Ja jestem Groot – recenzja drugiego sezonu. Osierocony Strażnik Galaktyki

Bohater wieku dziecięcego

Jedną z największych ubiegłorocznych niespodzianek od Marvela była seria krótkometrażówek z Grootem w roli głównej. Produkcja wyraźnie skierowana do dzieci, mogła spodobać się również pozostałym widzom, którzy chcieli spędzić trochę więcej czasu z małą wersją popularnego superbohatera. Przez ostatnie miesiące studio niespodziewanie pracowało nad drugą serią, która została oficjalnie ogłoszona dopiero cztery tygodnie temu. Co jednak istotniejsze, to pierwszy tytuł z serii o Strażnikach Galaktyki bez udziału Jamesa Gunna. Czy więc mogło się to udać?

Podobnie jak pierwszy sezon, na drugi również składa się pięć odcinków, które trwają po około trzech minut. Nie spodziewajcie się więc rozbudowanych fabuł, wielu bohaterów i rozszerzania uniwersum. To wciąż proste, nastawione na komedie perypetie małego Groota, który jakoś musi sobie radzić pod nieobecność swojego stwórcy z MCU (Gunna), a także rodziny (Strażników Galaktyki). Bohater tym razem musi zaopiekować się pisklakiem na nieznanej planecie, poradzić sobie z nietypowym problemem węchu, pokonać straszliwego śnieżnego potwora, zdobyć upragnione lody, czy zostać nietypowym bohaterem.

Wyraźnie jednak widać, że brak wpływu Jamesa Gunna odbił się na tej produkcji. Drugi sezon jest mniej kreatywny i ciekawy od pierwszego, jakby twórcy wszystko co najlepsze wykorzystali w pierwszych pięciu odcinkach. Już pierwszy epizod obnaża, że nie będziemy mieli do czynienia z humorem wysokich lotów, a kolejne tylko to potwierdzają. Oglądanie Groota próbującego radzić sobie z najróżniejszymi przeciwnościami losu wciąż może się podobać, ale wyłącznie przy obniżonych oczekiwaniach. Warto pamiętać, że to jednak serial skierowany do młodszych widzów, aby zainteresować ich MCU, szczególnie Strażnikami Galaktyki.