Nowy hit od CliffaB? LawBreakers - pierwsze wrażenia

Otwarta kilkudniowa beta to idealny czas na pierwsze testy. Wbrew pozorom przez ten czas nie znalazłem w LawBrekaers rewolucyjnych elementów. Z kampanii reklamowej kilka rzeczy okazuje się być odległych od prawdy. Strona internetowa projektu twierdzi, że znajdziemy w grze 18 odmiennych postaci. I to prawda, z tym, że ta odmienność przejawia się jedynie w wyglądzie, bo każdy zawodnik występuje z identycznymi umiejętnościami po obu stronach konfliktu. Tym sposobem z 18 liczba unikalnych bohaterów maleje do dziewięciu, co nadal jest przyzwoitym wynikiem. Mamy też zapowiedzi o redefiniowaniu pola walki poprzez łamanie grawitacji czy informację o trybach rozgrywki, które znajdziemy tylko w tej produkcji… cóż. Pozwólcie, że ujmę rzecz następująco:

LawBreakers to świetny, bardzo dynamiczny i dość wymagający shooter drużynowy, który w mojej ocenie miesza w sobie elementy Overwatcha z Black Ops III. Wiem, że ten mix może brzmieć dziwnie, ale dokładnie takie mam odczucia. Z pierwszej produkcji zapożyczono pomysł z klasami, podziałem na specjalizacje czy warianty rozgrywki, z drugiej feeling, szybki gameplay i rozbudowaną personalizację postaci. Spędziłem z BO III sporo godzin rywalizując w trybie multi i znalazłem pomiędzy tymi grami pewne podobieństwa – w CoD również rozgrywka była bardzo szybka, plecak grawitacyjny umożliwiał łamanie zasad grawitacji i przenoszenie walki w powietrze, a co jakiś czas każdy z graczy mógł użyć umiejętności specjalnej, która generalnie robiła najczęściej sporą sieczkę. Teraz pomnóżcie te elementy razy trzy.

Każda z postaci ma nie tylko swoje przeznaczenie i umiejętności specjalne, ale dodatkowo umiejętność wpływającą na poruszanie się. I to wprowadza trochę zamętu. Brakowało mi zwykłego i uniwersalnego sprintu – tu bieg robi za ruch specjalny i dysponują nim tylko niektóre postaci. Inne oczywiście mają w to miejsce skille zastępcze – klasa assassyn lata na przykład po mapie huśtając się na energetycznej lianie/smyczy. To najbardziej mobilna z klas, która z łatwością wpada przeciwnikom na plecy. Inni skaczą potrójnie w powietrzu, latają korzystając z silnika czy nawet teleportują się o kilka metrów, ale wiecie jak to jest z tymi umiejętnościami. Z reguły trzeba chwilę poczekać, aż się odnowią. I właśnie w tych momentach brakowało mi zwykłego, tradycyjnego sprintu, bo zwykły trucht wydawał się dość powolny.

Jednocześnie to właśnie skille wpływające na poruszanie się i wysoka mobilność postaci sprawiają, że rywalizacja w bardzo soczysty sposób miesza z sobą strzelanie na dystans, jak i walkę wręcz. Każda postać może tutaj zasadzić przeciwnikowi solidnego kopa i tym samym posłać go w niebyt – niektóre dodatkowo posiadają ostrze czy noże, którym wykańczają swoich wrogów, ale to zawsze niesie z sobą pewne konsekwencje. Idealny przykład to Wraith – klasa szybka, dysponująca trójskokiem i specjalnym wślizgiem, słaba jednak w walce na dystans, bo dysponująca jedynie pistoletem. Ale gdy już znajdzie się blisko, jest w stanie zrobić wiele złego nawet mocniejszym od siebie wrogom – często właśnie za sprawą posiadanego ostrza. Odmienny przykład to Juggernaut – ciężki, masywny robot, z dopakowanym poziomem życia i niską mobilnością. Jego maksymalnym wyczynem jest wykonanie podskoku, ale jako typowy tank przeznaczony do walki cqc, ze specjalną tarczą ochronną aktywowaną podczas „ulti” potrafi w szeregach wrogów zrobić prawdziwy przesiew. O ile nie jest zdany na nich sam.

Zastanawiam się czy w finalnej wersji znajdzie się tryb bliższy klasycznej rywalizacji na liczbę zabójstw w stylu team deathmatch. Byłoby to spore ryzyko. Mam wrażenie, że byłby on potrzebny i przydałby się graczom, którzy akurat mają ochotę na postrzelanie, zamiast realizowania celów. Jednocześnie obawiam się, że jego popularność przewyższyłaby wszystkie inne, przez co mogłoby brakować ludzi do overcharge czy blitzball.

Podsumowując swoje wrażenia muszę przyznać, że LawBreakers naprawdę mnie zaintrygowało i na kilka meczy wciągnęło. Uwielbiam dynamiczne shootery nastawione na wieloosobową rozgrywkę, a w produkcji sygnowanej nazwiskiem Cliffa otrzymujemy tego niezły zastrzyk, dodatkowo wzmocniony przez różne umiejętności specjalne dotyczące poruszania się. Mapy nie robią szału, ale umożliwiają rozwinięcie skrzydeł bardziej mobilnym postaciom i pod tym względem spisują się odpowiednio. Trudno mi wróżyć czy gra odniesie sukces, bo to akurat zależy od graczy – musiałaby znaleźć się spora grupa tych, którzy w nią zainwestują, a następnie zaczną grać trzymając się zasad poszczególnych trybów zamiast po prostu latać po mapie i strzelać. Nie da się też ukryć tego, że właściwie brak tu rewolucji, a gra ma na rynku znaczną konkurencję. Czy uda jej się namówić graczy do powrotu w czasy arenowych shooterów? Dowiemy się tego całkiem niedługo.