Fuks 2 – recenzja filmu, który nie powinien powstać

Polskie kino lat 90. wybuchło nagle produkcjami, jakich wcześniej się w naszym kraju nie robiło. Socjalizm odszedł do historii i naszym filmowcom zamarzyło się, żeby tworzyć filmy inaczej niż kiedyś. Trochę w tym naśladowano kino amerykańskie i udawało się to z różnymi rezultatami. W każdym razie powstało wtedy wiele produkcji, które obrosły mianem kultowych, a cytaty z nich weszły na trwałe do współczesnego języka.

Fuks z pewnością nie był w tej grupie, a więc mocno się zdziwiłem, kiedy pojawiła się informacja, że jego reżyser zapragnął zrealizować kontynuację. I ze średniego widowiska sprzed wielu lat, zrobił dużo słabszy sequel, którego nie ratuje nawet niezła obsada.

Oglądając Fuks 2 trudno oprzeć się wrażeniu, że jedynym pomysłem jego realizatorów była chęć zarobienia pieniędzy, bo nic tu nie przedstawia większej wartości. Scenariusz został napisany chaotycznie, nie znalazły się w nim ciekawe postacie i po łebkach odfajkowuje powiązanie z pierwszą częścią, z której wydaje się bezpośrednio wynikać.

Skutek jest taki, że widzowie dostają karykaturę przyzwoitego filmu z lat 90. Podczas seansu wieje nudą i jesteśmy skazani na oglądanie męczących się ze swoimi rolami aktorów. Patrząc na to wszystko, byłem niezwykle rozczarowany, bo można było zrobić naprawdę solidne widowisko, które publika przyjęłaby z entuzjazmem. Sęk w tym, że nikt nie zadbał, żeby widz się dobrze bawił i miał co wspominać, wychodząc z kina.

Fuks 2 – oceniamy nową polską komedię

Nie ma tu czarującej naiwności kina z tamtych lat, odniesienia do przeszłości i jakiegokolwiek powiązania z pierwszym Fuksem. Nie poznajemy dalszych losów jego bohaterów, bo ich po prostu nie ma. Poza Aleksem i Mazurem nie ma tu nikogo z tamtych lat, a więc trudno tu o jakąkolwiek łączność. Mimo tego wciąż będę się upierał, że widowisko dało się uratować i zbudować coś ciekawego, delikatnie dającego do zrozumienia, że był jakiś poprzednik i przyciągnąć do niego nowych widzów. Tak się jednak nie stało.

Fabularnie, Fuks 2 nie porywa. Intryga jest szyta bardzo grubymi nićmi, przewidywalna, do bólu uproszczona i wypełniona przerysowanymi, kiepsko zagranymi postaciami. Pełno tu skopiowanych patentów, które już gdzieś się opatrzyły. I nie mam nic do sięgania po fajne wzorce, jeśli stoi za tym kreatywność. Film, który jest zaklasyfikowany jako komedia, nie bawi. Przaśne żarty, drętwe dialogi i kiepski humor sytuacyjny powodowały raczej zażenowanie, niż salwy śmiechu.

W zasadzie film daje się oglądać, dzięki rolom Macieja Stuhra i Cezarego Pazury. Obaj starają się powalczyć o swoje postacie. Pierwszy z nich przemyca do filmu trochę swojej chłopięcości, a drugi gra po prostu na swoim poziomie. Jednak scenariusz nie daje im szans, żeby mocniej powalczyć o zaangażowanie widza.

Nie napiszę – kiedyś to było – chociaż tutaj akurat to powiedzonko pasuje idealnie. Jednak skupię się na tym, czym Fuks 2 nie jest. Z pewnością nie jest to dobra komedia, które nasi filmowcy potrafią robić, komentując rzeczywistość i wciągając widza w grę na skojarzenia. Nie jest to również kino porywające fabułą, czy też aktorskimi kreacjami. Twórcy nie podjęli trudu zrealizowania filmu rozrywkowego, fundując nam gniota, którego postanowili sprzedać za pośrednictwem widocznej wszędzie promocji, znanymi nazwiskami w obsadzie i nostalgią.