Apokalipsa zombie to już przewałkowany przez popkulturę temat i to na wszystkie możliwe sposoby. Gry, komiksy, seriale, filmy - było już wszystko, a mimo to moda nie przemija. Czy Techland wraz ze swoim Dying Light da radę dodać do tematu coś nowego?
O samej historii w Dying Light opowiedzieć zbyt wiele nie można, w obawie o niepotrzebne spoilery. Wystarczy, byście wiedzieli, że główny bohater gry bynajmniej nie znajdował się na terenie objętym kwarantanną od samego początku, a zostaje tam zrzucony z samolotu. Wszystko dlatego, że GRE ma dla niego pewną tajną misję. Aby ją wykonać będzie musiał wcielić się w rolę ocalałego i wkupić w łaski innych, pozostałych przy życiu ludzi. Jak to jednak bywa, na terenie Harran pomiędzy ludźmi nie ma pokoju, trzeba więc uważać nie tylko na zombie, ale i przeciwników. 
Za dnia Harran jest nawet przyjaznym miejscem. Owszem, pełno w nim monstrów kluczących po ulicach i zakamarkach, ale tuż pod rozświetlonym przez słońce niebem nie są one zbyt żwawe i raczej leniwe. Jeżeli nie ma takiej potrzeby, często walkę z napotkanymi potworami można sobie odpuścić udając się prosto do miejsca przeznaczenia jednocześnie przechodząc tuż koło nich. Zwykle nie rzucą się do pogoni za Crane'm, chyba, że traficie na specjalną, agresywną odmianę przeciwników. Natomiast w nocy, nie jest już tak różowo. Gdy zapada zmrok najlepiej wrócić do bazy lub zaszyć się w jednej z wielu bezpiecznych miejscówek, które najpierw trzeba sobie oczyścić z potworów, i tam spokojnie przespać aż do świtu. W nocy na ulicę wychodzą bowiem o wiele straszniejsze bestie - agresywniejsze, większe, szybsze, mocniejsze, z którymi walka na równym poziomie na początku rozgrywki jest praktycznie niemożliwa. Jedyną możliwością jest więc pozostanie w ukryciu i dbanie o to, by nie zostać wykrytym. Ale opłaca się, bo punkty doświadczenia zdobywane po zmroku są niezwykle cenne. 
Oczywiście zmienia się to wraz z postępem w zabawie. Po pierwsze, zyskujemy bowiem dostęp do lepszego ekwipunku. Zamiast zwykłych gazrurek i nóg od stołu w rękach Crane'a zaczynają pojawiać się młotki, noże, kije bejsbolowe czy policyjne pałki, które zadają znacznie większe obrażenia. Wraz ze zbieraniem przedmiotów potrzebnych do craftingu może on także tworzyć własne bronie (zupełnie jak w Dead Island), apteczki czy specjalne mikstury, które sprawiają np., że przez dany czas jest on wytrzymalszy. Z drugiej strony wraz z wykonywaniem zadań, pokonywaniem coraz większej ilości potworów oraz coraz lepszym poruszaniem się po mieście rośnie poziom umiejętności Kyle'a i to w aż trzech dziedzinach - przetrwania, zwinności i siły. Rozwijając drzewko przetrwania Crane uczy się robić mikstury, może dźwigać przy sobie więcej broni czy tworzyć pułapki. W zakładce zwinności punkty umiejętności wymieniane są głównie na nowe ruchy, związane czy to z walką czy z poruszaniem się. W drzewku siły znajduje się natomiast wszystko co związane z walką - opanowanie nowych broni, zwiększenie wytrzymałości czy brutalne finishery. Co ważne, drzewka rozwijane są osobno. Za zdobycie nowego poziomu chociażby zwinności otrzymujemy punkt doświadczenia stricte dla tego drzewka, nie musimy wybierać więc pomiędzy trzema możliwymi ścieżkami rozwoju bohatera, a progres następuje proporcjonalnie we wszystkich trzech. 
Pozytywne wrażenie robi także samo Harran, które zaprojektowane zostało w taki sposób, aby gracz mógł podróżować w sposób bezpieczny (a więc ponad ziemią) i szybki, przeskakując z dachu na dach, wspinając się na różne murki, samochody czy słupy. Parkour, bo chyba tak można nazwać ten sposób podróżowania, jest ważną częścią zabawy i naprawdę fajnie wpisuje się w klimat apokalipsy zombie. I może (przynajmniej w początkowej fazie zabawy) całość nie jest tak widowiskowa i rozbudowana jak w Mirror's Edge, ale z całą pewnością po odpowiednim treningu taki sposób podróżowania po Harran jest niesamowicie przydatny i ułatwia omijanie hord zombie. Co jeszcze można powiedzieć o świecie gry, to że nie jest on może przesadnie ogromny, ale wydaje się, że twórcy trafili z rozmiarem - nie jest klaustrofobicznie, ale dotarcie z krańca mapy na drugi jej kraniec zajmuje kilka minut. Świat wypełniono ciekawymi miejscami - są slumsy, autostrada, osiedle mieszkalne czy centrum miasta. W poszczególnych budynkach warto szukać elementów wykorzystywanych do craftingu - sznurków, puszek, części metalowych czy taśmy klejącej. Przy okazji można natrafić na zamknięte skrzynie z cenniejszymi przedmiotami (ich otwarcie to przyjemna minigra z wytrychem w roli głównej), albo też "strefę zero", gdzie znajduje się ponoć wiele cennych przedmiotów oraz masa potworów. Ponoć, bo choć ją odkryliśmy, nie odważyliśmy się wejść do środka. Będzie co robić w pełnej wersji gry. 
Prawie cztery godziny spędzone z Dying Light utwierdziły nas w przekonaniu, że gra ma spory potencjał i pozostawiły ze sporym niedosytem, bo po prostu mieliśmy ochotę na więcej. System walki jest fajny, podobnie jak poruszanie się w parkourowym stylu; noc wydaje się naprawdę straszna, a zarówno misje poboczne jak i główne - ciekawe. Dodatkowo trzeba dodać, że fabuła zapowiada się intrygująco, a całość podlana została przez bardzo atrakcyjną dla oczu oprawę audiowizualną. No i nie możemy doczekać się na system kooperacji, bo może być to prawdziwa perełka w koronie tego tytułu. Dying Light ma szansę sprawić, że zima nie będzie w tym roku szara i ponura jak zwykle.
