To nie film o lalkach – recenzja Barbie

Historia prawdziwa...

...ponieważ w różowy surrealizm Gerwig, który odbija nasz świat w wyjątkowo krzywym zwierciadle, nagle wdziera się rzeczywistość spoza świata idei wtłaczanego do głów małych dziewczynek (przede wszystkim, choć lalkami Mattela bawią się i chłopcy, pomimo że owa idea nie przebiła się tak całkiem do społecznej świadomości). Rzeczywistość obca wszechmocnym i wiecznie idealnym Barbie tudzież Kenom, których zadaniem jest być fajnym i pięknym. Nasza Barbie zaczyna mieć dziwne myśli o śmierci i przemijaniu. Co więcej, odkrywa na sobie tajemniczą straszliwą rzecz – cellulit! A to jeszcze nie wszystko... Jej stopy, fabrycznie sprofilowane pod szpilki, naraz ulegają przerażającej metamorfozie. Bohaterka dosłownie dotyka ziemi i przestaje być idealna. A skoro tak, nie ma już dla niej miejsca w Barbie Landzie. Istnieje jednak sposób, jak odzyskać pożądane w krainie walory. I tak Stereotypowa Barbie, po trosze niczym bohater filmu Truman Show, rusza w podróż do prawdziwego świata... Po drodze zaś okazuje się, że ma pasażera na gapę.

Na miejscu Barbie i Ken przeżywają istny szok kulturowy. Nie rozumieją, dlaczego ludzie parskają śmiechem na ich widok, dlaczego się na nich gapią jak na cudaczne zjawisko. Szczególnie brutalny dysonans poznawczy odczuwa Barbie, nagle zdegradowana do... ładniutkiej lalki, na którą się cmoka i pod adresem której rzuca dwuznaczne teksty. Ken, którego nikt nie próbuje klepać po tyłku, zaczyna jednak psychicznie wzrastać – otóż dzieje się coś niebywałego, ktoś zwraca na niego uwagę, a to dopiero początek jego spostrzeżeń... Od tej pory dwoje bohaterów Grety Gerwig i Noaha Baumbacha przeżywa specyficzną podróż w wymiarze fizycznym i duchowym.

Wkrótce na swej drodze Barbie spotyka Glorię (America Ferrera) – asystentkę zarządu Mattela – i jej córkę Sashę (Ariana Greenblatt), te zaś uświadamiają postaci centralnej, że tu zupełnie nie jest tak, jak się wydaje mieszkankom Barbie Landu. Niestety, Mattelowe spełnione zawodowo i politycznie ślicznotki nie sprawiły, że kobiety jako grupa osiągnęły w prawdziwym świecie wysoki status, że dominują w społeczeństwie (o czym lalki są bezwzględnie przekonane), a nawet że uczciwie można powiedzieć o równej randze płci. Nieprawdą jest, że dzięki lalkom z Barbie Landu są szczęśliwe, a sama Barbie to powszechnie ubóstwiana zabawka z dzieciństwa, której dziękczynnie rzucą się na szyję, gdy tylko przybędzie, wcielając się w żywą istotę. Cyniczny tekst Sashy, że łatwo przychodzi hejtować zarówno kobiety, jak i Barbie, i to samym kobietom, stanowi ledwie przedsmak całego ciągu przykrych, a zarazem pełnych cudnie absurdalnego humoru niespodzianek. Sytuację poprawia więź z kobietą, która naprawdę jest wdzięczna, odkrywając w sobie chęć i siłę, by dokonać zmian w swoim życiu i otaczającym świecie. A także coś, co jest ważne dla każdej kobiety, by mogła stać się stojącym pewnie na własnych nogach człowiekiem – bliski kontakt z matką, czy to faktycznie, czy to metaforycznie.

W tym czasie Ken wędruje własną drogą, również obfitującą w wywołujące salwy śmiechu perypetie i oszałamiające odkrycia. Jego podróż jest przewrotnie komplementarna do tego, co oglądamy na ekranie w związku z Barbie. Dzięki niemu widzowie i widzki mogą spojrzeć na różne kwestie związane z człowieczeństwem, pozycją społeczną i relacją płci nieco inaczej, a może po prostu głębiej niż dotąd. Dlaczego? Bo śmiech oswaja sprawy, które pokazane bez przymrużenia oka, jakie dzięki sprawnej reżyserii serwuje Gerwig, i niuansów scenariusza dwóch osób oferujących swoje spojrzenie mogą wywołać wzruszenie ramionami i drwiny. To, co dzieje się z bohaterem, w przerysowany i przez to zabawny, a jednocześnie na głębszym poziomie budzący zrozumienie i współczucie sposób pokazuje mechanizm przemian psychicznych i typu działania osoby tłamszonej przez otoczenie, cierpiącej wskutek ignorowania jej uczuć, mającej kiepską samoocenę i żyjącej w poczuciu bezradności, która naraz zyskała przewagę i zrozumiała, że można zmienić hierarchię dziobania. I w gruncie rzeczy bez względu na płeć czy szeroko pojęte skrypty społeczne.