Ten remaster był naprawdę potrzebny - recenzja L.A. Noire na PlayStation 4

Trzeba przyznać, że pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy po uruchomieniu L.A. Noire jest zaawansowana mimika postaci, czyli element wyróżniający dzieło Team Bondi na tle innych gier nie tylko przed laty, ale również teraz. Wciąż próżno szukać tytułu, w którym emocje postaci zostały ukazane w tak przekonujący sposób. Szkoda tylko, że ta zaawansowana technologia, która po dziś dzień robi ogromne wrażenie, kontrastuje z jedynie przyzwoitą oprawą wizualną. Nie da się bowiem ukryć, że grafika w L.A. Noire zdążyła się nieco postarzeć.

Wspomniałem już, że L.A. Noire na PlayStation 4 wygląda jedynie nieco lepiej niż na PlayStation 3, ale czasem można gołym okiem zauważyć, że pierwotne wydanie tytułu z 2011 roku gdzieniegdzie oferuje lepszej jakości grafikę niż nowa wersja. Czasem wynika to z gorszego oświetlenia na PlayStation 4, w wyniku czego twarze postaci wydają się bledsze. Nie zawsze tak jest, ale nawet jeśli do wspomnianych sytuacji dochodzi sporadycznie, to i tak daje to jasny sygnał, że jednak coś tu nie gra. Dlaczego?

Kwestie techniczne to nie wszystko, bo odświeżone L.A. Noire wprowadza jedną zmianę w mechanice rozgrywki dostępnej w trakcie przesłuchiwania świadków czy też podejrzanych. Zamiast rozwiązania zaproponowanego w oryginale, które umożliwiało wybranie jednej z trzech kwestii Truth, Doubt i Lie (prawda, wątpliwość i kłamstwo), na ekranie pojawiają się inne opcje: Good Cop, Bad Cop i Accuse (dobry glina, zły glina i oskarżenie). Czy w znaczący sposób zmienia to przebieg rozmów? W znaczący nie, ale na pewno jest teraz ciekawiej, zwłaszcza że łatwiej można się pomylić i zakończyć dialog niepowodzeniem. Nowi gracze w ogóle nie zauważą tej modyfikacji, natomiast osoby mające kontakt z grą ostatni raz w 2011 roku mogą nie pamiętać, jakie były opcje do wyboru w L.A. Noire na PlayStation 3.