Mały krok naprzód - recenzja Project CARS 2

Project CARS miała dostarczyć fanom gier wyścigowych na PC zupełnie nowej jakości i w pewien sposób to zrobiło… jednocześnie stało się trochę symbolem nie do końca spełnionych oczekiwań. Pokładano w niej ogromne nadzieje, których długo nie mogliśmy zweryfikować przez kolejne opóźnienia premiery. Gdy wreszcie zadebiutowała imponowała warstwą graficzną, ale jednocześnie frustrowała. Między innymi tym, że deweloperzy pomimo kilku lat pracy i sporej społeczności aktywnie biorącej udział w procesie tworzenia gry nie poradzili sobie z doszlifowaniem wszystkiego na premierę, a co więcej nie dopilnowali także naprawy wszystkich elementów już po niej. I wiecie co? Z Project CARS 2 jest trochę podobnie.

A mowa o prowadzeniu sportowego samochodu - wrażenia wizualne, dźwiękowe, jak i model sterowania składają się tu na zgrabną całość, która wciąga i daje autentyczną przyjemność. Poprawiony model sterowania i lepszy niż w pierwszym Project CARS system force feedback sprawiają, że tłuczenie kolejnych okrążeń, uczenie się auta i toru oraz ciągłe doskonalenie swoich umiejętności i linii przejazdu w poszukiwaniu dziesiętnych części sekundy do urwania jest naprawdę fajne. Całość odbywa się przy zróżnicowanej pogodzie i na różnych torach, a przy tym wygląda bardzo dobrze. Nie jest to najładniejsza gry wyścigowa w historii, a screenshoty promocyjne jak zwykle trochę kłamią, ale całość stoi na wysokim poziomie. Smaczku dodaje fakt, że pomimo poprawienia modelu sterowania na gamepadzie nie jest tak, że Project CARS 2 stało się znacznie prostsze. Zresztą zanim znajdziecie złoty środek w ustawieniach martwych stref czy czułości dla pada trochę minie - nie jest tak, że chwycicie go w dłoń i zaczniecie trzaskać świetne okrążenia od razu, nawet mimo włączenia systemów wspomagających prowadzenie samochodu. Co więcej, w grze nadal nie ma miejsce na system cofania czasu, co sprawia, że w przypadku popełnienia błędu jego konsekwencje trzeba albo wziąć na klatę i jechać dalej, albo rozpocząć całą zabawę od nowa.

Szczególnie, że model sterowania jest tu mocnym punktem zabawy. Pod tym względem Project CARS 2 wypada lepiej od pierwszej części, choć sytuacja nie jest prosta. Nie jest to stuprocentowa symulacja, ale też nie jest to simcade, a coś znacznie bardziej zaawansowanego. Tak jak pisałem wyżej, prowadzenie auta jest wyzwaniem i przyjemnością dzięki poprawionemu systemowi ffb - grę testowałem na Thrustmaster TS 300RS i miałem z tego masę zabawy, bo auta prowadzą się zróżnicowanie i już nawet sam opór stawiany przez kierownicę jest różny dla poszczególnych typów aut. Jednocześnie po wyłączeniu wszystkich wspomagaczy trzeba sporo ćwiczyć, bo mam wrażenie, że gra nie daje odpowiedniej informacji o tym, do jakiego momentu możemy “cisnąć” - granica utraty przyczepności przez koła i w ogóle informacje z zawieszenia nie zawsze są tak dobre, jak być powinny, przez co fizyki Project CARS 2 trzeba się nauczyć i do niej przyzwyczaić. Innymi słowy choć jest dobrze, Assetto Corsa nadal rządzi.

Jednocześnie Project CARS 2 podobnie jak i pierwsza część gry, zawodzi trochę pod kątem całej wyścigowej otoczki. Deweloperzy jak zwykle zapewniają, że najważniejsze dla nich jest sprawienie, by gracz mogł poczuć się jak wyścigowy kierowca, ale jakoś nie silą się na to, by tchnąć w rywalizację w karierze choćby ducha emocji. W motosporcie ogromnie wiele dzieje się także poza torem - kierowcy się kłócą i rywalizują ze sobą, negocjują kontrakty, przechodzą do innych zespołów, a fani śledzą to z zapartym tchem. Marzy mi się gra, która odda to wszystko na wielu płaszczyznach, natomiast na pewno nie będzie to Project CARS 2. Tutaj pomiędzy wyścigami odczytamy tylko maila od inżynierów, czasem średnio pasującego nawet do aktualnego stanu rywalizacji i to w zasadzie tyle. Dwa kliknięcia i jedziemy następny wyścig, chyba, że macie akurat ochotę na jakiś poboczny event. Pod tym względem czeka na graczy spora różnorodność - od jednorazowych zawodów specjalnych po współpracę z producentami i reprezentowanie barw danej fabryki w ligach producenckich.

Testując ten element udało mi się doprowadzić do sytuacji, w której wykręcony przeze mnie czas pozwolił na zajęcie zaszczytnego ostatniego miejsca w kwalifikacjach (skromne 4-5 sekund za resztą stawki), natomiast podczas wyścigu identyczny czas pozwolił na objechanie wszystkich i dotarcie na metę pierwszym, ze sporą przewagą. Albo inny przykład - kierowca sterowany przez SI podczas treningu spędził całe okrążenie za moim plecami, ale według tablicy wyników nie przeszkodziło mu to w wykręceniu znacznie lepszego czasu niż mój. Magia. Innym razem szukając przyczyny swojej słabej postawy okazało się, że mechanicy zatankowali mi pięciokrotnie więcej paliwa niż potrzebuję na kilkuminutowy wyścig (co naturalnie strasznie obciążyło auto i wpłynęło na osiągi), a na dodatek na koła założyli opony totalnie niedopasowane do ślicznej, bezchmurnej pogody panującej nad torem. A ja dziwiłem się czemu nie mogę nawiązać rywalizacji z przeciwnikami, z którymi wyścig wcześniej walczyłem jak równy z równym. Może to nie brzmi aż tak źle, ale uwierzcie - to spory problem dla osób, które nastawiają się na fajną rywalizację w trybie dla jednego gracza. W tym trybie najwięcej do powiedzenia ma SI i balans poziomu trudności, a z tym jest w Project CARS 2 póki co średnio.

Głównie dlatego, że i ten element dopiero będzie rozwijany. Znaczy owszem, już teraz możecie się ścigać z innymi graczami i nie ma z tym specjalnych problemów pod względem dołączenia do serwerów czy opóźnień, ale póki co matchmaking nie pozwala na tworzenie całych lig czy sezonów (a miał), nie umożliwia także tworzenia zawodów z podziałem na docelowy kontroler (a powinien) czy używane asysty (a przynajmniej nie znalazłem). Cześć z tego ma być, ale dopiero za jakiś czas, o ile twórcy spełnią swoje obietnice.

Przykład? Efekty pogodowe. Są fenomenalne. Serio! Warunki na trasie przepięknie zmieniają się na naszych oczach - na jednym okrążeniu zachodzące słońce razi w oczy, by za kilka minut być już tylko odbiciem w kałuży na torze. Woda zbiera się i wsiąka w zróżnicowany sposób, w zależności od podłoża. Mamy tu mgłę, śnieg, mżawkę i wpływ ciśnienia na zachowanie się opon nawet w zależności od wysokości położenia toru nad poziomem morza, a system Live Track 3.0 sprawia, że jazda w niektórych warunkach to dosłownie walka o przetrwanie. Tylko po co? Mogę się mylić, ale mam wrażenie, że gracze na pewnym poziomie zaawansowania chcą ścigać się ze sobą i poprawiać swoje czasy na poszczególnych okrążeniach, szukając perfekcyjnych ustawień i czasów przejazdu, a nie omijać kałuże czy walczyć o to, by auto nie wywinęło bączka na śniegu. Jasne, to jest ładne i efektowne i pewnie nawet przez jakiś czas bawi, ale czy na dłuższą metę oczekujemy od gry wyścigowej bycia zaawansowanym symulatorem pogody? Na to pytanie każdy z nas odpowiedzieć musi sobie osobiście.