Piękna katastrofa 2 – recenzja filmu. Wściekły pies kontra zabójcze koguty

Meksyk – kraina miłości

Pierwsza odsłona Pięknej katastrofy była jedną z największych niespodzianek ubiegłego roku. Reżyser After 2 nakręcił parodię nie tylko serii, przy której wcześniej pracował, ale również całego gatunku komedii romantycznych dla nastolatków. Chociaż film nie uniknął pewnych schematów i klisz, to był powiewem świeżości, oferującym zabawną historię dwójki pięknych i młodych ludzi, gdzie wymiar romantyczny był zepchnięty na drugi plan przez komedię i akcję. Film ominął amerykańskie kina, ale stał się hitem na VOD i szybko podjęto decyzję o nakręceniu kontynuacji. Niecały rok później Piękna katastrofa 2 wylądowała w kinach, tym razem oferując więcej romansu, a mniej elementów, za które można było pokochać pierwszą część. Widać, że film powstawał w pośpiechu, ale humor i bohaterowie pozwolili utrzymać wysoki poziom zabawy przez cały seans.

Po wielkiej wygranej w kasynie Travis Madoxx (Dylan Sprouse) i Abby Abernathy (Virginia Gardner) urządzają imprezę wraz z Shepleyem (Austin North) i Americą (Libe Barer). Nie pamiętając nic z poprzedniej nocy, odnajdują dokument, który potwierdza zawarcie małżeństwa przez Travisa i Abby. Para po zaledwie trzech miesiącach znajomości chce sobie dać szansę i całą czwórką uciekają do Meksyku, ciesząc się z uroków malowniczej nadmorskiej miejscowości. Ich sielanka nie trwa jednak długo i między młodym małżeństwem rodzą się konflikty, które nie potrafią sami rozwiązać. Również Shepley i America nie dogadują się najlepiej, nie potrafiąc znaleźć podobnych zainteresowań. Na domiar złego ich tropem podąża Benny (Rob Estes), który chce dokończyć stare sprawy.

Tym razem otrzymujemy film bliższy temu, z czego pierwsza część się nabijała, niż kontynuację z prawdziwego zdarzenia. Z jednej strony doceniam, że twórcy nie kopiują fabularnych rozwiązań z jedynki i nie powielają tych samych żartów, ale przez postawienie nacisku na bardziej romantyczną historię, brakuje już tego samego uroku, a już tym bardziej świeżości. Piękna katastrofa 2 nie jest tak szalona, jak poprzedniczka, a jednocześnie małżeńskie, tudzież miłosne problemy Travisa i Abby nie są szczególnie ciekawe. Twórcy tym razem odhaczają klisze, z których nie zawsze potrafią się odpowiednio śmiać, aby film ponownie zadziałał na poziomie gatunkowej parodii.

Na całe szczęście humor nadal działa, choć jest trochę lżejszy i jest go mniej niż w pierwszej odsłonie. Jest tu sporo ciekawych pomysłów, a najlepszą i najbardziej absurdalnym z nich jest scena horrorowej parodii z udziałem Shepleya, narwanych kogutów i nieoczekiwanego telefonu. Również między Travisem a Abby jest na tyle dużo niesnasek, że każdy fan komedii znajdzie tu coś dla siebie. Miejscami jednak widać, że niedopracowanie i pośpiech twórców odbija się czkawką i niektóre żarty nie trafiają w sedno, inne zaś mogłyby być bardziej podkręcone.

Mad Dog powraca

Historia Abby i Travisa ma sporo problemów, ale za sprawą humoru można jej trochę wybaczyć. Szkoda, że pozostałe wątki zostały potraktowane z o wiele mniejszą troską. Wątek Ameriki i Shepleya do najciekawszych nie należy, pojawiając się znikąd i na sam koniec znajdując swój pośpieszny i naiwny finał. Również Benny ma niewiele więcej do dodania, a konkluzja jego historii jest nie tyle rozczarowująca, co cała jego postać niepotrzebna dla filmu.

Po Pięknej Katastrofie 2 nie należy oczekiwać perfekcyjnego aktorstwa, gdyż wciąż chodzi o ładnych ludzi w drogich ciuchach w tropikalnej scenerii, ale Virginia Gardner oraz Dylan Sprouse wypadają razem bardzo dobrze, łapiąc ze sobą chemię. Świetny jest również Steven Bauer jako menadżer ośrodka wypoczynkowego imieniem Sancho.

Piękna katastrofa 2 nie jest tak dobra jak pierwsza część i zachłanność twórców, aby jak najszybciej dostarczyć do kin kolejny film nie przyniosła dobrych rezultatów. To mogła być kolejna spełniona parodia komedii romantycznych, ale główny wątek sam wpada w pułapkę gatunkowej sztampy, nie do końca wiedząc, jak się z tym problemem uporać. Na szczęście humor nadal działa, a główne postacie jeszcze nie zdążyły się znudzić, więc skłamałbym, gdybym nie przyznał, że nie bawiłem się dobrze na tej produkcji. Na pewno lepsze to niż kolejne After, czy inne Greye.