Heroes of Might & Magic III: Gra planszowa - mogło być pięknie, ale nie jest

Trochę o grze planszowej

Heroes of Might & Magic III – gra planszowa, to tytuł wydawany poprzez serwis Kickstarter, podobnie zresztą jak całkiem niezły Wiedźmin: Stary Świat. Niestety część z was wie już co to oznacza. W momencie premiery do dyspozycji mamy cztery dodatki i kilka „nagród” za wczesne wsparcie. Znaczna część z nich nie będzie dostępna do kupienia w normalnej dystrybucji. Osobiście, dzięki uprzejmości moich znajomych, których z tego miejsca serdecznie pozdrawiam, miałem okazję zagrać w wersję Grail Pledge, czyli tzw. full wypas, wszystkie dodatki na pokładzie. Niemniej, postaram się opisać na co możecie liczyć kupując samą podstawkę. Ale o tym później.

Gra jest po prostu gigantyczna i nie jest to żadna przesada. Pudełko ciężko właściwie wziąć w ręce i drobniejsza osoba będzie miała z tym problem. Wszystko przez ogrom komponentów. Każda frakcja ma komplet figurek (po 7 stworów i 2 bohaterów). Do tego dochodzą jednostki neutralne, sporo żetonów do układania planszy i aż 7 instrukcji. Wykonanie gry należy ocenić bardzo dobrze – na tyle figurek jedna przyszła co prawda połamana, ale może być to wina transportu. Cała reszta, bez większych zarzutów.

Grafika? Cudo! Przenosi nas w ułamek sekundy do dzieciństwa przy Heroes III. Pejzaże miast są po prostu śliczne, karty kreatur wykorzystują oryginalne grafiki, a karty talentów wyglądają 1:1 jak menu wyboru przy awansie na kolejny poziom. Wykonanie nie pozostawia praktycznie nic do życzenia. No dobra, może jedno drobne życzenia. Dodatkowe żetony zasobów przyszły tak brzydkie, że lepiej sprawdziły się te z podstawowej wersji. Ale skoro to dodatek, to nie ma co narzekać.

Co bardzo ciekawe, rozstawianie gry idzie nawet sprawnie. Jak na liczbę komponentów rzekłbym nawet, że wzorowo. To przechodzimy do rozgrywki.

Kilka słów o rozgrywce

Przenoszenie gry komputerowej na plansze nie jest prostym zadaniem. Albo dostaniemy skomplikowanego i niegrywalnego potworka, albo uprościmy dość mocno wiele zasad. Na szczęście, twórcy postawili na opcję numer dwa. W grze mamy tylko trzy zasoby (złoto, kamienie i kryształy) a mechanika ulepszania i grupowania stworów została połączona. Bardzo uproszczona, a wręcz nieco wykastrowana została też walka. Cała reszta jest nawet dość wiernie przeniesiona.

Założenia są dosyć proste – wędrujemy bohaterem (mając trzy ruchy) po planszy, którą tworzymy sami poprzez dostawianie i odkrywanie kolejnych elementów w postaci siedmioelementowych hexów. Dzięki temu każda rozgrywka będzie nieco inna. Na planszy mamy różne lokalizacje – kopalnie dające nam zasoby, pustelników, świątynie, skrzynie ze skarbami, stajnie i wszystko to, co znacie z gier komputerowych. Gra się miło i przyjemnie. Jedyne co bardzo przeszkadzało to fakt, że ciężko zapamiętać co robią poszczególne symbole. A informacje o tym były rozrzucone po wielu instrukcjach, bo każdy dodatek wprowadzał coś nowego. Zajmowało to mnóstwo czasu i bardzo psuło płynność rozgrywki. Zabrakło jakiegoś skrótowca z infografikami z wszystkich dodatków.

Chodząc po mapie zbieramy artefakty, awansujemy, otrzymujemy zaklęcia czy talenty, które trafiają do naszej talii. Im większy poziom, tym więcej kart na ręku możemy mieć i rzucać potężniejsze zaklęcia. Część z nich przydaje się na planszy, ale lwia ich część wykorzystana będzie dopiero w walce. A walki w grze są bardzo częste – niemal każdego pola pilnują jednostki neutralne. Niestety, nie wiemy do końca co atakujemy, pod tym względem gra jest mocno losowa. A każdy gracz Heroes wie, jaka jest różnica w atakowaniu chłopów a w atakowaniu kuszników.

Nie chcę tutaj rozpisywać się zbyt mocno o rozgrywce, bo tego typu opisy mogą znudzić czytelników. Skupię się na kilku faktach – przede wszystkim, gra się długo. Nawet bardzo długo. Na pierwsze rozgrywki liczcie śmiało po 2 godziny na gracza. Sprawia to, że ta gra po prostu nie nadaje się na 4 osoby. Trzy to absolutne maksimum. Po drugie, pomimo takiego czasu gry na koniec zostaje wrażenie, że zabrakło kilku tur i gra zostaje urwana. Bardzo ciężko kupić jest chociażby jednostki siódmego poziomu. W większości przypadków nie wyjmiecie nigdy tych pięknych smoków z pudełka. Progres bohatera jest za to bardzo satysfakcjonujący i przyjemnie ogląda się jak możemy robić coraz więcej rzeczy.

Dwa systemy walk – średni i gorszy

No właśnie, walka, najważniejszy element Heroesów. Jak rozwiązali to twórcy? System pozostawia wiele do życzenia, ale udało się uniknąć tragedii. Przede wszystkim, mamy jedną sztukę każdej jednostki i nie możemy rekrutować więcej. Jeśli umrze – kupujemy ją na nowo. Możemy ją za to ulepszyć do „grupy”, zwiększając jej statystyki. To takie połączenie ulepszania i grupowania, nawet sprytne. Jeśli grupa, czyli ulepszona jednostka zginie, staje się zwykłą jednostką – ma sens.

Każda jednostka ma kilka statystyk – atak decyduje o liczbie przyznawanych obrażeń, obrona o tym, o ile obrażeń mniej zada atak, liczba punktów życia mówi, ile obrażeń przyjmie jednostka, a szybkość o tym o ile pól ruszy się jednostka oraz wyznacza inicjatywę, czyli kolejność ruchów w walce. Dodatkowo przy każdym ataku rzucamy kością, która daje równe szanse na -1, 0 lub +1 do ataku.

Walki wydają się trochę nierówne. Jednostki strzelające mają o wiele większą przewagę niż w grach komputerowych i potrafią zabić inne jednostki, zanim te w ogóle będą miały szansę do nich dotrzeć. Poza tym gra jest raczej zbalansowana. Olbrzymią część stanowią też zaklęcia, która potrafią całkowicie wypaczyć przebieg bitwy. Im wyższy poziom, tym więcej będziemy mogli ich rzucać.

W skrócie – walki są całkiem fajne, ale daleko im do ideału. Sprawiają wiele przyjemności i dają ten dreszczyk emocji. Czasami robi się tylko smutno, kiedy wasi przeciwnicy losują chłopów czy chowańce jako losowe spotkania, a wy kuszników, którzy cofają was w rozwoju o dwie tury niszcząc wam jednostki. Odbudowywanie się po przegranej bitwie jest bardzo ciężkie i gracze są mocno karceni za błędy.

Smutna plansza na której będziecie rozgrywać bitwy bez dodatku Battlefield Expansion

No i teraz niespodzianka – walki są całkiem fajne, ale tylko jeśli kupiliście dodatek Battlefield Expansion. W innym wypadku są skrajnie wręcz fatalne. Zamiast tradycyjnej mapy z Hexami mamy pole 3 x 5, na którym kładziemy karty lub figurki. Każda jednostka rusza się o 3 pola, niezależnie od szybkości, a pole jest tak ciasne, że nie ma mowy o manewrowaniu. Rozgrywka w tym trybie jest nudna, pełna błędów i fatalnie zbalansowana. Co ciekawe, walcząc z jednostki neutralnymi w tym trybie mamy jedną turę na wygranie – jeśli nie macie akurat strzelców to nie dotrzecie nawet do przeciwnika. Przedłużenie kosztuje nas punkty ruchu i wprowadza coraz większą dysproporcję pomiędzy graczami.

Podkreślę to raz jeszcze: gra planszowa Heroes of Might & Magic III bez dodatku Battlefield Expansion nie ma sensu. To smutna karykatura i fakt, że tak ważną mechanikę schowano za dodatkiem jest karygodny.

Co z tymi dodatkami

Szybko okazuje się, że jest znaczne gorzej. W podstawowej wersji mamy do dyspozycji trzy zamki. Poważnie, gra w której największą ikoną są zamki schowała cztery z nich za płatnymi dodatkami. Jeśli kupicie po prostu zwykłą wersję to macie do dyspozycji Zamek, Nekropolię i Loch. Dopiero za kolejną opłatą otrzymamy Bastion, Fortecę, Inferno i Cytadelę. Ciężko mi to przetrawić. Lubię gry planszowe i wyznaję zasadę, że dodatek powinien wprowadzać coś nowego, być wydany po jakimś czasie i uzupełnić grę. Tutaj mamy po prostu grę posiekaną na płatne DLC bez których nawet sensownie nie zagramy.