Eksperyment, który mógł wypaść lepiej - recenzja Onrush

Onrush debiutuje na rynku jako dzieło Codemasters Software, ale tak naprawdę produkcja została powołana do życia przez byłych pracowników studia Evolution. To naturalnie ta sama ekipa, która dała nam DriveCluba, a wcześniej odpowiadała za markę MotorStorm - po rozwiązaniu studia deweloperzy znaleźli schronienie pod skrzydłami brytyjskiego wydawcy i teraz to dla niego tworzą. Onrush to zarazem ich pierwsza produkcja, która trafia poza PlayStation.

Jak więc wypadł ich debiut jako w wieloplatformowej wersji? Z całą pewnością intrygująco, co do zasad zabawy. Rozgrywka czerpie bowiem pełnymi garściami z gatunku hero shooterów, jakkolwiek nie brzmiałoby to dziwnie w odniesieniu do gry wyścigowej. Zamiast cisnąć naprzód, ile tylko benzyny w układzie paliwowym, w Onrush staramy się zespołowo realizować wyznaczone cele. Cele, powtarzam, i to do tego zespołowo, bo to sól całej zabawy. W każdym meczu stają naprzeciwko siebie dwa zespoły, a zwycięsko ze starcia wychodzi ten, który lepiej poradzi sobie z wykonaniem wyznaczonego zadania w danym trybie.

We wszystkich trybach do wyboru mamy łącznie osiem pojazdów - dwa motocykle oraz sześć samochodów. Niestety, nie uświadczycie między nimi większych różnic w osiągach. Nie dokopiecie się nigdzie do statystyk dotyczących prędkości maksymalnej czy przyspieszenia, bo w gruncie rzeczy nie mają one tutaj znaczenia. Bardziej liczą się umiejętności specjalne, indywidualne dla każdego z pojazdów. Największą różnicę stanowi efekt rush - specjalna zdolność odpalana wtedy, gdy popisami na trasie napełnimy odpowiedni pasek. Każde z aut (i motocykli) w inny sposób ładuje punkty rush - jedne mają bonus do ewolucji, inne do zderzeń z rywalami, a jeszcze inne "karmią" się przede wszystkim poprzez rozwalanie plączących się pod kołami mobków. Grunt, że po napełnieniu paska możecie liczyć na odpalenie specjalnej zdolności, dzięki której możecie zaopatrywać sojuszników w nitro, zostawiać za sobą specjalne blokady zwalniające przeciwników, oślepiać ich albo wykonywać łatwiejsze takedowny. To akurat bardzo fajny element zabawy, bo odpowiedni dobór poszczególnych zdolności do trybu i sytuacji na torze wymaga sprawnego żonglowania wszystkimi "klasami". Szkoda, że większa część pojazdów prowadzi się podobnie.

Podstawowy tryb zabawy dla pojedynczego gracza to naturalnie kariera, która jest tak naprawdę rozbudowanym samouczkiem. Przechodząc przez fabularyzowaną historię Onrush mamy okazję zapoznać się ze wszystkimi (czterema!) trybami zabawy, jak i z poszczególnymi pojazdami, choć nie zawsze mamy pełen wybór. Deweloperzy w części początkowych zawodów ograniczają liczbę dostępnych pojazdów. Co gorsza, stylistyka zabawy jest strasznie stylizowana na bycie extra i 'cool', a efekt jak możecie się domyślić jest odwrotny od zamierzonego. Mamy tu do czynienia z drętwymi tekstami wypowiadanymi przez lektora brzmiącego niczym syntezator mowy, "zwariowanymi" cieszynkami zawodników po ukończonym meczu i mnóstwem dziwnych określeń, które trafią głównie do gimnazjalnej grupy wiekowej. Przestrzegam jedynie starszych graczy wyczulonych na przesadnie młodzieżową stylistkę.

A jak wypada sama grywalność? Mimo ciekawej koncepcji Onrush tak naprawdę nie wciągnął mnie na dłużej. Najfajniejszym elementem tytułu jest z całą pewnością intensywna rozwałka z licznymi takedownami, które początkowo naprawdę mnie cieszyły, ale w gruncie rzeczy ile można robić to samo. A w Onrush zawartości właśnie brakuje. Niestety trybów rozgrywki jest niewiele, a dodatkowo różnice pomiędzy nimi wcale nie są duże, przez co trudno pozbyć się wrażenia, że rozgrywka jest mocno powtarzalna. Sytuację ratuje multi, bo żywi gracze naturalnie wprowadzają do zawodów więcej dynamizmu, ale niestety Onrush mimo całej swojej zwariowanej koncepcji emocji dostarcza jedynie miejscami, a przez pozostałą część zabawy nie specjalnie ziębi ani grzeje. Jest sporo chaosu, przez co trudno mówić o prawdziwej współpracy z zespołem, ale o dobry wynik trudno bez cegiełki dołożonej przez każdego z graczy. Mapy są całkiem fajnie przygotowane, ale za to bez specjalnego charakteru - miejscami prowadzą przez ciekawsze miejsca, ale przez większą część zawodów nie specjalnie jest na czym zawiesić oko. Model sterowania jest w stuprocentach zręcznościowy, dzięki czemu auta są łatwe do opanowania, ale też obcowanie z nimi nie przynosi specjalnej satysfakcji - szczególnie, że posiadają zbliżone paramtery. Od strony technicznej oprawa wizualna jest ok - bez wizualnego szału, ale też nie na tyle słaba, by zapisać ją po stronie minusów.