Taka ryba, czyli redakcyjne wędkowanie w Euro Fishing

Wędkarstwo w wykonaniu wirtualnym wydaje się sportem leniwym, ale okazuje się że to właśnie współzawodnictwo jest iskrą, która zapaliła, może nie pożar, ale co najmniej ognisko ciekawej rozrywki. Oprócz walki z żywiołem, własnymi pękającymi żyłkami, i ciśnieniem na to by nie zostać w tyle za konkurentem, mogliśmy spokojnie na czacie wymieniać opinie na temat tego co nam podchodzi, gdzie śpi ryba i dokąd tupta nocą jeż.

Zmianę taktyki rozpocząłem od założenia większego haczyka i nadzianie na niego (wirtualnie) żywej, opadającej przynęty w postaci tłustego, różowiutkiego robaczka. Plan okazał się się strzałem w dziesiątkę, w zaledwie trzy minuty dopisałem do listy swoich osiągnięć kolejne trzy sztuki, co pozwoliło mi na wypracowanie końcowego wyniku oscylującego w granicach 4,2 kilograma. Zbyszek wyciągnął w tym czasie kolejne trzy sztuki, dzięki czemu złowiony przez niego "tonaż" wzrósł do 7 kilogramów, co oczywiście dało mu zwycięstwo.

Jak w dobrym, filmowym scenariuszu, a także zgodnie z zasadą trzech razów do sztuki, trzecia próba okazała się w końcu zwycięska, ale ostatecznie wcale się na niej nie skończyło. Zawody kontynuowaliśmy przez kolejne dni, spędzających na nich finalnie trzykrotnie więcej czasu niż planowaliśmy. Liczyło się tylko obserwowanie spokojnej tafli jeziora w oczekiwaniu na nadchodzący moment akcji. Osobiście najbardziej ucieszył mnie wypad nad konkursowe jezioro L'Arene, tworzące kształt okręgu. Do ekwipunku dorzuciłem bowiem trzecią wędkę i haczyki na większe ryby. Było warto, bo okazało się, że ten obiekt krył w głębinach znacznie większe okazy. Jak chociażby karpie o wadze trzech i pół, sześciu, a nawet blisko ośmiu (!) kilogramów. Okiełznanie trzech wędek wymagało jednak uwijania się jak w ukropie. Momenty przestoju zdarzały się rzadko, często zajmowałem się jedną rybą, gdy druga próbowała zwiać z trzymaną w pysku przynętą. Pośpiech w takich sytuacjach był nie wskazany, lecz trudny do uniknięcia, stąd też na moim koncie rosła liczba zerwanych żyłek. Finalnie złowione "maleństwa" ważyły razem 24 kilogramy, co wystarczyło do odniesienia zasłużonego zwycięstwa, a mi dało okazję do cyknięcia kilku upamiętniających zwycięstwo fotek. Poniżej, jeden z ładniejszych moich okazów. To naprawdę jest "taaaka ryba".

Zbigniew Trzeciak: Do pierwszej rozgrywki podszedłem na pewniaka. Miałem nad Pawłem przewagę kilku godzin, więc wydawało mi się to wystarczające, żeby spokojnie i metodycznie pójść po zwycięstwo. I choć zaskoczył mnie tą ciemnicą na pierwszym jeziorze, to bez zbędnego oczekiwania zarzucałem wędkę. To był świetny połów. Raz po raz na haczyk trafiały mi nie najgorsze rybki, choć cały czas oscylujące w granicach kilograma. Brak światła dziennego idealnie zrekompensował mi system alarmu dźwiękowego, dający sygnał, że w tym momencie coś bierze. Cały czas działając na jednej wędce ryba za rybą budowałem swoją przewagę. Złudne to były początki, bo tak małe okazy w ogóle nie nauczyły mnie pracy kołowrotkiem i wędką. Bardzo spokojnie więc budowałem swoją przewagę, patrząc jak Paweł powoli zostaje w tyle.

W pewnym momencie zobaczyłem, że powoli, powolutku zaczyna odrabiać starty, ale moja początkowa przewaga była na tyle wysoka, że mały haczyk, chlebek i zarzutka na żwirowe łowiska wciąż pozostawała taktyką jak najbardziej skuteczną. 7 kilogramów w dziesięć minut było dla mnie wynikiem satysfakcjonującym, dając pierwsze miejsce w inauguracyjnej redakcyjnej potyczce.

Druga z prób znów okazał się zwycięska, więc moja uśpiona czujność na trzecia wyprawę znów wysłał mnie z jedną wędką i pomysłem na łapanie większych sztuk. Niestety okazuje się, że oprócz haczyków i przynęty, warto zainwestować także w jakieś lepsze wędzisko i żyłkę. Kilka pierwszych prób kończyło się zerwaną rybą i pustkami w podbieraku. W tym momencie zauważyłem, że Paweł mknie jak burza co chwila wyławiając okazy po kilka niezłych kilogramów. Frustracja rosła we mnie szybko, więc na przemian zarzucałem co rusz to w inne miejsce, albo czekałem patrząc się tępo w spławik, który nie chciał ani drgnąć. Posucha wędkarska dała mi możliwość męczenia Pawła na wewnętrznym czacie gry, ale jego żonglowanie trzema wędkami okazało się nie tylko skuteczną droga do zwycięstwa, ale także zadaniem na tyle absorbującym, że nie miał czasu na dzielenie się ze mną każda myślą jaka wpadła mu do głowy. Kto by pomyślał, że wirtualne wędkarstwo to taka pasjonująca przygoda. Ostatecznie z wynikiem ponad 20 kilogramów odprawił mnie z kwitkiem i mocnym postanowieniem przemyślenia swoich taktyk. A także uczuciem zdziwienia, że rozmyślam nad taktyką w grze o łapaniu ryb i nie mogę się doczekać kiedy będę mógł ją wypróbować.

Tydzień z Euro Fishing powstał we współpracy firm gram.pl oraz IMGN.PRO.