Starsza pani z balkonikiem przechodziła dziś chodnikiem. Ale to brutalna rzeczywistość, a nie rymowany wierszyk. Jej zwłoki leżą właśnie rozczłonkowane na schodach, a balkoniku nie da się przerobić nawet na spinacz do papieru. I tak, graliśmy w nową wersją Carmageddon.
Wyobraźcie sobie, że dla Stainless Games "publiczne betatesty" oznaczają udostępnienie gry dla osób, które zakupiły ją w Early Access. Jedyne co tak naprawdę się stało, to aktualizacja dostępnego dla wspierających buildu - z alfy do bety. To trochę zbyt mało, by krzyczeć o "publicznych betatestach", szczególnie biorąc pod uwagę, że osoby, które kupiły Carmageddon: Reincarnation we wczesnej wersji zrobiły to właśnie po to, by mieć dostęp do gry na każdym etapie jej produkcji. Stainless Games chwali się więc dostarczeniem graczom tego, za co zapłacili. Nieźle, ale to nic dziwnego. Studio nie odnalazło się jeszcze w dzisiejszych realiach, a to jedna z wielu oznak takiego stanu rzeczy. 
Jednocześnie gra ładuje się całe wieki, a spadki FPS czy chwilowe frezy są normalką nawet na mocnym sprzęcie. Tytuł sprawia także spore problemy techniczne. Nie zawsze reaguje na polecenia wydawane za pomocą pada, ma problemy z opóźnianiem w odtwarzaniu dźwięków, a najlepszym przykładem na to, że coś jest nie tak jak powinno niech będzie włączanie mapy. Aby to zrobić należy wcisnąć prawy analog na xboksowym padzie. Gra wtedy wyświetla menu pauzy. Naciskamy więc przycisk powrotu i włącza się pożądana mapa (co ciekawe, gra nie jest wtedy spauzowana, a nasz samochód jedzie dalej, mimo że kompletnie nie mamy możliwości sterowania nim). Gdy ponownie naciśniemy powrót, znowu włączy się menu pauzy i dopiero jego wyłączenie spowoduje powrót do rozgrywki. To chyba nie powinno tak działać. 
Co może być plusem gry? To, że da się do niego przekonać i miło spędzić z nim czas. Choć może "miło" to nie jest dobre słowo dla tytułu, w którym przy dźwiękach mocnej, elektronicznej muzyki rozczłonkowujemy na kawałki ciała wszystkich napotkanych przechodniów. Dodatkowo podczas ścigania się na poboczu zbieramy znajdźki. Część z nich to bronie, które wykorzystujemy na przeciwnikach, jak chociażby miny czy rakiety. Część natomiast to różne modyfikatory zabawy. Mogą one np. zmieniać zachowanie się przechodniów, by przez jakiś czas chodzili oni wolniej lub stali w miejscu, przyklejeni do podłoża, jako łatwe do rozjechania cele. Zresztą zawartości jest tu tona - zapowiada się, że w pełnej wersji będzie sporo torów, power-up'ów i trybów rozgrywki, a to akurat bardzo dobrze. Jeżeli już komuś gra się spodoba, jest szansa, że zabawy starczy mu na całe tygodnie. No i ten model zniszczeń, w którym auto rozpada się na dziesiątki drobnych części, które następnie leżą na ulicy czekając aż zdecydujemy się naprawić auto. Naprawdę dobrze to wygląda, bo deformacja następuje w czasie rzeczywistym - a więc wszelkie wgniecenia odpowiadają sile zderzenie oraz przedmiotowi, w który uderzyliśmy. A to się ceni. 
