Najpiękniejsza tegoroczna przygoda? Rime - recenzja

Wiecie, że Rime jest od początku do końca produkcją w której nie ma miejsca na walkę, brutalność czy krew? Pewnie część graczy już w tym miejscu skreśli trud Tequila Works, bo co niby można robić w grze, w której nie walczymy z przeciwnikami. Okazuje się jednak, że decyzja o wykreśleniu elementów walki to strzał w dziesiątkę. Wszystko dlatego, że bohaterem Rime jest mały chłopiec, a cała produkcja skrojona została właśnie pod niego. Wyobraźcie sobie chłopaka znajdującego się na pięknej, choć nieznanej mu wyspie. Ciekawość pcha go naprzód, w sumie trochę się boi, ale brnie dalej, zaczyna eksplorować, zwiedzać ciekawe miejsca, wspinać się na skały, beztrosko skakać do wody. W tej wizji nie ma miejsca na broń - chłopak nie ma z sobą żadnej, bo przecież mali chłopcy biegają z kijem, nie karabinami czy mieczami. Nie staje także do walki, bo przecież i tak nie byłby w stanie pokonać żadnego przeciwnika w siłowej konfrontacji. Nie oznacza to jednak, że jest całkowicie bezbronny.

Level design, klimat kolejnych lokacji, pomysły na łamigłówki żonglujące często podobnymi motywami, ale na wiele różnych sposobów oraz praca kamery – to wszystko łączy się tutaj w niesamowicie porywającym miksie, w którym wiele elementów gra wspólnie razem piękną melodię. Wspinamy się na monumentalne przeszkody, obserwując każdy kolejny krok z dynamicznych ujęć. Krzyczymy, ile sił w płucach, by aktywować specjalne posążki otwierające ukryte drzwi czy przejścia. Nurkujemy głęboko pod wodę w poszukiwaniu właściwej drogi wyjścia z zamkniętego terenu. Kombinujemy w jaki sposób nie zostać zjedzonym przez potężnego przeciwnika – każda z tych rzeczy sama w sobie to mniej lub bardziej tradycyjny element dla gier platformowych. Z tym, że w przypadku Rime każdy z nich wyniesiony został na naprawdę niezły poziom, a całość tworzy coś naprawdę porywającego. Nie jeden raz łapałem się na podziwianiu świetnie zaprojektowanych poziomów, nie wiedząc nawet na pierwszy rzut oka, gdzie w całym tym chaosie mam iść i po co. Ale z czasem wszystko stawało się klarowne, a skomplikowane drogi przez wiele komnat zaczynały się ze sobą łączyć. Rime pozwala się graczom zgubić i szukać własnej ścieżki. Deweloperzy trochę prowadzą z graczem podwójną grę, starając się zawsze go czymś zaskoczyć, często używając mylnych tropów lub magicznych sztuczek, ale przecież to tajemnicza wyspa – jest na niej wystarczająco dużo miejsca na magię. Nie ma to za miejsca na żadne elementy interfejsu użytkownika czy strzałki, dokąd iść. I okazuje się, że są one całkowicie zbędne, a minimalizm to strzał w dziesiątkę.

Rime podzielono na pięć aktów. Każdy z nich zdominowany jest przez inny nastrój. Początek to wspaniałe kolory i iście wakacyjny klimat, ale nie cały czas tak będzie. Dostosowane są do tego wszystkie elementy – od kolorystyki przez pogodę, muzykę, a nawet samego bohatera, który choć przez większość gry głośno krzyczy, śpiewa lub choćby nuci, w pewnych momentach nie może już nawet wydobyć z sobie głosu.

Bardzo ważnymi elementami tej układanki jest oprawa wizualna i dźwiękowa. Obydwie to kawał świetnie wykonanej pracy. I to wcale nie pod technologicznym względem. Pal sześć, na jakim to działa silniku czy w jakiej rozdzielczości, czy ma więcej czy mniej pikseli, bo ma w sobie artyzm. To jest to, co odróżnia grupy pikseli w różnych grach, z jednych tworząc piękne widoki, z innych szkaradne paskudztwa. Pod tym względem Rime to perła, ale nie dzięki UltraHD czy ilości wodotrysków na ekranie. Nadmorskie widoki z białymi grzbietami fal, jasnymi plażami oraz niebieską wodą są tu inspirowane twórczością Joaquína Sorolli, hiszpańskiego impresjonisty. Grając w Rime poznacie też surrealistyczne wizje niczym z obrazów Salvadora Dali. Wdrapiecie się na wysokie, śnieżnobiałe budynki malowane jakby ręką Giorgio de Chirico. Takie obrazy zapadają głęboko w pamięć i pozwalają poczuć się niczym w niezłym sci-fi. A całości zawsze towarzyszy perfekcyjna oprawa dźwiękowa, która w najważniejszych momentach przemienia się, nabierając tempa czy głośności, podkreślając jednocześnie nastrój na ekranie i przekazywane emocje.

Rime spełniło moje nadzieje. To przepiękna opowieść, która urzeka i dostarcza wielu emocji, niosąc jednocześnie garść uniwersalnych prawd o życiu. Każdy zinterpretuje całość lekko inaczej, choć znalazło się miejsce na satysfakcjonujące zakończenie. Dzięki temu miejsca na własne wyobrażenia jest jeszcze wiele, ale wiemy o czym gra była i po finale nie zostajemy przed monitorem z wielkim znakiem zapytania. Patrzymy za to na przesuwające się nazwiska twórców... Wstać, nie wstawać? Kończyć, nie kończyć? Rime nie jest tak długie, jak Wiedźmin 3, nie przywiązuje do siebie więc aż tak mocno, ale i tak pozostaje podobny lekki smutek i żal po przeżytej, zakończonej, trafiającej w serducho przygodzie. Przygodzie, którą możecie przeżyć więcej niż jeden raz, bo choć produkcja jest w sumie liniowa, przechodzenie jej po raz kolejny to ponowna szansa na dobrą zabawę, emocje, wzruszenie, a co najważniejsze – odkrycie pozostałych sekretów wyspy. Dla mnie Rime to prawdziwa perełka. Jeśli lubiliście Inside czy Ori and the Blind Forest możecie śmiało kupować.