Polowanie na grubego zwierza - recenzja theHunter: Call of the Wild

W rzeczywistości wzięcie na muszkę dorodnego dzika i wpakowanie mu kulki raczej nie sprawiłoby mi żadnej przyjemności. Ale gdy Myszasty zgłosił się do mnie z symulatorem polowania pomyślałem, czemu nie? Do symulatorów mam ostatnio szczęście i coś sprawia, że dobrze spędza mi się z nimi czas, a dodatkowo theHunter: Call of the Wild zbierało całkiem niezłe noty. Zwierzaczki są milutkie, mięciutkie, piękne, majestatyczne i aż mi ich szkoda zabijać, ale skoro strzelam headshoty do postaci wyglądających jak ludzie – wirtualnie mogę postrzelać i do nich. W ten oto sposób zapakowałem niezbędny ekwipunek (woda, chrupki, telefon), rozsiadłem się na swojej „ambonie” i godzinę później siedziałem w krzakach sprawdzając świeżość lisich odchodów. Nie brzmi jak dobra zabawa? Ano nie brzmi. Ale w dziwny sposób okazało się niesamowicie wciągające.

Dla odmiany theHunter: Call of the Wild już od samego początku pozytywnie mnie zaskoczył, serwując najbogatszą roślinność i najbardziej zaawansowane wirtualne lasy, jakie kiedykolwiek widziałem. Osławiony swego czasu pod tym względem Crysis przy theHunter to jakaś betka. Już samo podziwianie bogatej roślinności, na którą składają się różne rodzaje drzew, krzewów i traw to zajęcie na pół dnia. Świat gry został przygotowany tak realistycznie i tak przepięknie oddaje zróżnicowanie lasów, pól i łąk, że naprawdę nie mogłem wyjść z podziwu. Gdyby tego było mało wraz z upływem czasu całość wygląda inaczej – przed zachodem przez korony drzew przedzierają się promienie słońca oświetlając żółtawe i czerwone liście. Nocą księżycowa łuna odbija się od tafli stawów i rzek, rzucając dookoła blade światło. Gdy dodatkowo w środku nocy zdarzy się mały deszczyk, nad trawami i polanami unosi się mgła dodając krajobrazowi jeszcze większej magii.

Gdy już tak zaczniecie sobie po świecie theHunter: Call of the Wild spacerować, prędzej czy później natkniecie się na jakiegoś zwierza. I tu zaczyna się właściwa rozgrywka. Jeżeli sądzicie, że symulatory polowanie to taki Doom ze zwierzętami zamiast przeciwników, w którym radośnie biegacie sobie po lasach, robicie sztucer-jumpy i biegacie za uciekającą zwierzynę cóż – muszę Was rozczarować. Z tego opisu zgadza się jedynie uciekająca zwierzyna, bo naturalnie wszystkie zwierzęta są wrażliwe na każdy dźwięk i jeżeli tylko będziecie hałasować zbyt mocno – a więc np. zdecydujecie się na chód w wyprostowanej pozycji po liściastym podłożu lub najdzie Was ochota na mały, leśny jogging – pouciekają we wszystkie możliwe strony zanim je w ogóle zobaczycie.

Głównie dlatego, że theHunter: Call of the Wild w genialny sposób symuluje zachowania pojedynczych zwierząt, jak i całych stad. Jest tu wiele rzeczy, których będziecie musieli się dowiedzieć – gdzie i o której godzinie żerują lisy, w jakim czasie najłatwiej spotkać jelenia i w jaki sposób zachęcić go do podejścia bliżej. Zwierzęta są czujne i przede wszystkim zajęte swoimi sprawami. Podczas przechadzki po lesie nie czułem się jak w grze – ofiary nie przemykały mi co chwilę przed ekranem zachęcając do strzału. Czułem się jak część całego ekosystemu i środowiska, starając się poznać zwyczaje poszczególnych gatunków i dostosować do ich zwyczajów, bo głównie w ten sposób można zapewnić sobie udane polowanie. A polować jest na co, bo poza wspomnianymi już lisami, sarnami, danielami i jeleniami w grze spotkacie także żubry, łosie, niedźwiedzie, króliki, kojoty, dziki i żubry.

Oczywiście, theHunter: Call of the Wild nie jest produkcją idealną, bo takich nie ma, a po tych wszystkich zachwytach trzeba powiedzieć o tym, co w tej produkcji jeszcze nie gra. Deweloperzy zdziwili mnie pójściem na skróty w zupełnie prostych miejscach. Wyobraźcie sobie, że podczas wchodzenia na myśliwską ambonę nie chciało się leniuchom projektować animacji i zastępują to… ekranem ładowania, podczas którego nasza postać jest magicznie teleportowana. W grze istnieje także opcja nocowania w specjalnych chatkach – głównie po to, by odnowić zdrowie (dzikie zwierzęta czasem atakują) i szybciej przeczekać np. do środka nocy. Tu lenistwo twórców objawia się w taki sposób, że po wybraniu godziny do której chcemy spać i zatwierdzeniu odpoczynku… nie dzieje się nic. Ekran nie ciemnieje nawet na sekundę. Ot na momencie zmienia się czas gry i nie otrzymujemy nawet komunikatu o pozytywnym przeprowadzeniu tej czynności. Także menu główne czy korzystanie z mapy nie są przygotowane w sposób przyjazny dla użytkownika, a dodatkowo niektóre elementy potrafią się czasem bugować. Niestety, zdarza się to także zwierzętom, które zacinają się przy ciasnych przeszkodach czy zbyt wysokich skałach i nie potrafią czasem obrać dobrego kierunku dla swojej ucieczki. Na szczęście nie trwa to długo.