Posiadanie wsparcia tak cenionego wydawcy jak Sony nie musi oznaczać, że gra będzie hitem. W przypadku Concord poszło głownie o… przekombinowanie w dobrze znanej graczom formule
Czasami w świecie gier jest tak, że gra nie musi być na swój sposób innowacyjna lub oryginalna, aby dawała dużo frajdy i wciągała jak nigdy. Z jakiegoś powodu przecież seria Call of Duty pod względem multiplayera nie zmienia się aż tak drastycznie (core rozgrywki nadal jest przecież ten sam)… a eksperyment z podejsciem hero shooterowym z Black Ops IV wypadł co najmniej poprawnie.
Nie dziwi mnie więc fakt, że Sony idąc mocno w zupełnie nową doktrynę względem swoich gier zaczęło coraz mocniej myśleć o grach usługach, bo wszyscy dookoła zaczęli je jakoś tam tworzyć z lepszym bądź gorszym skutkiem, a początkowy sukces Helldivers 2 sprawił, że czego by nie mówić – chrapka na kolejne sukcesy również się pojawiła.
Ekipa Firewalk postanowiła więc stworzyć swojego hero shootera. Biorąc pod uwagę, że Concord jest tworzony przez chociażby byłych twórców z Bungie można byłoby powiedzieć, iż jakiś przepis na porządne sieciowe strzelanki mają. W ostatecznym rozrachunku jednak mam takie wrażenie, że z jednej strony twórcy chcieli za bardzo się wyróżnić i zmieścić wszystko w swoim (mimo wszystko) ciekawym koncepcie, a z drugiej wpychać się między kolosy i próbować z nimi konkurować.
Zacznę jednak od tego, że chyba największym zawodem w przypadku Concord jest fakt, że tak świetny setting przypominający Strażników Galaktyki od Marvela został spalony na strzelankę sieciową. Prosi się tu bowiem o coś nieco głębszego, w minimalnym stopniu kooperacyjną strzelankę, w której przechodzimy z punktu A do punktu B podobnie jak miało to miejsce w Back 4 Blood czy innych grach tego typu. Wtedy zdecydowanie ciekawiej można byłoby opowiedzieć historię Freegunnerów, a konkretne kombinacje drużyn z ich unikalnymi umiejętnościami wpływającymi na całą drużynę świetnie wpasowywałyby się w świat Concord.
Ostatecznie jednak jesteśmy z tym, z czym jesteśmy i żeby oddać twórcom to, co należne – to nadal jest gra, która w dużym stopniu nawiązuje do jakości gier, jakie wydaje PlayStation Studios. Nie ma tu bowiem nietypowych, mocno przeszkadzających błędów oraz glitchy, a graficznie gra prezentuje się wyśmienicie. Po prostu czuć to estetyczne wykończenie będące znakiem szczególnym gier na PlayStation bez względu na to, czy jest to rozgrywka, czy cutscenki w grze rozpoczynające kolejny tydzień zabawy.
Inną kwestą jest niestety fakt, że tak jak wspomniałem wcześniej, ekipa Firewalk chciała po prostu „za bardzo” w wielu aspektach - począwszy od bohaterów i ich umiejętności poprzez skomplikowanie niektórych trybów (które tego nie wymagają), a kończąc na dość specyficznym zachowywaniu się niektórych broni czy poruszaniu się po mapach. Dokładając do tego system postępów, który wydaje się dość wolny np. aby zdobyć kolejne warianty bohaterów, to naszym oczom ujawnia się dość chaotyczna mieszanka w mimo wszystko dobrym i klimatycznym sosie. Nadal można grać w Concord i dobrze się bawić, ponieważ mi samemu włączył się syndrom „jeszcze jednego meczu”, ale biorąc pod uwagę jak bardzo jednostronne bywały niektóre pojedynki zastanawiałem się jak w ogóle działa tutaj matchmaking, bo zasadniczo po jednym czy dwóch przegranych starciach powinienem dostać taki zestaw graczy, który odpowiada pewnym wytycznym odnośnie umiejętności… a może po prostu jest zbyt mało graczy na serwerach? Trudno powiedzieć.
Idąc jednak w głębsze szczegóły to prawdę mówiąc chyba właśnie ta różnorodność względem umiejętności oraz broni bohaterów jest dla mnie największym problemem nie dlatego, że trzeba się nauczyć walczyć czymś innym niż dotychczas, a bardziej tym że niektóre strategie związane z konkretnymi Freegnunerami są zbyt skomplikowane. Tym bardziej, że wiele hero shooterów na rynku stosuje prostą zasadę „easy to learn, hard to master” i nie wymagają zbyt wiele nauki po stronie gracza, aby efektywnie tymi postaciami grać. Po prostu wskakujemy, bierzemy co nam się podoba i idziemy dalej.
W Concord natomiast większość przeciwników to zupełnie inne podejście do pola walki i właściwie jeśli ktoś podbierze nam naszego ulubieńca (albo kilku), to alternatyw praktycznie nie ma, a to oznacza jednego mniej do ostatecznego zwycięstwa. A jako, że nawet w przypadku różnych wariantów tego samego bohatera (z kilkoma zmiennymi względem umiejętności itp.) nie możemy wybrać, to koniec końców zostajemy z niczym. Być może to również problem wynikający z tego, że właściwie Concord jako gra co prawda ma podział na konkretne role Freegunnerów (Anchor, Breacher, Haunt, Ranger, Tactician, Warden)… ale nie licząc kilku, które właściwie łatwo rozpoznać, to zrozumienie ich ról potrafią wykraczać poza standardowe pojmowanie tego typu elementów. No może poza Anchor, którzy są po prostu tankami. Cała reszta to fuzja różnych ról, które można było zdecydowanie uprościć biorąc pod uwagę to, że wybór konkretnego Freegunnera to również bonusy dla całego zespołu, a warianty to również inne cechy konkretnego bohatera.
Najlepszym przykładem jest Vale, która jako Warden korzysta z karabinu snajperskiego i o ile powinna być nieco bardziej żwawa na polu walki oraz zmieniać dynamicznie pozycję, to z jednej strony porusza się bardzo wolno, a z drugiej ma tylko jeden nabój do wykorzystania po czym musi go przeładować… a obrażenia zadawane również nie są zbyt duże. W przypadku postaci z większą ilością życia jestem w stanie to zrozumieć nawet przy trafieniach krytycznych w głowę. Z kolei te skupione bardziej na szybkości czy zręczności niż na liczbie życia powinny po prostu umierać.
Z kolei prawda również jest taka, że czas potrzebny na pokonanie przeciwnika również sprawia wrażenie, jakby wszystkie pociski w magazynku nie dawały pewności na pokonanie konkretnego przeciwnika. Tutaj najlepiej widać to na przykładzie Teo, który jest klasycznym biegaczem z karabinem i w bezpośrednim starciu 1v1 może mieć problem z pokonaniem przeciwnika. Co innego zajście go od tyłu – tutaj praktycznie w każdym przypadku reakcja na taki atak jest zbyt wolna, aby cokolwiek zrobić. Nie mówiąc już o tym, że opóźnienie przeładowania w trakcie celowania przez przyrządy celownicze jest stanowczo za duże, a to już może być przyczynek do łatwego zgonu.
Dodając do tego obrazka uniki, które wyglądają jak żywcem wyjęte z Destiny (co nie jest minusem), to tak naprawdę Concord jest raczej grą dla wprawionych graczy lubiących hero shootery niż grą, przy której każdy mógłby się dobrze bawić… czyli jest pewnego rodzaju zaprzeczeniem tego czym tak naprawdę ten gatunek zawsze był. Problem w tym, że nawet hardkorowcy będą mieli pewne problemy z przyzwyczajeniem się do tego, co zaprzecza pewnej logice (np. bardzo zwinna postać z rakietnicą i samonaprowadzającymi pociskami jaką jest Roka) w takich grach.
Jeszcze w kwestii próby wymyślenia koła na nowo to Concord z jednej strony wprowadza do gry dobrze znane tryby pod nowymi nazwami – jest Team Deathmach (Takedown), jest Kill Confirmed (Trophy Hunt), jest Area Control (Control… ale z twistem w postaci konieczności przejęcia dwóch miejsc, aby zdobywać punkty), Hardpoint (Signal Chase) oraz Cargo Run i Clash Point, które są tak naprawdę kolejnym przeniesieniem trybów Search and Destroy oraz Headquarters.
Czy jest to innowacyjne? Nie za bardzo i nie jest to w żadnym wypadku coś złego, bo są to klasyczne tryby strzelankowe, które przewinęły się wiele razy przez dziesiątki gier. Znowu jednak na myśl przychodzi mi chociażby XDefiant od Ubisoftu, który również ma bardzo podobne tryby rozgrywki, ale pod względem mechaniki oraz rozgrywki jako takiej nie jest on skomplikowany jako hero shooter, przez co o wiele więcej frajdy sprawiają nawet te starcia, które można uznać za solidny łomot od drużyny przeciwnej.
W Concord natomiast nawet fakt delikatnej zmiany związanej z trybem Control z przejmowaniem więcej niż jednego punktu potrafi przyprawić o ból głowy zwłaszcza na mapach, na których dystanse są zbyt duże lub też punkty w bardzo łatwy sposób można zamknąć bez możliwości podejścia ze względu na brak relatywnie odpowiednich kontr np. w przypadku deficytu Anchorów, bo mamy ich aż dwie sztuki. I tutaj znowu można przywołać chociażby Overwatch, które na start miało o wiele więcej alternatyw w każdej z klas bohaterów. Tak, deficyt Tanków zawsze w tej grze występował, ale mimo wszystko była możliwość szybkiej zmiany strategii i dostosowania się pod przeciwnika w ramach wybranej klasy. Tutaj jest to bardzo utrudnione, a pamiętajmy, że nadal są te dodatkowe bonusy oraz inne elementy, które mogą wpływać na całość drużyny.
Przed pisaniem tej recenzji w głowie miałem to, że być może Concord wyszedł zwyczajnie w bardzo złym czasie jako IP, które chce budować coś zupełnie nowego jeśli chodzi o uniwersum.
Głównie dlatego, że:
Można byłoby powiedzieć, że Concord z góry jest skazany na porażkę, bo jest o wiele więcej alternatyw dla tego typu gier, które są po prostu darmowe i można w nie wskoczyć bez myślenia o tym, że się odbije od klimatu czy formy rozgrywki. Tym bardziej zaskakuje mnie to, że ostatecznie PlayStation Studios postanowiło ten tytuł wydać w formie gry sprzedawanej cyfrowo, a nie wrzucić jej do usługi PlayStation Plus. Zdecydowanie zainteresowanie tą grą byłoby wyższe, a przy okazji serwery byłyby zapełnione przynajmniej na starcie gry.
Problem jednak jest taki, że ostatecznie Concord mimo bardzo fajnej dla oka oprawy, klimatu oraz sympatycznych bohaterów wydaje się być na siłę przekombinowany tak, aby wyróżniał się czymś w natłoku innych hero shooterów, a ostatecznie w innych miejscach trafia z pomysłami, a w innych kompletnie chybia pod względem rozgrywki. I nawet nie ratuje tego niestety fakt, że tak naprawdę dobrze znane tryby rozgrywki powinny być czymś, co przyciągnie graczy z łatwością do grania. Tutaj innowacja potrzebna nie była i na szczęście takowej również nie uświadczyliśmy, choć nadal uważam, że “Control” jako taki powinien opierać się na prostym założeniu mnożnika punktów w zależności od przejętych miejsc.
Gdyby tak porównać Concord do wydanego w tym roku Helldivers 2 to właśnie fakt tego, że mimo konieczności wklepywania komend D-Padem zabawa jest prosta i nieskomplikowana była jej największym atutem. Tutaj natomiast podsumowując wszystkie plusy i minusy wychodzi gra w najlepszym przypadku poprawna, choć mam nadzieję, że twórcy nie będą się poddawali i dadzą radę poprawić to i owo tak, aby gracze zainteresowali się tym tytułem. Głównie dlatego, że pomysł w tym wszystkim jakiś jest i szkoda by było, jakby skończył na śmietniku growej historii jak wspomniane wcześniej Destruction Allstars tylko dlatego, że właściwie gracze oczekiwali od gry kolejnego Twisted Metala (prawdę mówiąc, to twórcy mogliby zrobić remake Blacka – sprzedałby się prawdopodobnie w kosmicznej ilości sztuk na kanwie popularności serialu).
Może, gdy gra dostanie wiatru w żagle po pojawieniu się w PlayStation Plus? Oby.
