Moja miłość do Splatoon jest bezgraniczna, ale nie ślepa. Trzecia część robi więcej i lepiej, jednak nie wszystko zasługuje na pochwałę.
Od czasu napisania recenzji Splatoon 2 minęło pięć lat, w trakcie których spędziłem setki godzin na serwerach, zamalowując każdy skrawek mapy i splatując wrogich malarzy. Kocham Splatoon 2 miłością bezgraniczną i choć nie jest to gra 10/10, to w moim prywatnym rankingu zajmuje wysokie miejsce najbardziej uzależniających strzelanek (a raczej malowanek) wieloosobowych.
Nie ukrywam, że od pierwszej wzmianki o Splatoon 3 czekałem na moją prywatną grę roku. I wcale nie liczyłem na grę wybitną, przełomową, kamień milowy i ósmy cud świata. Splatoon 3 taki nie jest. Ale i tak wiem, że spędzę na serwerach jeszcze więcej czasu niż z dwójką i będę się doskonale bawił.
Seria Splatoon ma bowiem w sobie ten wyjątkowy “czynnik Nintendo”, który sprawia, że do konsol i gier tego producenta lgną miliony użytkowników, oczekując rozrywki innej niż u konkurencji. Złośliwi ignoranci powiedzą, że to kolorowa strzelanka dla dzieci. Ja mówię, że to źródło doskonałej zabawy z genialną oprawą i mechaniką, która zadowoli fanów luźnego grania jak i osób z zacięciem do esportowej rywalizacji.
Splatoon 3 to podręcznikowy przykład ewolucyjnego rozwoju serii gier. Fundamenty zostały nieruszone, więc każdy, kto przesiada się ze Splatoon 2, poczuje się jak w domu. Nintendo zadbało nawet o prezent dla weteranów - jeśli przeniesiemy save z tamtej gry, dostaniemy trzy złote licencje na bronie, natychmiastowy dostęp do Anarchy Battles (dawniej Ranked Battles, zarezerwowane dla graczy na pozimie 10+) i obietnicę, że matchmaking będzie nas łączył z ludźmi na podobnym poziomie.
Jeśli Splatoon 3 ma być jednak waszym pierwszym spotkaniem z tą serią, to nie macie się czego obawiać. Gra wita wszystkich krótkim samouczkiem, w którym ćwiczymy podstawowe ruchy: poruszanie się, strzelanie, pływanie w farbie. Bohaterowie Splatoon 3 nie są bowiem zwykłymi dzieciakami z pistoletami do paintballa, a istotami rasy Inkling i Octoling, które potrafią błyskawicznie zmienić się w kałamarnicę/ośmiornicę. W tej postaci można szybko pływać po zamalowanych farbą powierzchniach - zarówno tych poziomych jak i pionowych.
Opanowanie sterowania jest proste, choć występuje kilka niuansów i zaawansowanych sztuczek, które pomagają doświadczonym graczom zdominować nowicjuszy. W Splatoon 3 wiele się w tym temacie nie zmieniło, poza dodaniem trzech nowych ruchów. Squid Spawn wprowadza małą rewolucję, gdyż teraz każdy mecz zaczyna się od wyskoku w wybranym kierunku w naszym końcu mapy (w dwójce cała drużyna wybiegała z jednego punktu). Squid Surge to sztuczka pozwalająca “naładować się” przed wjechaniem na ścianę, dzięki czemu szybciej płyniemy i wyżej wybijamy się z krawędzi. Squid Roll to obrót po wyskoku z farby i nagłej zmianie kierunku. Drobna sztuczka, a może zdezorientować przeciwnika i uratować nam skórę.
Każdy Inkling/Octoling jest wyposażony w broń główną, dodatkową i specjalną. Oprócz klasycznych pistoletów, wałków malarskich, wiader, pędzli itd. w Splatoon 3 wprowadzono dwa nowe gatunki broni: Stringer i Splatana. Pierwszy przypomina łuk, który trzeba naładować jak broń snajperską, by oddać daleki strzał. Choć można też chlapać szybko i blisko. Drugi jest wariacją na temat japońskiego miecza, szczególnie skuteczną na krótkim dystansie. W broniach dodatkowych, które potrzebują jednorazowo większej ilości farby, też pojawiło się kilka nowości. Na szczególną uwagę zasługuje Angle Shooter, który jest bardzo techniczny i wymaga sporego doświadczenia. Podobnie jak niektóre nowe bronie specjalne (Ink Vac, Tripple Inkstrike), choć mniej doświadczeni gracze też znajdą coś dla siebie, np. strzelającego robo-kraba czy rekina, który taranuje przeciwników i wybucha, rozchlapując farbę na boki.
Nintendo zapowiadało, że w Splatoon 3 powrócą wszystkie stare bronie i dojdą nowe. W rzeczywistości wróciły wszystkie rodzaje oręża, ale nie poszczególne modele. W dwójce moją ulubioną spluwą był Aerospray MG, który występował w trzech wersjach. A w Splatoon 3 jest tylko jeden rodzaj. O wiele lepiej mają użytkownicy wałków, wiader, parasoli czy podwójnych pistoletów. Liczę jednak, że w przyszłości pojawią się kolejne giwery, gdyż Nintendo obiecało darmowe aktualizacje z nowymi przedmiotami, arenami, a nawet trybami.
W przypadku broni warto też wspomnieć o drobnej zmianie, która dotyczy kupowania nowego sprzętu. W dwójce kolejne bronie odblokowywały się wraz z osiągnięciem wyższego poziomu doświadczenia i wystarczyło zapłacić wyznaczoną cenę. W trójce dorzucono do tego licencje, które zdobywamy sukcesywnie w trakcie gry. Niebieska licencja pozwala kupić jedną odblokowaną dla naszego poziomu broń. Złota (trzy sztuki dostaje się po wgraniu save’a z dwójki) znosi to ograniczenie i można od razu nabyć wymarzoną giwerę z listy, nawet bez posiadania wysokiego poziomu.
Bronie kupujemy w jednym ze sklepów znajdujących się w Splatsville. To nowa metropolia (a raczej kilka uliczek, zaułków i plac), do której trafiamy z postapokaliptycznego pustkowia. Oprócz handlarza bronią spotkamy tu również sprzedawców odzieży, butów i modnych gadżetów. Tak samo jak w dwójce, sprzęt jest podzielony na trzy kategorie: głowa, tułów, nogi. Każda koszulka, kurtka, kapelusz, słuchawki, japonki, trampki itd. dodają nam konkretne ulepszenie: szybsze pływanie, mniejsze zużycie farby, mocniejszy specjal. Grając ciągle w tym samym stroju, zdobywamy punkty i z czasem odblokowuje się dodatkowe ulepszenie (a nawet trzy). Ubiór jest więc szalenie ważny, bo oprócz walorów estetycznych może nam dać realną przewagę w danej sytuacji i warto ubierać się pod własny styl gry.
W Splatoon 3 zarobioną walutę można również wydawać na ozdoby do szafki. To zupełnie nowy element, który znajduje się w przemodelowanym lobby gry sieciowej. Teraz po wejściu do “windy” i wyborze trybu gry, nie przenosimy się do poczekalni, w której nic się nie działo poza odliczaniem i wyświetlaniem imion/poziomów innych graczy czekających na mecz. Splatoon 3 postawił na w pełni interaktywną poczekalnię, która zawiera m.in. strefę treningową z dmuchanymi celami. W lobby znajduje się też automat z kulkami, z których wylatują losowe nagrody, nowy sklepik z żarciem (jedzenie dodaje tymczasowe wzmocnienie), a nawet stoły do grania w Tableturf Battle. To z pozoru niepozorna minigra w stylu kolekcjonerskiej karcianki, która może i nie przebije popularnością wiedźmińskiego Gwinta. Ale jest świetnym dodatkiem, który zachęca do zaglądania w każdy kąt w poszukiwaniu dodatkowych kart do gry.
