Recenzja Warhammer 40,000: Darktide - bez młota to nie robota!

Nie będę ukrywał, że do ogrania Darktide zachęciła mnie ścieżka dźwiękowa, a dokładniej „Imperial Advance” autorstwa Jespera Kyda. Bo o tym, że Darktide to tak naprawdę Vermintide tylko w klimacie z „czterdziestkowego” Warhammera wiedziałem, ale w ostatnim czasie miałem niesamowity przesyt kooperacyjnych gier z hordami przeciwników pędzących na graczy. Patrząc jednak na materiały z betatestów doszedłem do wniosku, że jak już kończyć rok z przytupem. I powiem zupełnie szczerze, że całość wchłonęła mnie przez ostatnie tygodnie bez większego problemu, tak nie mogę powiedzieć z czystym sumieniem „bierzcie i grajcie w to wszyscy”.

Głownie dlatego, że całość na kilka chwil po premierze prezentuje się raczej jako wczesny dostęp do tego, co będzie za jakiś czas pełnoprawnym produktem. Dlatego też w przypadku Darktide musicie mocno się zastanowić czy nie lepiej poczekać i zobaczyć, jak sytuacja będzie wyglądała po kilku następnych aktualizacjach.

Legion samobójców

Niby dzień jak co dzień – kolejna grupa skazańców trafia na pokład więziennego statku, który ma przetransportować tych, którzy na wiele różnych sposobów narazili się Imperatorowi. Nagle transportowiec zostaje zaatakowany przez kultystów Nurgle’a, a prowadzony przez gracza bohater musi znaleźć sposób nie tyle co na ucieczkę, a na przeżycie. Tu pojawia się Explicator Orgustine Zola, której zadaniem jest wyciągnięcie ze statku tych, którzy jeszcze Imperium mogą się przydać. Do czego? Wykonywania niebezpiecznych misji w pochłoniętym przez chaos Tetrium, a przy okazji pomóc w rozwiązaniu pewnego problemu, który pojawi się w międzyczasie. A wszystko to po to, aby odkupić swoje winy i sprawić, aby można było prowadzonemu przez nas bohaterowi ponownie zaufać.

Nie bez powodu ten opis fabularny jest ogólnikowy. W Darktide bowiem dużą rolę odgrywa to, jakiego bohatera sobie stworzymy począwszy od podstawy jaką jest klasa postaci (Weteran, Zelota, Psyker, Ogryn) oraz wygląd po szczegóły związane z pochodzeniem i historią. Te natomiast również wpływają m.in. detale wyglądu postaci czy kwestie rzucane w trakcie misji między graczami. Jest tego naprawdę sporo i gdyby tak po prostu słuchać tego, co każde ma do powiedzenia to można byłoby z samych dialogów wyciągnąć wiele dobra związanych z wydarzeniami w uniwersum WH40K. Bez względu czy jesteś fanatycznym Zelotą czy Weteranem, który raczej działa w pojedynkę niż w zgranej ekipie. Czuć, że każda z tych postaci ma pewien bagaż doświadczeń i praktycznie na każdym kroku jest w stanie to okazać w swój charakterystyczny sposób. A to z kolei sprawia, że rozgrywka staje się jeszcze bardziej atrakcyjna, bo oprócz standardowego kasowania kolejnych mobów i zbierania doświadczenia dostajemy całą masę interakcji oraz anegdot.

Nawet taki detal jak wysokość prowadzonego przez gracza bohatera sprawia, że na polu bitwy będziemy mieli łatwiej lub trudniej. Wiadomo – Ogryn to Ogryn, będzie łatwiej go trafić, ale również będzie przeszkadzał w strzelaniu innym. Z drugiej strony bardzo niski żołdak będzie mógł łatwiej się skryć przed ostrzałem wroga, ale również nie będzie musiał się mocno wychylić, aby prowadzić ostrzał zza osłony. Możliwości dostosowania bohatera jest co prawda sporo, ale tak właściwie niewiele z tych elementów faktycznie wpływa na rozgrywkę tak jak właśnie gabaryty bohaterów. Trochę szkoda, bo zawsze fajnym elementem mogłoby być wprowadzenie większej tężyzny wizycznej dającej plusy do walki wręcz, ale minusy do wytrzymałości. Takie tam drobne elementy erpegowe, które dałyby jeszcze więcej frajdy i różnorodności w kontekście rozgrywki.