Choć na ziemi królowały 237 milionów lat temu, pamięć o nich przetrwała i stały się częścią dzisiejszej popkultury. Dinozaury, bo o nich mowa, pojawiają się jako zabawki dla dzieci, stają się bohaterami filmów i kreskówek, występują także w grach. I to często są w nich gośćmi honorowymi.
Pewnie niektórzy gracze słyszeli o The Hunter, darmowym symulatorze polowania od Expansive Worlds, które należy do wydawnictwa odpowiedzialnego za wydanie na świat serii Just Cause. Tematyka niszowa, ale o względnym sukcesie można mówić, bo gra dotarła do grubo ponad czterech milionów graczy. Twórcy postanowili więc kuć żelazo póki gorące i przygotowali produkcję podobną, choć w zupełnie innych realiach.
I tak w The Hunter: Primal trafiamy na dość specyficzną planetę. Specyficzną o tyle, że zamieszkałą przez dinozaury. Widać znalazł się ktoś, kto postanowił wcielić w życie pomysł o Parku Jurajskim, ale dla bezpieczeństwa przemianował go na Jurajską Planetę, co by stworki nie zagrażały postronnym ludziom. Tak czy siak, lądujemy tam z urządzeniem w stylu GPS w ręku, pełniącym znacznie więcej funkcji, cherlawym łukiem i dziesięcioma strzałami. Teoretycznie to co stanie się dalej zależy od nas, choć trzeba przyznać, że i dinozaury mają tu wiele do powiedzenia. 
Chodzi o braki w ekwipunku. Expansive Worlds było na tyle wyrozumiałe, że pozwala przenosić zebrane przedmioty z gry na jednym serwerze do nowej sesji na zupełnie innym. Ale w przypadku śmierci twórcy są bezwzględni. Tracimy wszystko i zaczynamy całkowicie od nowa, wyposażeni jedynie w łuk i dziesięć strzał. A z tym zestawem w dłoni przy odrobinie szczęścia zabijemy jednego Utahraptor, nie zda się to jednak na wiele, bo one przeważnie chodzą w grupach, a z wszystkimi to nie poradzimy sobie na pewno. Co więc należy zrobić na początku zabawy? Wyciągnąć nasz mądry GPS, namierzyć skrzynki z ekwipunkiem i wytrwale odwiedzać kolejne miejsca tak długo, aż znajdziemy w nich coś sensownego na tyle, by porwać się na polowanie na grubego zwierza.
Panowie z Expansive Worlds bardzo mocno zapatrzyli się w stronę modnych ostatnio klimatów DayZ i postanowili zaimplementować je do gry o polowaniu. Stąd też wspomniana bezwzględna śmierć permanentna czy konieczność szukania lepszego wyposażenia, podczas którego zamiast na dinozaury polować to unikamy ich jak ognia, bo w starciu sam na sam nie mielibyśmy żadnych szans. I choć The Hunter: Primal jest obecnie we wczesnej fazie, produkt wydaje się mieć kilka problemów w koncepcji, które mogą położyć się cieniem na przyszłości gry. 
Jak na grę sieciową, która miałaby zainteresować szersze grono fanów, jest tu po prostu zbyt mało ciekawych funkcji oraz mechanik. Oczywiście, że gra będzie znacznie lepsza, gdy siądziemy do niej wraz ze znajomy, bo w taki magiczny sposób już kooperacja działa, że nawet przeciętne produkcje zyskują dzięki niej plus pięć do grywalności i minus dziesięć do wad. Ale w tej chwili The Hunter: Primal z czystym sumieniem można polecić tylko fanom pierwszej części serii, którzy lubują się w długim siedzeniu w krzakach i polowaniu na zwierzynę.
W tym momencie problemem jest także brak dedykowanych serwerów. Graczy jest niewiele, do tego zakładać gry muszą samodzielnie, co skutkuje często problemami z połączeniem. Zdarza się także tak, że choć dostępnych jest tylko kilkanaście serwerów, a obecnych na nich kilkadziesiąt osób, to większość gier i tak ustawionych jest jako prywatna i zabezpieczona hasłem. Czy to sporo zmienia? I tak i nie. Z jednej strony obecność innych graczy sprawia, że czuć tu mmo, choć interakcji z nimi nie ma zbyt wiele. Ale chodzenie samemu po mapie i błądzenie w poszukiwaniu sprzętu czy dinozaurów jest z kolei opcją tylko dla największych fanów myślistwa. Jest to po prostu monotonne. No i trzeba wspomnieć także o walce, która na ten moment jest po prostu fatalna i całkowicie rozkłada na łopatki przyjemność z obcowania z tym tytułem. 
