Obcy: Romulus triumfuje w kinach, zbiera także bardzo dobre recenzje, zarówno krytyków, jak i widzów. To bardzo dobry moment, by raz jeszcze przyjrzeć się całej serii filmów o zabójczym ksenomorfie i wydobyć z niej to co najlepsze i to co najgorsze.
Ranking filmów z serii Obcy, ułożony został od najsłabszej pozycji, do tej zdecydowanie najlepszej.
Jedno muszę zaznaczyć na wstępie - jako że jestem oddanym fanem cyklu bardzo trudno było mi różnicować filmy w sposób jakościowy. W każdym z nich zauważam coś, co jest ciekawe, ujmujące i oryginalne na tle reszty tytułów. Zadecydowały zatem niuanse. Niewykluczone jednak, że ponowne seanse zmienią moją optykę, a filmy zamienią się miejscami. Podium wydaje mi się jednak trudne do ruszenia.
Pamiętam, że tuż po premierze filmu byłem zachwycony. Bo otrzymałem w końcu Obcego w Obcym. Z perspektywy czasu wydaje mi się jednak, że Ridley Scott chciał chwycić dwie sroki za ogon, co nie skończyło się dobrze. Po pierwsze, choć stylistycznie kontynuowana jest droga wypracowana przez Prometeusza, tutaj razi nieco fakt, że technologia przed Nostromo, wydaje się bardziej zaawansowana, ale traktuje to jako drobiazg. Gorzej, że odbija się to na prezentacji Obcego, który przy udziale realistycznego światłocienia zostaje tu pozbawiony choćby krzty tajemnicy. Największą wadą tej odsłony jest jednak to, że jest chwiejna w tonacji. Raz kierując się w stronę filozoficznej rozprawy, drugi raz w stronę bardzo intensywnego horroru. Te elementy nie zostały ze sobą wiarygodnie połączone, a na domiar złego, mamy w filmie do czynienia z istnym festiwalem idiotycznych zachowań postaci, co rusz potykających się o własne nogi. Dość powiedzieć, że całego tego lądowania na nieznanej planecie nie powinno być, jeśli załoga statku składa się głównie z małżeństw i par, które w razie jakiegokolwiek zagrożenia będą zachowywać się w sposób dalece nieracjonalny. Niemniej jednak, to solidne widowisko, odważnie i ze swadą poprowadzone, które jednak w toku prowadzonej narracji nieco gubi pierwotny sens, o wiele większą uwagę poświęcając sztucznej inteligencji niż niezbadanym, żywym organizmom.
O wiele więcej jest opinii sugerujących, jakoby Obcy 3 był artystyczną porażką. Owszem, jeśli weźmiemy pod uwagę to, w jak wielkich bólach rodziło się widowisko, można uznać, że miało to wpływ na efekt końcowy. Według mnie jednak dalece krzywdzące jest obieranie takiego pryzmatu. Z prostego powodu - Obcy 3 się broni i to jeszcze jak. David Fincher, debiutujący tutaj na stołku reżyserskim, zaproponował powrót do korzeni, niwecząc nieco kierunki wypracowane przez Jamesa Camerona. Ponownie pierwsze skrzypce gra więc groza, która tym razem spotęgowana została iście fatalnymi okolicznościami, z jakimi mierzy się dobrze znana wszystkim bohaterka. W zasadzie, to Obcy 3 można uznać za najodważniejszy film z serii. Wszystko zostaje bowiem postawione na głowie. Jeśli przyzwyczailiśmy się do jakiś bohaterów, to zostali oni uśmierceni już na starcie. Jeśli wydaje nam się, że do Obcego będzie można strzelić z broni, tu kolejna poprawka, bo akcja dzieje się w więzieniu, gdzie nie ma żadnej broni palnej. Jeśli czuliśmy, że filmy te aż tętnią od seksualnego napięcia, to powiecie o odsłonie, w której aż roi się od samców, rywalizujących z Obcym o miano seksualnego drapieżnika? Jakby tego było mało, bohaterka goli głowę, wyzbywa się fizycznej atrakcyjności, w dodatku, jej macierzyństwo także się komplikuje, bo zachodzi w ciąże z istnym potworem, stając się matką czekającą na nadejście antychrysta (symbolika religijna jest w filmie silnie zaakcentowana). Mało? Odsyłam do kontrowersyjnego finału, który nie pozostawia w widzach żadnych złudzeń - wszyscy kiedyś umrzemy, pytanie tylko kiedy.
