Test Gigabyte G24F pokazuje, że dziś poniżej 1000 zł można już wybierać w monitorach dla graczy z panelami IPS. Jego 170 Hz powinno wystarczyć większości.
Test Gigabyte G24F utwierdził mnie w przekonaniu, że oprócz typowych parametrów obrazu, takich jak reprodukcja kolorów i prędkość zmiany pikseli, ważne jest także oprogramowanie, które ułatwia obsługę coraz bardziej rozwiniętego menu.
Myszka jest w końcu o wiele lepsza w nawigacji po okienkach od joysticka na tyle obudowy, którym nie da się tak prędko przeskakiwać między różnymi zakładkami.
Nie zapomniano także o oznaczeniu modelowym...
a także logo producenta.
Podnoszenie i obniżanie ekranu działa płynnie, Gigabyte nie oszczędzał na smarowaniu swoich prowadnic, więc nie trzeba się specjalnie szarpać.
Główna część stojaka jest kompatybilna także z większymi odsłonami monitorów od Gigabyte, co potwierdza jej solidność. Jeżeli jest w stanie przyjąć 32 cale, to 23,8 z G24F nie ma szans jej zmęczyć.
Montaż do monitora też jest przyjemny, bo odbywa się beznarzędziowo. Mechanizm działa na mocnej sprężynie, przeciw której odciąga się sekcję plastikową na czterech śrubkach do środka głowicy za pomocą plastikowego wypustka.
To pozwala na wsunięcie głowicy do końca w port na monitorze. Po tym wystarczy tylko zwolnić zapadkę i sprężyna sama wbije plastikowe ząbki w obudowę, łącząc wszystko w solidną całość.
W stojaku znalazł się także otwór do przeprowadzenia przewodów. Prosta forma mi nie przeszkadza, choć Ci z fiołem na punkcie zarządzania przewodami na biurku mogą mieć problem z brakiem jakieś opcji na ich zamaskowanie.
W opcji jest także montaż na ramieniu zgodnym ze standardem VESA 100x100, więc można tym sposobem zniwelować wszelkie niedociągnięcia, o których w tej sekcji nadmieniłem.
Na sam koniec zostawiłem sobie porty w Gigabyte G24F. Do dyspozycji mamy HUB na dwa USB 3.0, którego podpięcie jest mocno zalecane, gdyż wraz z nim uzyskuje się także możliwość konfiguracji monitora przez rozbudowaną aplikację OSD Sidekick.
Jak na monitor dla graczy przystało, Gigabyte G24F obsługuje AMD FreeSync Premium oraz sygnał w formacie HDR.
Co prawda maksymalna jasność matrycy na poziomie 300 nitów nie pozwoliła mu się załapać na certyfikat VESA, niemniej więcej danych o rozpiętości tonalnej może mieć w niektórych przypadkach dobry wpływ na reprodukcję w 8-bitowej przestrzeni, którą operuje.
Kalibracja prosto z fabryki jest bardzo przyzwoita, wystarczy zejść z zielonego o parę stopni, by osiągnąć perfekcyjną temperaturę barwową przy trybie standardowym.
Wyciek podświetlenia też jest w granicach rozsądku. Zdjęcie które widzisz przedstawia sytuację rzadko spotykaną, w której cały ekran jest czarny.
Naleciałość jest kompletnie standardowa i różnie się prezentuje na przekroju wielu sztuk, więc jeżeli trafi się taką, która ma przypadłość znacznie pogłębioną, można się załapać na wymianę gwarancyjną.
W przypadku Gigabyte G24F ta funkcjonalność nazywa się Aim Stabilizer i przetestowałem ją przy pomocy aparatu ze spustem migawki ustawionym na 1/1000 i śledzącym obiekty auto-focusem.
Tryb Overdrive, który oferuje nam 170 Hz w matrycy, został ustawiony na tryb zbalansowany, a FreeSync został wyłączony, bo adaptacja wprowadza dodatkowe opóźnienia.
Dla czystości obrazu przy zachowaniu dobrej obsługi ruchu warto jest używać blokad FPS w grach lub nadrzędnym oprogramowaniu, jak RTSS, zamiast wszelkich FreeSynców.
Te radzą sobie dobrze w scenariuszach, gdzie klatki w grze spadają poniżej wartości nominalnej monitora, jednak w przypadku tych gamingowych mocne karty graficzne nie powinny na to pozwalać.
Efekt zobrazowany powyżej jasno pokazuje, że artefakt przy tak wysokiej częstotliwości jest ograniczony do przyzwoitego minimum. Ciężko jest mi to lepiej zaprezentować bez kamery 1000 FPS, musicie mi wierzyć na słowo.
Nie ma jeszcze żadnych komentarzy. Napisz komentarz jako pierwszy!