Recenzja serialu The Last of Us. Złota formuła ekranizacji gier

Nowa apokalipsa

Klątwa gier wideo odczarowana – z zachwytem informowali recenzenci, jeszcze przed premierą pierwszego odcinka The Last of Us. Ileż to już słyszeliśmy zapewnień od najróżniejszych twórców, że to właśnie im uda się stworzyć idealną adaptację gry, która wyznaczy kierunek dla następców na długie lata. Rzeczywistość okazywała się jednak inna, a w cieniu tych wszystkich marketingowych rewelacji, powstawały mniejsze tytuły, żeby tylko wymienić Arcane czy ostatnio Cyberpunk: Edgerunners, potrafiące uchwycić ducha growych uniwersów, rozszerzając je o zupełnie nowe historie i postacie. Dlatego sceptycznie podchodziłem do tych słów, że to właśnie The Last of Us jest najlepszą ekranizacją gier w historii, która nie ma sobie równych. Ale po obejrzeniu całego pierwszego sezonu z całą stanowczością podpisuję się pod tymi słowami.

Twórcy serialu mieli nieco bardziej ułatwione zadanie niż filmowcy biorący się za inne ekranizacje. The Last of Us to niezwykle plastyczna w swojej narracji gra, którą idealnie można przenieść na serialową konwencję. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę twórca gry, Neil Druckmann, który wspólnie ze scenarzystą Craigiem Mazinem przygotowali nie tyle adaptację, kopię, czy serialowy reboot gry, ale własną interpretację znanej historii, zachowując najistotniejsze elementy, nie bojąc się jednak ostrych cięć, które przeważnie pozytywnie wpłynęły na historię i bohaterów.

W The Last of Us jest zaskakująco dużo zmian względem oryginału. W pierwszym odcinku jeszcze tego tak nie widać, gdyż twórcy skupiają się na rozszerzaniu poszczególnych wątków z gry, pozwalając poznać bohaterów i wprowadzając widza, głownie tego niezaznajomionego z dziełem Naughty Dog, do właściwej historii. Podobnie jest w drugim, który niemal w całości przenosi sceny znane z gry, ale od trzeciego twórcy zaczynają podążać własnym torem, który jest równie ekscytujący, co zaskakujący. Raczej nikt się nie spodziewał, że prawie cały trzeci odcinek zostanie poświęcony Billowi i Frankowi, służący za intymny portret pary kochanków w nieprzyjaznym i niebezpiecznym świecie, w którym ludzkie relacje coraz szybciej zamieniają się w czysty pragmatyzm.

Od tego momentu twórcy coraz mniej chętnie adaptują, a coraz częściej tworzą własną historię, opartą na grze. Główna oś fabularna została zachowana do samego końca i nie brakuje wielu ikonicznych scen z gier, ale Druckmann i Mazin nie bali się „skoków w bok”, aby rozszerzyć serialowy świat The Last of Us, czy też wielu pominięć i skrótów, które przysłużyły się tempu prowadzenia historii, jednocześnie zmniejszając liczbę scen akcji. To największa zmiana względem gry, w której Joel (Pedro Pascal) i Ellie (Bella Ramsey) nie muszą na każdym kroku obawiać się o swoje życie, mogąc często beztrosko podróżować po ruinach dawnej cywilizacji, zacieśniając więź między sobą.

Takich momentów w całym pierwszym sezonie jest zaskakująco wiele. Twórcy nie pominęli żadnego ważnego dialogu znanego z gry, dzięki czemu relacja dwójki głównych bohaterów jest bliźniaczo podobno. I bardzo dobrze, bo Naughty Dog stworzyło głębokie psychologicznie i wiarygodne postacie, których przemiana dokonuje się na tle całej podróży, będąc wynikiem mniej i bardziej przyjemnych wydarzeń, w których przyszło im uczestniczyć. Identycznie jest w serialu, choć ze znaczącymi fabularnymi rozszerzeniami, które jeszcze bardziej pogłębiają charakter Joela i jego motywację. Lepiej poznajemy również Ellie, zarówno jej przeszłość, jak i obawy dotyczące przyszłości.