DmC Devil May Cry: Definitive Edition - recenzja

DmC Devil May Cry od samego początku budził kontrowersje. Nowe wcielenie Dantego zrealizowane przez studio Ninja Theory spotkało się przed premierą gry z krytyką wiernych fanów serii. Gracze ponarzekali, a twórcy mający w swoim portfolio m.in. takie udane produkcje jak Heavenly Sword czy Enslaved: Odyssey to the West robili swoje i w ostateczności zamknęli usta wszystkim malkontentom dostarczając bardzo dobry reboot japońskiego slashera.

Teraz, po ponad dwóch latach od premiery DmC Devil May Cry, ukazuje się na konsolach nowej generacji Definitive Edition, będąca pełnym pakietem zawierającym wszystkie dodatki, ulepszoną grafikę i kilka nowych trybów rozgrywki. Powiecie, że to wyciąganie pieniędzy od graczy? Być może, ale kompletna edycja DmC Devil May Cry to obowiązkowa pozycja dla wszystkich, którzy do tej pory nie mieli okazji zagrać w najnowszą odsłonę przygód Dantego. Tym bardziej, że póki co na najnowszych konsolach Sony i Microsoftu brakuje porządnych slasherów. DmC, mimo upływu czasu od wydania pierwotnej wersji, doskonale wypełnia tę lukę.

Nie będę rozpisywał się o samej grze, bowiem publikowaliśmy na naszych łamach już obszerną recenzję DmC Devil May Cry , pod którą w dalszym ciągu podpisuję się obiema rękami i do lektury której gorąco zachęcam. W Definitive Edition trzon gry w zasadzie się nie zmienił - to w dalszym ciągu porządny, satysfakcjonujący slasher, z przyzwoitą fabułą w tle oraz schematycznymi walkami z bossami. Poza podstawową wersją gry w tej edycji znalazł się także dodatek Upadek Vergila, w którym wcielamy się w brata Dantego tuż po zakończeniu fabuły głównej gry i przez dwie godziny poznajemy nie tylko historię Vergila, ale przede wszystkim korzystamy z nowych zdolności i broni drugiego bohatera.

W tym momencie pojawia się pierwsza nowość, czyli tryb Pałac Vergila, podzielony na 60 pięter, na których kolejno musimy pokonywać hordy przeciwników. Jakby tego było mało, co 20 fal zwiększa się poziom trudności, więc lekko nie jest. Wiele osób zarzucało Ninja Theory, że DmC Devil May Cry był zbyt łatwy. Owszem, na normalnym poziomie nie stanowił większego wyzwania, ale twórcy wsłuchali się w głos graczy i udostępnili w Definitive Edition poziom Bogowie muszą umrzeć, w którym wrogowie pojawiają się z aktywnym Diabelskim zawieszeniem, a nasz bohater w trakcie rozgrywki nie może korzystać z żadnych przedmiotów.

To wszystko jednak nie zagrałoby tak dobrze, gdyby nie usprawnienie strony technicznej gry. DmC Devil May Cry w końcu doczekał się wersji, która płynnie działa w rozdzielczości 1080p przy zachowaniu 60 FPS. Wielu graczy nie dostrzega różnicy w wyświetlanych klatkach na sekundę, sam zresztą do takowych należę, ale dla porównania odpaliłem DmC na PlayStation 3 i. różnicę w płynności rozgrywki widać gołym okiem. Na PlayStation 4 gra wygląda zdecydowanie lepiej, choć to w dalszym ciągu nie jest ekstraklasa pod względem graficznym, ale w tak dynamicznych grach, w których starcia pędzą na złamanie karku, ważniejsza jest płynność animacji od jakości samych tekstur. A ta, dzięki 60 FPS-om, została zdecydowanie poprawiona.