SETI - Poszukiwania pozaziemskich cywilizacji: gra planszowa roku?

Kilka słów tytułem wstępu

SETI to taki prawdziwy program mający na celu poszukiwanie pozaziemskiego życia. A te może kryć się wszędzie. Mikroorganizmy w gęstej atmosferze Wenus? Rozwinięte cywilizacje w potrójnym układzie gwiezdnym Alfa-Centauri? Megalityczne konstrukcje wokół odległych gwiazd? A może skamieliny na asteroidach spoza naszego układu? W grze planszowej SETI - poszukiwania pozaziemskich cywilizacji wcielamy się właśnie w naukowców, którzy spróbują odnaleźć ślady życia poza Ziemią.

Pomijając fabułę, SETI to dość złożona gra typu euro. Oznacza to, że zbieramy w niej punkty, na przeróżne sposoby, ale raczej nie prowadzimy bitew z innymi graczami. Ze względu na swoją złożoność może to nie być odpowiedni wybór dla osoby, która dotychczas grała tylko w monopoly. Ale jeśli polubiliście tytuły takie jak Terraformacja Marsa, Zaginiona Wyspa Arnak, Ark Nova, Everdell czy Agrykola to z miejsca poczujecie się jak w domu. W innym wypadku start może być nieco wolniejszy, ale na pewno bardzo szybko się wciągniecie.

Wykonanie, komponenty

Jak na tak złożoną grę planszową SETI jest grą tanią. Kosztuje niecałe 200 złotych. Widać, że zaoszczędzono trochę na znacznikach, które wykonane są z plastiku raczej kiepskiej jakości. Niemniej, nie przeszkadza to zupełnie w grze, a wolę zapłacić mniej niż dopłacać 100 zł za figurki, które nie zmieniają żadnej mechaniki.

Plansza wykonana jest natomiast fenomenalnie. Całość jest zgrabnie ułożona i wygląda bardzo zachęcająco. Plastikowe słońce pośrodku planszy, na którym opiera się mechanizm obrotowy to doskonały akcent. A jest nie tylko ozdobą, ale bardzo ważnym elementem mechaniki.

Olbrzymim plusem są też karty pomocy. Są tak świetnie wykonane, że praktycznie nie musimy zaglądać do instrukcji, żeby przypomnieć sobie co znaczy dany symbol, jak przeprowadzić jakąś akcje czy jakie mamy dostępne ruchy.

Stosunek ceny do jakości wypada naprawdę wybitnie. Podoba mi się że wydawca zaoszczędził tam gdzie mógł to zrobić bez obniżenia ogólnego wrażenia z gry, ale niezbędne elementy zachował na bardzo wysokim poziomie!

I sama mechanika

Strukturą SETI przypomina trochę Terraformację Marsa – gracze wykonują w rundzie po kolei po jednym ruchu, dopóki wszyscy nie powiedzą, że pasują. Rozpoczynamy wtedy nową rundę, dobieramy zasoby i przesuwamy znacznik pierwszego gracza i cykl rozpoczyna się od nowa. W sumie gramy pięć takich rund. I tutaj podobnie jak w wielu innych tytułach, piąta runda potrafi zająć tyle czasu co cztery pozostałe przez coraz większą mnogość dostępnych akcji i większą liczbę zasobów.

Do dyspozycji mamy kilka sposobów na zdobywanie punktów. Przede wszystkim, możemy budować sondy kosmiczne i ruszać się nimi po obracającej się planszy próbując dotrzeć do planet czy ich księżyców. Każde udane orbitowanie czy też lądowanie na powierzchni to wynagrodzenie w postaci punktów oraz bonusów. System obracania się planszy każe nam dość mocno myśleć nad ruchami. Jeśli wykorzystamy go odpowiednio, zapewni nam darmowe ruchy. A jeśli niezbyt nad nim podumamy, cofnie nas i zniweczy wysiłki.

Kolejno, możemy przeszukiwać sygnały radiowe z pobliskich gwiazd. Mechanika jest też ściśle powiązana z obrotem planszy – analizować możemy sektory pokrywające się z lokalizacją Ziemi. Przy okazji, przeszukując sygnały walczymy z innymi graczami o naszą dominację naukową na sektorach – gracz, który dokonał najwięcej analiz otrzyma bonus i dodatkowe punkty.

A na koniec, pozyskane z gwiazd dane możemy analizować w naszych komputerach, które można ulepszać za pomocą technologii.

I tutaj pojawia się najfajniejszy aspekt, każda z tych czynności ostatecznie prowadzi do znalezienia śladu życia. Kiedy gracze wspólnie odnajdą trzy z nich, odkrywa się jedną z losowo wybranych ras obcych, co otwiera zupełnie nowy etap w grze i dodatkowe możliwości punktowania. Ale zanim nie odkryjemy kosmitów nie mamy pojęcia co robią i kim są.

A do tego wszystkiego mamy mnóstwo kart, które pomagają nam budować ekonomię, używać specjalnych umiejętności i dość mocno wyznaczają naszą strategię. Niektóre z nich zawierają bowiem małe cele, po ukończeniu których zostajemy sowicie nagrodzeni.

No i jak się w to gra?

Analiza danych, lądowanie, komputery, technologie, obcy – nie za dużo tego? Przyznam – dużo. Na początku SETI przytłacza wręcz ogromem możliwości. Podczas pierwszej gry nie byłem nawet w stanie delikatnie ustalić jaką taktykę przyjąć. W pierwszej turze zrobiłem kilka losowych rzeczy, a w drugiej nagle ktoś przełączył mi coś w głowie i gra stała się bardzo jasna. Początkowe przytłoczenie minęło, a SETI błyskawicznie mnie oczarowało.

Możliwości jest mnóstwo – na tyle, że nie ma raczej dominującej strategii. Musimy być elastyczni i starać się wykorzystywać karty i ruchy innych graczy do maksymalizacji naszych zysków. Gra okazała się niezwykle płynna i pełna złożonych interakcji, doskonałych synergii i bardzo zaskakujących rozwiązań. Czułem się jakbym rozwiązywał łamigłówkę za łamigłówką. Co nie zawsze zresztą mi się udawało. Gra jednak jest dosyć łaskawa w kwestii popełniania błędów. Każda zła decyzja nie oznacza przegranej a raczej konieczność adaptacji i przyjęcia nowej strategii.

No i najfajniejszy element – obcy. Instrukcja nakazuje w ogóle nie przeglądać ich planszetek i nawet nie czytać instrukcji. Po prostu robimy to przy odkryciu po spełnieniu warunków w grze. Świetny motyw. Fajnie czyta się historię gatunku, który właśnie odkryliśmy. I natychmiast dostajemy kolejne możliwości zdobywania punktów, które każą zastanowić się nad porzuceniem aktualnych strategii. Przez cały czas mamy też atmosferę niepewności i dobry motywator do szybkiego odkrywania śladów życia.

Dzięki temu, że w grze wykonujemy po jednym głównym ruchu rozgrywka aż tak się nie ciągnie. Czas oczekiwania na swoją turę jest w pełni akceptowalny i gra jest raczej dynamiczna, może z krótkimi przestojami, kiedy ktoś musi dłużej pomyśleć. Mimo to warto mieć z tyłu głowy, że gra jest przy tym długa. Przeciętna rozgrywka zajmie ponad dwie godziny. W grze nie ma też mechanizmu, który pozwala graczom przyspieszać rozgrywkę i narzucić tempo. Gramy pięć rund i niezależnie od akcji graczy czas się ten nie skraca.

Ostatni plus? Olbrzymia regrywalność. Mnogość kart, losowe układy startowe planet i pięć gatunków obcych (dodatek na pewno jest już w drodze) sprawiają, że gry będą się bardzo od siebie różnić i nie będą zbyt powtarzalne.

Będzie gra roku?

SETI podczas grania nie zaskoczyło mnie jakąś przesadnie innowacyjną mechaniką. Obracająca się plansza jest fajna, ale widziałem podobne motywy w Tzolkinie czy w Poszukiwaniu Planety X. Karty działają podobnie co w Ark Nova, a progresja niektórych punktów przypomina Arnaka.

Mimo wszystko, całość została tutaj tak dobrze złożona, że nie widać żadnych szwów. Gra jest płynna, przyjemna, logiczna i ślicznie wykonana. Nie jest to może dzieło geniuszu, ale doskonale odrobiona praca domowa, którą czytamy z uśmiechem. Jak dla mnie, to murowany kandydat do gry roku, który miał jednak szczęście, że wystartował w dość kiepskim dla całej branży okresie.

Tytułem podsumowania – SETI - poszukiwania pozaziemskich cywilizacji to re-we-la-cyj-na gra, w dodatku równie rewelacyjnie wyceniona. Nawet jeśli się w niej od razu nie zakochacie, to na pewno przynajmniej bardzo mocno ją docenicie. Osobiście nie mogę się doczekać kolejnych partii.