Wolfenstein: The New Order wydany w ubiegłym roku pozytywnie zaskoczył bardzo wielu graczy. Podejrzewam, że i sami twórcy także byli nieco zdumieni sukcesem swojej produkcji, choć oczywiście nie brakowało także i chłodnych recenzji. Rok po premierze debiutanckiej strzelanki od MachineGames dostajemy doń dodatek.
Wybrano zatem drogę, wymagającą co prawda większego nakładu pracy od strony deweloperów, ale i cechującą się czymś, czego niektórzy wydawcy w naszej kochanej branży nie rozumieją - szacunkiem dla samych graczy.
Wolfenstein: The Old Blood to przede wszystkim nowa kampania przenosząca do wydarzeń mających miejsce przed tym, co działo się w The New Order. Wynikiem tego są na przykład takie smaczki, jak prototypy super-żołnierzy (podpiętych kablami do generatorów energii), którzy w swych rozwiniętych wersjach (już bezprzewodowych) atakowali nas w podstawowej grze.
Całość kampanii rozpisano na dwie części, składające się łącznie z ośmiu rozdziałów. W pierwszej przenikamy pod przykrywką oficera SS do zamku Wolfenstein. Naszym celem jest zdobycie informacji o położeniu tajnego ośrodka badawczego generała Deathsheada (w polskiej wersji przydomek brzmi bardziej uroczo: Trupia Główka). Wiele razy podczas ogrywania tego etapu miałem skojarzenia z - nomen omen - Return to Castle Wolfenstein. Zamkowe komnaty, walka na dziedzińcach czy ucieczka kolejką linową wzbudziły łezkę w oku i miłe wspomnienia!
Drugim etapem kampanii jest wyprawa do wioski Wulfburg, gdzie swoje niecne plany realizuje niejaka Helga von Schabbs. Swoją drogą kolejna zła Helga w tym uniwersum, poprzednio rozrabiała Helga von Bulow. Znaczna część drugiego etapu wraz z zamknięciem skupia się na paranormalnych naleciałościach, z którymi seria Wolfenstein brata się od samego początku.
Głównym bohaterem wydarzeń ponownie jest B.J. Blazkwowicz, który za sprawą scenarzystów zaliczył przed rokiem rewelacyjny powrót jako postać z krwi i kości.
W podstawowej grze protagonista wypadł świetnie - B.J. stał się niezwykle charyzmatycznym osobnikiem, który bardzo często - pomijając bezpardonowe działanie na polu walki - dzielił się z graczem iście filozoficznymi przemyśleniami. Niestety w rozszerzeniu twórcy zniżają loty. Zabrakło tu bowiem znanych z podstawki widowiskowych wstawek nakreślających historię, zaś sam bohater udziela się mniej, jakby dopiero przygotowując się do swojej roli w The New Order. Najpewniej ma to związek z mniejszym budżetem produkcji, gdzie nie starczyło już środków na dodatkowe elementy, takie jak sprawnie wyreżyserowane przerywniki filmowe. Wydarzenia są zatem pokazywane od początku do końca z oczu głównego bohatera zaś szczegóły fabularne poznajemy poprzez różnego typu znajdźki - listy, notatki, dzienniki. Rozwiązanie znane i sprawdzone, acz nie ukrywam, że wstawki filmowe były naprawdę bardzo miłym urozmaiceniem ubiegłorocznej gry.
Inna sprawa, że przez grę nigdy nie przebiegam po prostu brnąc do przodu i olewając wszystko po drodze. Starałem się zbierać sztabki złota czy notatki i listy (zatrzymując się przy tym i czytając je). Poza tym wielokrotnie po skończonej walce zdarzały mi się spacery po lokacji w celach turystycznych, bo jest na czym zawiesić oko - gra wygląda naprawdę bardzo dobrze! A i parę pociesznych smaczków i easter eggów w nagrodę za cierpliwe zwiedzanie dostałem.
Ciut więcej czasu kampania z The Old Blood zajmie w przypadku przechodzenia jej w sposób skryty tam, gdzie jest to możliwe. Pamiętajmy o tym, że twórcy w The New Order poza satysfakcjonującym i widowiskowym strzelaniem wprowadzili także wyjątkowo sprawny system skradania. Bardzo prosty, wręcz umowny, ale w zupełności wystarczający na potrzeby strzelanki. Wszystko to wraca także i w rozszerzeniu, które oferuje sporo poziomów bardziej otwartych na poczynania gracza. Można zatem tuptając na paluszkach oczyszczać zamek Wolfenstein z nazistowskiej plagi. Nie będę się krył z tym, że w większości przypadków nie mogłem sobie odmówić przyjemności stosowania otwartej konfrontacji, ale szalenie doceniam fakt, że wielokrotnie dano mi wybór. Zabrakło może tylko nieco większego zróżnicowania lokacji, ale można na to przymknąć oko z uwagi na bardziej kameralne realia działań Blazkowicza w porównaniu z rozmachem akcji z podstawowej gry.
Sama zaś rozgrywka nie uległa żadnym zmianom. Gameplay nadal nie jest przesadnie łatwy i stanowi odpowiednie wyzwanie dla zręczności i refleksu gracza. Dodatkowo każda potyczka to ogrom soczystego i pieruńsko satysfakcjonującego strzelania. Nadal mamy do czynienia z niezwykle udanym połączeniem starej szkoły i nowoczesności. Dzięki temu gra nie jest archaiczna, jak stare shootery, ale też nie razi przesadnym upraszczaniem wszystkiego. Ot po prostu od strony mechaniki dostajemy więcej tego samego. Twórcy nie zmieniali nic na siłę, bardziej skupiając się na nowej zawartości. Nie przepadam za korzystaniem z tego nieco pokracznego określenia, ale tak zwany 'feeling strzelania' to moim zdaniem nadal najwyższa półka, dająca rewelacyjne wrażenia. Naciskanie spustu na padzie i podziwianie efektów dosłownie za każdym razem generowało banana na twarzy. W tym względzie twórcy z MachineGames pokazują, że znają się na robocie i wiedzą, jak dobrze skroić to, co w każdej strzelance najważniejsze.
***
Czas gry wynoszący około 7 godzin to wynik, jaki osiągnąłem przechodząc na spokojnie kampanię i eksplorując poziomy w poszukiwaniu znajdziek. Tryb wyzwań dorzuca do puli 1-2 dodatkowe godziny z zabawy w zbieranie punktów.
