zabraknie, a w zasięgu nie widać już żadnych apteczek, marny los spotka Blazko. Zupełnie jak w starych, dobrych shooterach.
Także pod względem oprawy audiowizualnej nowemu Wolfensteinowi nie można wiele zarzucić. The New Order korzysta z dobrodziejstw znanego z Rage silnika id Tech 5, i choć nie jest to ani pokaz pełni możliwości silnika, ani konsoli PlayStation 4, na której testowałem ten tytuł, gra prezentuje się bardzo dobrze i nie uświadczyłem w trakcie rozgrywki żadnych problemów technicznych. Tu design robi całą robotę, wodotryski graficzne schodzą na dalszy plan. Szkoda, że robi to także muzyka, o którą aż się prosi, by bardziej zaznaczała swoją obecność w kluczowych momentach. Rekompensuje to za to świetne udźwiękowienie, na czele z aktorami podkładającymi głosy postaciom.
Wolfenstein to mocna marka, która udowadnia, że podobnie jak 22 lata temu potrafi narobić sporo zamieszania. W dobie wszechobecnych produkcji pokroju Call of Duty czy Battlefield, Wolfenstein: The New Order jawi się jako mała perełka. I chwała Szwedom z MachineGames za to, że w starciu z dziedzictwem marki wyszli z tarczą, pokazując, że potrafią stworzyć grę zarówno sięgającą do korzeni serii, jak i nieoderwaną zupełnie od współczesnych trendów. Lepszego połączenia nie mogliśmy sobie wymarzyć.
