Wywiad z wampirem - recenzja Vampyr

Fabuła osadzona została w wiktoriańskim Londynie tuż po I wojnie światowej, a nie były to lekkie czasy. Społeczeństwo nie otrząsnęło się jeszcze po bestialstwie globalnego konfliktu, gdy zostało zdziesiątkowane przez szalejącą pandemię grypy. Dodajcie do tego brak leków, funduszy na przeżycie, a nawet możliwości ich zdobycia, a także masę innych problemów, z którymi borykali się mieszkańcy, a zrozumiecie, że nie było łatwo. I to akurat udało się twórcom Vampyra oddać wprost idealnie. Klimat jest ponury, ciężki i wprost namacalnie oddaje beznadziejną sytuację miasta. Jest gęsto, mrocznie i posępnie nawet w momentach, w których zapominamy o wampirach czy bestiach, a skupiamy się na zwykłych, ludzkich tragediach. Wiele z nich poznajemy jedynie z perspektywy słuchacza-obserwatora, często znużonego na dłuższą metę, bo choć postacie są wiarygodne i dobrze napisane, brakuje w tym wszystkim życia i polotu. I mowa tu zarówno o postaciach, które często są po prostu nudne, jak i dialogach, które bywają nużące przez poruszanie w kółko tych samych tematów czy brak jakiejkolwiek sensownej pracy kamery. A jest to o tyle ważne, że w Vampyr rozmawiamy dość często.

Nasz bohater to nie tylko lekarz oraz świeżo upieczony wampir, ale przede wszystkim znakomity śledczy i dziennikarz, bo to głównie tego typu zadaniami zajmujemy się na okrągło. Albo docieramy do kolejnych mieszkańców Londynu prowadząc wywiady środowiskowe z napotkanymi osobami i wypytując je o sytuację w mieście czy problemy w dzielnicy, albo prowadzimy śledztwa starając się docierać do kluczowych informacji. Te teoretycznie mają spore znaczenie, bo często podsłuchując kogoś lub poznając ciekawą plotkę odblokowujemy nowe ścieżki dialogowe, choć z reguły nie daje to absolutnie nic. Wiemy więcej i możemy o tym porozmawiać z danym delikwentem, ale z reguły nic wielkiego ze zdobytą informacją nie można zrobić.

Starcia są całkiem dobre. Mamy tu do czynienia z systemem walki delikatnie inspirowanym Soulsami - pojedynki opierają się na unikaniu ataków i rozsądnym zarządzaniem zużywającą się wytrzymałością. Łatwo przeszarżować, co z miejsca wpędza w kłopoty, bo nie zrobimy nawet uniku, natomiast blokowanie w tej grze praktycznie nie istnieje. Wrogie ataki można jedynie kontrować, o ile w odpowiednim momencie uda nam się wstrzelić z naciśnięciem trójkąta. Łatwo wtedy o śmierć, szczególnie, że przeciwnicy występują zawsze w zestawie - najczęściej minimum trzyosobowym. Kuleje za to sztuczna inteligencja - przeciwnicy grzecznie stoją i czekają, gdy konsumujemy akurat ich kolegę, dając nam chwile wytchnienia, aby przypadkiem nie zakłócić smacznego posiłku. Miło z ich strony.

Dla niektórych graczy poziom trudności walk w Vampyr może okazać się ciut wysoki, ale to dość indywidualna kwestia. Kto gra głównie w przygodówki będzie się męczył i kilka rzeczy musi sobie przyswoić plus wykazać się odpornością na niezbyt wygodną pracę kamery. Będziecie jednak mieli ku temu świetną motywację. Po śmierci każdorazowo "nagradzani" jesteśmy kilkudziesięciosekundowym ekranem wczytywania, który po kilku godzinach jest jedną z najbardziej irytujących rzeczy w tej grze.

Mamy pandemię grypy, a na ulicach szaleją krwiożercze bestie, ale to nic, bo NPC stoją sobie radośnie ciemną nocą na ulicach licząc chyba na śmierć lub zarażenie się hiszpanką. Jako wampir unikamy światła i poruszamy się jedynie po zmierzchu - cóż za wygodne wytłumaczenie dla pustych ulic i niewielkiej w sumie liczby postaci, które napotykamy w grze. Przez większość czasu przebijamy się przez puste ulice, po których poruszają się jedynie grupki przeciwników. Chcecie więcej? Jako lekarz podejmujemy się leczenia społeczności. W czasach pandemii i zarazy podajemy ludziom jakże potrzebne leki na osłabienie lub leczymy z bólu głowy. Pomagamy także lekarzom, bo z jakiegoś tajemnego pracując w szpitalu nie są w stanie nie tylko pomóc sobie sami, ale też pójść do nikogo po pomoc.

Wracając jednak do systemu z dzielnicami - przez dłuższy czas możecie go ignorować i wtedy właściwie niewiele się dzieje. Ja tak zrobiłem i nie miało to wielkiego wpływu na grę. W końcu postanowiłem zlitować się nad posępnymi biedakami z Whitechapel cierpiącymi na ból głowy, marudzenie i inne syndromy niespokojnych nóg. Uleczyłem więc ponad połowę z nich tylko po to, by przekonać się, że najbliższej nocy zachorowała druga połowa mieszkańców. I tak jak poprzednich nocy zmiany dotykały jednej czy dwóch osób w dzielnicy, tym razem "pechowo" gorzej poczuło się aż sześć osób. Sprawiło to, że nie chciało mi się dalej uzdrawiać nikogo. Przecież czym więcej podejmę wysiłku, tym szybciej zachorują pozostali nakręcając niekończącą się spiralę produkowania i podawania leków wszystkim dookoła. Jesteśmy nie tylko wampirem i detektywem-psychologiem, ale także aptekarzem i lekarzem rodzinnym w jednym.

Problemy znajdziemy także w budowie questów. Często zadania do wykonania w danej misji ujawniały mi przebieg wydarzeń, zanim samodzielnie go odkryłem. Przykładowo zapuszczając się w kanały celem śledzenia pewnego delikwenta, informacja "znajdź i przebadaj zwłoki" zepsuła niespodziankę, ponieważ nie miałem jeszcze prawa wiedzieć o tym, że gościowi stało się małe kuku. Dodatkowo czasem opisy wydarzeń w postępach misji nie do końca zgadzają się z ich przebiegiem. Raz ze zdziwieniem znalazłem dopisek o tym, jakoby rzekomo informowałem swojego szpitalnego przełożonego o pewnych wydarzeniach, choć stosowne opcje dialogowe dopiero się odblokowały i nawet nie zdążyłem z nich jeszcze skorzystać.

Na dokładkę strona techniczna Vampyr także pozostawia sporo do życzenia. O długich loadingach, słabym SI już pisałem, wspomnieć muszę jeszcze o licznych bugach, w tym także takich, które powodowały wyrzucenie mnie do pulpitu konsoli. Brak jakiejkolwiek pracy kamery przy dialogach to jedno, kolejna rzecz to fatalne animacje postaci, które zamiast mimiki jedynie dziwnie ruszają szczęką, zresztą modele postaci są po prostu brzydkie i ubogie, a oprawa wizualna stoi na mocno przeciętnym poziomie nawet jak na grę, która nie reprezentuje gatunku AAA. Lepiej wypada miasto - jest puste, ale posępne i mroczne, jakby przechadzał się po nim sam Nosferatu. Broni się za to udźwiękowienie. Co prawda nasz bohater wszystkie kwestie wyrzuca z siebie bez większego przejęcia, ale właściwie jest częściowo nieżywy, więc można na to przymknąć oko. Reszta aktorów zrobiła za to lepszą robotę, natomiast najlepiej spisał się odpowiadający za soundtrack Olivier Deriviere. Od głównego motywu w menu, przez niepokojące odgłosy Londynu czy budujące napięcie dźwięki podczas kluczowych wydarzeń w misjach fabularnych, całość jako jeden z niewielu elementów gry stoi na wysokim i równym poziomie. Za to należy się spora piona.