P.T. - świetna gra marketingowa

Następnego dnia jednak będę już wiedział, że miałem do czynienia z produktem stworzonym przez geniuszów marketingu.

Zakładam słuchawki na uszy, by nie budzić domowników o późnej porze. To był błąd.

Gaszę lampkę na biurku obok telewizora, bo P.T. operuje głównie głęboką czernią i tlące się światło energooszczędnej żarówki przeszkadza mi w komfortowym odbiorze. To był błąd.

Budzę się na zimnej podłodze w ciemnym pokoju. Obok mojej twarzy przemyka pokaźnych rozmiarów karaluch. Słyszę odgłos otwierających się drzwi. Wstaję. Zmierzam w ich kierunku. Chwytam za klamkę. Wchodzę.

Korytarz. Na ścianach wiszą obrazy, prezentujące głównie pejzaże. Cyfrowy zegar na komodzie wyświetla godzinę 23:59. Idę dalej. Na biurku pod oknem znajdują się oprawione w ramki czarno-białe fotografie, opakowania po lekach i telefon stacjonarny z nieodłożoną na swoje miejsce słuchawką. Skręcam w prawo. Widzę drzwi z boku korytarza, jednak nie mogę ich otworzyć. Kolejne biurko. Niedopałki papierosów, zdjęcie szczęśliwego małżeństwa i stare radio, z którego dobiega głos spikera opowiadającego o strasznych morderstwach. Widzę kolejne drzwi, otwieram. Schody prowadzące do piwnicy? Schodzę, docieram do kolejnych drzwi, otwieram je.

Korytarz. Obrazy. 23:59. Słyszę płacz dziecka? Nie, to nie może być płacz dziecka. Żadne niemowlę nie płacze w taki sposób. Drzwi do łazienki są lekko uchylone. Dostaję gęsiej skórki. Próbuję wejść. Nie mogę. Przybliżam kamerę, spoglądam w szparę, gdy nagle ktoś wewnątrz łazienki, ni stąd ni zowąd zamyka mi szybkim szarpnięciem za klamkę drzwi przed nosem. Czuję, że moje tętno w tym momencie jest zbyt wysokie. Schodzę.

Korytarz. Obrazy. 23:59. Głos spikera w radiu mówi, żebym nie wybierał teraz numeru, dopiero co zaczynamy... Drzwi prowadzące w dół są zamknięte. Przecież za każdym razem były otwarte... Zaraz stanie się coś złego, zaraz stanie się coś złego, dobrze o tym wiesz, powtarzam sobie w myślach. Nie możesz ufać kapiącej wodzie. Cofam się, cofam się... Aaaaaa!!! Mam serce w gardle. Mam dosyć tej gry. Odkładam pada. Jutro dokończę, muszę ochłonąć. Już wiem, że reakcje przypadkowych ludzi ze zwiastuna nie były przesadzone. Sam wcale lepiej się nie zachowałem.

Nie tylko ja. Wiele osób. Poza nią. SoapyWarPig. Jej jako pierwszej udało się wyjść z tej przeklętej pętli. Oglądam zapis streamingu z Twitcha. Hideo Kojima. Guillermo Del Toro. Norman Reedus z serialowego The Walking Dead. Silent Hill. Silent Hills. Moja szczęka, która opadła na podłogę właśnie połknęła marketingowego wirusa. Moja głowa właśnie uświadomiła sobie, z czym miałem do czynienia. Z genialnym interaktywnym zwiastunem, który sam w sobie jest pełnoprawnym tytułem pretendującym do miana najlepszego horroru w grach wideo. I który nie ma bezpośredniego związku z głównym tytułem...

- Na początku chcieliśmy, żebyście zsikali się w spodnie. Teraz chcemy, żebyście się w nie zes**li - mówi Kojima.

Na wszelki wypadek kupię drugą parę.