Jak mawia staropolskie porzekadło: “Wojna, wojna nigdy się nie zmienia”. Coś w tym jest, patrząc na nową wersję klasycznych Advance Wars, które zaliczyły bardzo bezpieczne, ale przy tym udane wskrzeszenie.
Advance Wars 1+2: Re-Boot Camp to zestaw dwóch gier z konsoli GameBoy Advance, które doczekały się solidnego odświeżenia na Nintendo Switch nie tylko w warstwie audiowizualnej. Co prawda nie ma tu jakichś wielkich zaskoczeń i odkrywczych nowości, ale postawmy sprawę jasno – w przypadku Zaawansowanych Wojen chyba nikt nie liczył na rewolucyjne zmiany. Pierwowzory z GBA były w swoim czasie bezkonkurencyjne, a i teraz mogą zawstydzić niejedna produkcję z gatunku turowych strategii na szachownicy.
Trzeba przyznać, że Advance Wars 1+2: Re-Boot Camp z początku nie miał lekko. Gra była zapowiadana na grudzień 2021 roku, ale później przesunięto premierę na kolejną wiosnę. Taka nagła zmiana zwykle nie wróży niczego dobrego. Ostatecznie i tak nie dowiedzieliśmy się, czy Advance Wars 1+2: Re-Boot Camp był dopracowany na kwietniowy termin, gdyż Nintendo podjęło zaskakującą decyzję o całkowitym zawieszeniu premiery przez inwazję wojsk Putina na Ukrainę.
Co ciekawe, oryginalne Advance Wars ukazało się w Ameryce dokładnie dzień po zamachu na World Trade Center. Nie wiadomo, czy miało to wpływ na przesunięcie premiery europejskiej, która odbyła się dopiero po nowym roku. A Japończycy musieli czekać aż do 2004 roku na zbiorcze wydanie Advance Wars 1+2.
Tyle historii. Mamy drugą połowę kwietnia 2023 roku i choć nic nie wskazuje na to, by rosyjskie wojska miały się wkrótce wycofać z Ukrainy, to Nintendo w końcu uznało, że gracze mogą już się pobawić w wojnę na swoich Switchach. Bo trzeba to podkreślić: Advance Wars to humorystyczne, kreskówkowe, momentami infantylne i bardzo niepoważne przedstawienie konfliktu zbrojnego. Ale przy tym niesamowicie sprytna, wciągająca i wymagająca strategia turowa.
Kupując Advance Wars 1+2: Re-Boot Camp wchodzimy w posiadanie zestawu dwóch gier, które ukazały się odpowiednio w 2001 i 2003 roku. Advance Wars: Black Hole Rising, czyli druga część, formalnie nie różni się za bardzo od oryginału (jest nowa jednostka, kilka zabudowań, dowódców i dużo lepsza kampania), ale pełni rolę bezpośredniego sequela, więc jeśli zależy wam na ciągłości fabularnej, to nie ruszajcie jej przed ukończeniem “jedynki”. W menu wyboru gry jest nawet odpowiednie ostrzeżenie, ale ostatecznie to od was zależy, od czego zaczniecie.
Nie ukrywam, że mam spory sentyment do Advance Wars. W pierwszą część zagrywałem się na oryginalnym GBA (zanim wymyślono klapki i podświetlane ekrany). Po latach wpadła mi w ręce ostatnia część serii, czyli Dark Conflict na NDS, która nota bene obiecywała mroczniejsze, poważniejsze podejście do tematy wojny w estetyce postapo. Ale i tak wyszła z tego naiwna historyjka jak z anime dla nastolatków namalowana w nieco ciemniejszych barwach niż “dziecinne” Advance Wars z początku XXI wieku.
Odpalając nową wersję tamtych klasycznych odsłon, od razu poczułem się jak w domu. Przywitały mnie znajome twarze na nowych filmikach, w końcu usłyszałem głosy dobrze mi znanych bohaterów. I choć twórcy nie chcieli przerabiać pikselozy z dawnego handhelda na jakiś współczesny pixelart czy inne HD-2D, to nowa oprawa świetnie oddaje tamten klimat. Są żołnierzyki w jaskrawych mundurach i urocze machiny wojenne, przypominające karykaturalny styl Super-Deformed. Tym razem trójwymiarowe, choć nadal w “płaskiej” przestrzeni.
Advance Wars to strategia turowa w czystej postaci. Mamy prostokątny obszar z nałożoną siatką z kwadratów, po których przesuwamy nasze pionki. Rodzajów jednostek jest kilkanaście: od zwykłych piechurów z karabinami lub bronią przeciwpancerną, przez kilka rodzajów czołgów, artylerii, wozów zaopatrzeniowych, po jednostki latające i okręty. Każdy taki pionek ma swoje właściwości, mocne i słabe strony. Jeden jest bardziej mobilny, inny nadrabia siłą ognia itp. Kluczowe jest też nauczenie się, która broń dominuje nad jednostką wroga, a której lepiej nie stawać na drodze. Na przykład podlatywanie śmigłowcem pod wyrzutnię rakiet ziemia-powietrze nie jest najrozsądniejsze, jeśli nie chcemy wysyłać listów z kondolencjami do rodzin naszych pilotów.
