Od zera do prężnie działającego warsztatu - recenzja My Time at Portia

Czasem potrzebuję wyżyć się na cyfrowych potworach, czasem lubię pomyśleć nad logicznymi zagadkami, czasem sięgam po tytuły, w których liczy się refleks i zręczność, ale doceniam też gry, w których nie czuję żadnej presji i mogę bez pośpiechu zbierać przedmioty, rozbudowywać domek i śmiać się z niemądrych pomysłów twórców. My Time at Portia na pierwszy rzut oka wygląda na sympatyczną, bezstresową grę - i rzeczywiście takie jest: można rozwijać warsztat, dłubać przy własnej farmie, hodować zwierzęta, uprawiać rośliny i rozmawiać z życzliwymi mieszkańcami miasteczka.

Zabawa rozpoczyna się od stworzenia postaci. Możemy wybrać płeć i imię, określić wygląd twarzy, włosów i nie tylko, a także wskazać datę urodzin. Chwilę później znajdujemy się na łodzi, która wiezie nas do tytułowej Portii. To właśnie tam, na obrzeżach niewielkiego miasteczka, znajduje się warsztat, który odziedziczyliśmy w spadku po ojcu. Gdy docieramy na miejsce, okazuje się, że budynek znajduje się w opłakanym stanie. W podłodze jest pełno dziur, jedynym meblem, jaki pozostał, jest łóżko. Na zewnątrz mamy niewielki stół, na którym możemy tworzyć narzędzia i inne, niewielkie przedmioty. Jest też podest, gdzie skonstruujemy pojazdy, duże części lub maszyny - np. piec albo pilarkę tarczową.

Wokół domku znajduje się pełno kamieni, patyków i roślin, można je pozbierać i w ten sposób zdobyć pierwsze surowce, a przy okazji nieco doświadczenia. Wędrując po okolicach, natknęłam się na farmę kaczek i kur. Uśmiałam się, podnosząc kurę i przekonałam się, że tak łatwo jej nie zabiorę ze sobą, bo inne kokoszki zaczęły mnie dziobać i zmusiły do pozostawienia swej pierzastej koleżanki w spokoju. Wkrótce zajrzałam do miasteczka, przywitałam się z napotkanymi osobami, posłuchałam, co mają do powiedzenia, dałam komuś owoc jako prezent, zagrałam w papier - kamień - nożyce i spróbowałam sił w pojedynku na pięści - jednak szybko przekonałam się, że brakuje mi jeszcze około 50 poziomów doświadczenia, by móc się z kimś mierzyć. Życzliwi obdarowali mnie na dzień dobry przedmiotami, by łatwiej było rozwinąć warsztat. Główny cel znajdował się w urzędzie miasta, gdzie mieści się tablica z prośbami do osób posiadających warsztaty. Szybko okazało się, że mam dużą konkurencję, która stara się zgarnąć jak najwięcej zleceń dla siebie. Została jednak jedna rzecz, którą mogłam się zająć - skonstruowanie mostu.

Okazało się, że stworzenie mostu to czasochłonne i dość skomplikowane zadanie. Nie wystarczy położyć paru desek, potrzebne są różne elementy, które wytwarzane są z pomocą różnych maszyn, z kolei maszyny konstruuje się z rozmaitych surowców, do zebrania surowców potrzebne będą narzędzia i broń, a narzędzia i broń robi się z luźno leżących zasobów. Na szaczęście nie trzeba się martwić, że czegokolwiek zabraknie, drewno, kamienie i rośliny po pewnym czasie się odnowią.

Próbując stworzyć nowe maszyny, potrzebowałam części, które da się znaleźć wyłącznie w starej kopalni. Za tygodniowy dostęp do owej kopalni trzeba zapłacić złotem i z tego właśnie względu wydobycie szybko zaczęło mnie nudzić - chcąc jak najlepiej wykorzystać dostępny czas, całe dnie poświęcałam na drążenie tuneli w poszukiwaniu artefaktów z przeszłości czy tajemniczego pokoju. W kopalni można swobodnie drążyć, a poruszanie się ułatwiają buty rakietowe, dzięki którym wznosimy się bardzo wysoko. Do dyspozycji mamy też skaner, którego działanie zostało dość niejasno wytłumaczone. Skaner pozwala na podświetlenie miejsc, w których znajdują się artefakty, ale naraz można śledzić położenie tylko jednego z nich. Byłoby miło móc oznaczyć wszystkie świecące punkty, ale cóż, nie można mieć wszystkiego.

Przekopawszy wreszcie kopalnię wzdłuż i wszerz, mogłam przenieść się za niewielką opłatą na inny poziom. Im dalej, tym większe wyzwania - później kopanie nie jest już tak spokojne, kiedy w podziemiach czekają przeciwnicy, z którymi trzeba walczyć.

Ryjąc pod ziemią, zdobyłam kilka ciekawych rzeczy: parę drobiazgów do postawienia w domu, zapewniających premie do statystyk (sofa, wiatrak, zegar czy termos) oraz ciekawie wyglądające obiekty, jak np. pluszak, wielka kolumna czy myśliciel, przeznaczone do muzeum. Muzealnymi obiektami można przyozdobić też własną posesję - w razie potrzeby każdą rzecz da się przenieść, więc wkrótce na skrawku dostępnej ziemi miałam parę osobliwych, zabawnych przedmiotów. W podziemiach znalazłam też niezbędne części maszyn oraz płyty, które można wykorzystać na dwa sposoby: oddać je kościołowi (który chce je niszczyć, obawiając się, że zawarta na nich wiedza jest niebezpieczna - w zamian może nam jednak oferować inne rzeczy) lub naukowcom, którzy po zbadaniu płyt podzielą się z nami odkrytymi przepisami czy schematami. Żadnego dramatycznego konfliktu między przedstawicielami obu grup jednak nie było. Ciekawi natomiast historia Portii - skoro w kopalniach można znaleźć pozostałości po zaawansowanych technologiach, oznacza to, że w przeszłości prawdopodobnie wydarzyła się jakaś katastrofa.

Biegając po świecie gry, można natknąć się na stadka zwierząt - sympatyczne, kolorowe lamy, ogromne biedronki, ślimaki, jeżowce z parasolkami i wiele innych. Stworzenia te wyglądają tak słodko i niewinnie, że wręcz dziwnie się czułam, wypróbowując na nich, jak działa miecz. Potrzebowałam jednak kości, skór i nie tylko, więc kolejne zwierzaczki musiały ginąć. Walka opiera się na prostych założeniach: jednym przyciskiem atakujemy, drugim robimy uniki, można też swobodnie biegać z pomocą WASD. Choć trzeba walczyć, potyczki nie wyglądają brutalnie, a pokonane stworzenia znikają, jakby rozwiewały się w obłokach dymu.

Rok w Portii podzielony jest na cztery miesiące, każdy ma 28 dni. Doba składa się z 24 godzin, przy czym w grze 1 godzina odpowiada 1 minucie w rzeczywistości. Od momentu, gdy postać wstanie z łóżka, mamy kilkanaście minut do wykorzystania przed ponownym pójściem spać - gra przypomni nam, jeśli zrobi się zbyt późno, a jeśli nie dotrzemy do łóżka na czas, postać padnie tam, gdzie stała. Na wykonanie zleceń z tablicy, zgromadzenie surowców czy pogaduszki z mieszkańcami nie ma więc zbyt wiele czasu. Każdego dnia możemy też wykonać tylko określoną liczbę akcji, zależną od punktów wytrzymałości. Punkty te tracimy podczas kopania, ścinania drzew, zbierania roślin i walki. Gdy zabraknie wytrzymałości, możemy odnowić sobie parę punktów specjalnym jedzeniem, ale najczęściej trzeba po prostu wrócić do domu i się wyspać.

Główne źródło dochodów, a równocześnie sposób na zdobycie prestiżu, to wykonywanie zleceń z tablicy. Aby nieco zarobić, można też handlować zdobytymi lub wytworzonymi przedmiotami. Rutyna chodzenia po nowe misje, podobnie jak spędzanie czasu w kopalni, również szybko zaczęła mnie nudzić, zwłaszcza, że naraz można wziąć tylko jedno zadanie do zrobienia. NPC-e potrzebują rozmaitych rzeczy z warsztatu, niektóre łatwo wykonać (np. koszyki), inne (np. drut miedziany) wymagają czasu, gdyż przetopienie rudy w piecu, a następnie przerobienie metalu na drut zajmuje nawet kilkanaście minut. W końcu przestałam się przejmować tymi mini-zadaniami, więc na końcu miesiąca mój warsztat zajął ostatnie miejsce w rankingu. "Zachęta", by postarać się lepiej w nowym miesiącu i wziąć się do pracy, ostudziła jeszcze bardziej i tak stygnący zapał. Niemal dzień w dzień fetch-questy? Trudno, będę na ostatnim miejscu, nie zarobię tyle reputacji i pieniędzy, ile bym mogła, ale po prostu lepiej mi się gra bez odhaczania wszystkich powtarzalnych, nudnych punktów z listy.

Ilości złota potrzebne do ulepszeń domu czy maszyn są spore. Koszty różnych przedmiotów w licznych sklepikach też są spore, więc trzeba przygotować się na grind. W ten sposób gra wystarcza na kilkadziesiąt godzin, gdyż na wszystko musimy sobie zapracować. Na szczęście czasem mamy specjalne wydarzenia (zaznaczone w kalendarzu), więc monotonia jest urozmaicana np. przez dzień łowienia ryb, święto słońca i wiele innych.

My Time at Portia może być ciekawą alternatywą np. dla Stardew Valley czy Harvest Moon. Więcej czasu spędzimy tu na zdobywaniu surowców w podziemiach, walce albo dłubaniu w warsztacie niż na farmie, niemniej mamy możliwość uprawiania roślin i hodowania zwierząt. Podczas zabawy można też skupić się na zacieśnianiu znajomości z mieszkańcami (nawet wziąć ślub z wybranką lub wybrankiem, a jeśli się rozmyślimy - zakończyć związek itp.). Gra oferuje mnóstwo rzeczy do zrobienia. Jak optymalnie wykorzystać czas? Tu nie ma podpowiedzi, więc sami musimy decydować, na czym w danym momencie się skupić.

W My Time at Portia ogółem bawiłam się świetnie - zwłaszcza na początku. Podobała mi się prosta, kolorowa grafika i wesoła muzyka, idealnie pasująca do leniwej rozgrywki. Gra oferuje na tyle dużo ciekawej zawartości i zróżnicowanych rzeczy, którymi można się zająć, że zawsze było coś nowego, do czego mogłam dążyć. W końcu jednak grind i odhaczanie fetch-questów zaczęło mnie nużyć, na szczęście rutynę przerywały pojawiające się często specjalne wydarzenia i święta. Niezbyt porwały mnie fabuła czy rozmowy z mieszkańcami, choć wszystko wydawało się w porządku - każda postać to pewne indywiduum, większość odnosi się do nas z sympatią, dialogi brzmią dobrze, a jednak nie zapamiętałam na dłużej nikogo.

Czy warto po tę grę sięgnąć? Zdecydowanie tak, jeśli szukacie symulatora życia, w którym moglibyście się zrelaksować, poznać sympatycznych NPC-ów i zaprzyjaźnić się z nimi, rozbudowywać własny warsztat i farmę, a jednocześnie nie obawiacie się odrobiny fetch-questów i grindu w niezbyt ciekawych kopalniach.