Dziwny jest ten świat - recenzja Horizon Zero Dawn

Kiedy zobaczyłem pierwsze obrazki z Horizon Zero Dawn pomyślałem sobie, że ktoś w Guerrilla Games wpadł na kompletnie szalony pomysł stworzenia odjechanego benchmarku pokazującego potencjał drzemiący w konsoli PlayStation 4 oraz nowej wersji Pro. Owszem, udostępniane przed premierą materiały pozwalały wierzyć, że dostaniemy jedną z najładniejszych gier na konsolę Sony, ale poza tym trudno mi było poważnie podchodzić do tytułu, w którym ludzie z dzidami polują na metalowe roboty. Horizon Zero Dawn wbrew pozorom jest pozbawione kiczu, a wykreowany przez twórców Killzone’a nowy świat wciąga gracza jak bagno, zachwycając swym rozmachem i wielobarwnością.

Akcja toczy się w odległej przyszłości, w której historia zatoczyła potężne koło i na Ziemi ponownie dominuje bujna przyroda, a człowiek cofnął się do etapu życia plemiennego. Pierwsze z czym kojarzy się Horizon Zero Dawn to Far Cry Primal, z tymże tutaj zamiast polowania na mamuty, polujemy na metalowe maszyny. Te niczym dinozaury majestatycznie panują na Ziemi i budzą grozę oraz strach wśród ludzi. I wbrew pozorom, umiejscowienie ogromnych robotów w tej „post-postapokaliptycznej” przyszłości, w której świat wygląda jak ten sprzed tysięcy lat przed naszą erą, było bardzo dobrą decyzją, pozwalającą na stworzenie czegoś zupełnie nowego.

Musicie bowiem wiedzieć, że Horizon Zero Dawn mimo imponującej rozmiarów mapy nie sprawia wrażenia świata, w którym łatwo się zgubić. Paradoksalnie jak na grę aspirującą do bycia sandboxem zaskakująco dużo tu skryptów i liniowego prowadzenia gracza za rączkę, zwłaszcza w głównym wątku fabularnym. Czy to źle? Absolutnie nie, bowiem dzięki temu twórcom udało się sprawnie wyreżyserować ciekawą historię, w której pytania o pochodzenie głównej bohaterki łączą się z pytaniami o ludzkość i przyszłość, jaka ją czeka. Dlaczego matka Aloy porzuciła ją tuż po narodzinach? Skąd wzięły się wielkie maszyny? Co się stało z naszą cywilizacją i dlaczego futurystyczna przyszłość przedstawiona w grze wygląda jak prehistoryczna przeszłość? Pytań nasuwa się sporo od samego początku i by uniknąć spoilerów napiszę tylko, żeby nie zrażać się nieco patetycznym początkiem. Horizon Zero Dawn trzeba dać najpierw szansę, odrzucić racjonalizowanie większości sytuacji, które dzieją się w tym świecie. Wówczas po kilku godzinach najnowsza gra holenderskiego studia w pełni kupuje gracza i pochłania go bez reszty.

Jednym z najważniejszych elementów w grze jest walka. Aloy posługuje się głównie podstawowymi, prymitywnymi narzędziami jak włócznia czy łuk, które może modyfikować na różne sposoby w zależności od posiadanych zasobów. O ile walka z członkami innych plemion jest bardzo standardowa, tak prawdziwa frajda pojawia się w momencie starć z maszynami. Choć część z nich, zwłaszcza tych słabszych, licznie występujących na początku rozgrywki, można autentycznie pokonać po prostu okładając je włócznią, tak prawdziwe wyzwanie stanowią pojedynki z większymi maszynami.

Z poległych wrogów możemy pozyskiwać części i materiały służące do craftingu oraz handlu, dzięki czemu Aloy może posługiwać się coraz lepszym i bardziej wymyślnym ekwipunkiem. Dodatkowym plusem jest także możliwość szybkiego wytwarzania amunicji w trakcie walki, co pozwoliło twórcom zaprojektować walki tak, by były jak najbardziej dynamiczne i nie zmuszały gracza do ucieczki w trakcie starcia w celu uzupełnienia zapasów. Ponownie, pozornie absurdalne rozwiązanie w tej grze wyszło tylko na korzyść przy tworzeniu doświadczenia całej rozgrywki.

Spójrzcie tylko na załączony zwiastun czy screeny. Ostatni raz takie wrażenie zrobiło na mnie Uncharted 4. W Horizon Zero Dawn co chwila zatrzymywałem się, by podziwiać bujną florę i mechaniczną faunę. Gra wygląda fenomenalnie, a projekty lokacji oraz maszyn idealnie ze sobą współgrają tworząc spójny świat, udanie łączący w sobie tak dwa odległe od siebie klimaty. A do tego wszystkiego całość okraszona jest idealnie dobraną muzyką, która doskonale wkomponowuje się w to co się dzieje na ekranie.