Przyspieszony kurs dojrzewania, czyli recenzja Life is Strange 2

Life is Strange 2: Roads

Fani pierwszego Life is Strange pewnie nie będą zdziwieni, że wraz z kontynuacją dochodzi do kompletnej zmiany składu. Duet Chloe i Max otrzymał już swój dodatkowy czas antenowy w postaci Before the Storm, natomiast w Life is Strange 2 pierwsze skrzypce grają zupełnie nowe postacie. Są nimi bracia meksykańskiego pochodzenia, Sean oraz Daniel Diaz, którzy do pewnego momentu wiodą kompletnie normalne życie w Seattle w USA. Przez pierwszych kilkanaście minut rozgrywki Sean zajęty jest jedynie swoimi szkolnymi problemami - skąd skołować hajs i przekąski na wieczorną imprezę, jak zagadać do swojej sympatii czy jak pozbyć się z głowy namolnego młodszego brata. Jednak nie zdążycie dobrze zapamiętać imion szkolnych kolegów Seana, zanim sytuacja zmienia się o 180 stopni, a rodzeństwo zmuszone jest do wyruszenia w długą i niebezpieczną podróż w nieznane. Szybko dowiadują się, że nie wszędzie są mile widziani, ale to nie jedyne ich zmartwienie. Jeszcze bardziej doskwiera trudność w zaspokajaniu podstawowych potrzeb - takich jak miejsce do noclegu, woda czy pożywienie. W tym aspekcie na pierwszy plan wychodzi zresztą relacja pomiędzy braćmi.

Sean w wielu sytuacjach może podjąć decyzję mającą istotny wpływ na młodego. I nie mówię tu o jakiś dramatycznych decyzjach czy nagłych zwrotach akcji, wprost przeciwnie, o wielu prozaicznych momentach, w których starszy brat może wykazać się troską o młodszego. Szybko możemy dowiedzieć się dlaczego lepiej nie opowiadać dzieciom przed snem strasznych historii oraz co stanie się, jeśli nie zdążysz zareagować zanim dziewięciolatek ze smakiem wpałaszuje bliżej nieokreślone leśne owoce. Podczas tych wszystkich pozornie błahych scen obserwujemy jak relacja rodzeństwa się zmienia. Czujemy odpowiedzialność za młodszego brata, bo on może polegać już tylko na nas. Nic więc też dziwnego, że bacznie obserwuje poczynania starszego brata i szybko zaczyna naśladować. Trzeba to mieć na uwadze, przez co rozgrywka nabiera nowego wymiaru, bo nie jesteśmy już odpowiedzialni tylko za siebie.

Podróż stwarza idealne warunki do podziwiania widoków, nic więc dziwnego, że deweloperzy stwarzają w Life is Strange 2 jeszcze więcej okazji ku temu, by spokojnie usiąść i pokontemplować. Nie zawsze jesteśmy wtedy sami. Kamera prezentuje akcję z różnych ujęć, a my słyszymy przemyślenia głównego bohatera lub jego pogawędki z bratem (to kolejny plus wprowadzanie drugiej pierwszoplanowej postaci, sterowanej przez SI). Czasem nie słyszymy nic poza odgłosami natury i muzyką lecącą w tle, ale także wtedy chwile te wprowadzają do gry szczególny klimat i nastrój zadumy.

W Life is Strange zabawa kręciła się wokół motywu podróży w czasie. Główna bohaterka posiadała zdolności, które pozwalały jej cofać bieg wydarzeń i skrupulatnie z nich korzystała. Przy okazji była to jedna z głównych mechanik zabawy w grze. Z oczywistych powodów zabieg ten nie został wykorzystany ani w Life is Strange: Before the Storm ani też nie ma dla niego miejsca w Life is Strange 2. O ile jednak w prequelu pierwszej części niejako w zastępstwie pojawiły się pyskówki, podczas których Chloe mogła przegadać swojego rozmówcę i tym samym nakłonić go do postąpienia w ten lub inny sposób, o tyle w dwójce jak dotąd pustka nie została niczym zastąpiona. Sean może jedynie skorzystać z pomocy brata przydzielając mu w określonych momentach proste zadania, ale trudno uznać to za szczególnie emocjonujący element zabawy. Może w kolejnych odcinkach zostanie on ciekawiej wykorzystany. Dodatkowo Sean może szkicować - przygląda się wtedy uważnie otaczającej go rzeczywistości, a następnie przenosi ją na papier, a my delikatnie mu w tym pomagamy machając lewą gałką analoga we wszystkie strony. Szkoda, że twórcy nie pokusili się o przygotowanie ciekawszej minigry, ani też nie wprowadzili żadnej nowe mechaniki rozgrywki.

Pierwszy odcinek Life is Strange 2 wypada bardzo dobrze. Tak naprawdę przyczepić można się tylko do eksponowania polityki i braku nowości w mechanikach rozgrywki szczególnie w miejsce zabranego cofania czasu. Poza tym otrzymaliśmy jednak długi i satysfakcjonujący odcinek, który trzyma poziom w tym co kluczowe w tej grze, czyli świetnych dialogach i fantastycznym klimacie, a całość jest podana jak zawsze w akompaniamencie świetnej strony audio oraz ładniejszej niż ostatnio oprawie graficznej. Nie wiem jeszcze dokąd zabierze mnie podróż z braćmi Diaz, ale na ten moment absolutnie nie żałuję, że się w nią wybrałem. Zobaczymy, co będzie dalej.

Life is Strange 2: Rules

W drugim odcinku zastajemy braci Diaz skrytych w oregońskich górach. Nadchodząca zima wymusiła na nich poszukanie lepszego schronienia, w którym zatrzymają się na dłużej i tak oto zajęli na swoje potrzeby niezamieszkaną chwilowo chatkę. Jak zwykle nie ma mowy o żadnych luksusach, ale znaleziony prowiant w puszkach i ściany oraz dach pozwalają im bezpiecznie przetrwać. W tym momencie są już od miesięcy w podróży i nauczyli się jak dbać o podstawowe potrzeby i nie rzucać w oczy. Sean kontynuuje trening swojego młodszego brata, ale także stara się zadbać o niego w jak najlepszy sposób.

To od nas zależy czy będziemy zachęcać Daniela do korzystania ze swojego "daru" czy przestrzegać przed używaniem go, ale wcale nie oznacza to, że brat posłucha. W zależności od podejmowanych decyzji chłopak może w mniejszym lub większym stopniu pokazywać swoją niezależność. Dotyczy to głównie pobytu u dziadków, ponieważ w połowie odcinka chłopaki ruszają w dalszą drogę do Puerto Lobo zahaczając przy okazji o dawno niewidzianych dziadków ze strony mamy, którzy po krótkim namyśle postanawiają udzielić im schronienia. W epizodzie pojawia się również bohater darmowego prequela do Life is Strange 2, czyli Chris z The Awesome Adventures of Captain Spirit.

Osobiście przeszedłem wspomniany darmowy wstęp i być może dlatego Rules nie okazało się dla mnie aż tak wciągające jak poprzedni epizod. Pierwsza część upływa głównie na spokojnych rozmowach z bratem i kręceniu się w pobliżu drewnianej chatki, pozostała część rozgrywa się głównie w domu dziadków, a niestety akcja także tu nie grzeszy tempem. W całym odcinku są może z dwa eletryzujące momenty, w tym jeden niestety dość niesprawiedliwie obchodzący się z graczami. Akcji nie ma więc za wiele, a dodatkowo spora część zabawy klimatem przypomina The Awesome Adventures of Captain Spirit sprawiając, że cześć problemów z którymi się spotykamy wydaje się być lekko wtórna. Możliwe, że spotykając Chrisa po raz pierwszy wątek okaże się dla Was ciekawszy.

Sporo w tym wszystkim melancholii i swoistej zadumy w przepięknych okolicznościach przyrody. Podróż po oregońskich lasach i pustkowiach po raz kolejny pokazuje, że Dontnod potrafi zagrać ciekawymi ujęciami i zabiegami w iście hollywoodzkim stylu. Strona wizualna gry ponownie jest sporym atutem, choć niestety studio nie ustrzegło się technicznych bugów dotyczących m.in. znikających tekstur czy problemów podczas zabawy. Na PS4 sam spotkałem się z sytuacją, w której jeden z NPC zachowywał się bardzo dziwnie wtapiając się w fotel. Zresztą, w jednej z kluczowych scen nie ma dźwięków, a lista narzekań graczy na techniczne elementy drugiego odcinka jest znacznie dłuższa i zróżnicowana na każdej platformie.

Niestety, ale na koniec muszę także powrócić do zarzutu z pierwszego odcinka - brakuje mi w tym wszystkim dodatkowej mechaniki zabawy. Life is Strange miało cofanie czasu, Before the Storm pyskówki, a w Life is Strange 2 możemy zaledwie zachęcać czasem brata do zrobienia "tego czegoś". Główną solą zabawy pozostają kluczowe decyzje, które niestety i tym razem nie oddają pełni władzy w ręce gracza. Jakbyśmy się nie starali, pewnych rzeczy nie zmienimy, ale trzeba deweloperom przyznać, że za to liczba drobnostek na które wpływamy jest już bardziej rozbudowana i większa niż poprzednio. To z kolei przekłada się na większą immersję, lepszą wczuwkę z zabawy, głębsze relacje z bohaterami. I pod tym względem Life is Strange 2 na szczęście cały czas urzeka.

Końcówka przynosi jak zwykle mocny cliffhanger, kierując rozgrywkę być może na zupełnie nowe tory. Trzymam kciuki za więcej akcji, bo klimat jest naprawdę niezły, a tempo wydarzeń trochę spadło w drugim epizodzie. Przydałoby się je podkręcić, ale szybciej niż pod koniec maja.

Recenzja w toku - gra zostanie oceniona po premierze ostatniego epizodu.