Nadzieje Hitlera na zwycięstwo były już nierealne. Rosjanie nie dali się okrążyć pod Kurskiem, a Włochy skapitulowały. „Tysiącletnia Rzesza” pękała od wschodu i południa. Rok 1944 miał przynieść rozwiązanie. Nastała pora na uderzenie z zachodu.
Głównym problemem dla Aliantów był wybór miejsca lądowania. Najłatwiejszym odcinkiem był Pas de Calais, gdyż w tym miejscu kanał La Manche jest najwęższy. Jednak miejsce to było zbyt oczywiste, ponadto Niemcy doskonale je ufortyfikowali i obsadzili doborową 15 Armią.
Ze strategicznego punktu widzenia, najważniejsza była izolacja wybranego pola walki. W rejon Normandii Niemcy mogli ściągnąć posiłki najszybciej z rejonu Calais. Alianci postanowili więc sprawić, żeby te wojska nigdzie się nie ruszyły.
Teatrzyk kukiełkowy Nieoceniony wkład w wypełnienie tego zadania miał gen. Patton. Został dowódcą „First United States Army Group” (złożonej z niewielkiej liczby angielskich rezerwistów), którą wyposażono w sprzęt wykonany z dykty i gumy. Zwiad Luftwaffe fotografował liczne „czołgi”, nasłuch meldował o „przesunięciach” wojsk, a Patton produkował „rozkazy” w tempie odpowiadającym pracy sztabu szykującego się do inwazji. Prasa również pomagała w podtrzymaniu tej iluzji, zamieszczając różne doniesienia, jak choćby oburzenie na wyczyny „spadochroniarzy oraz polskich i francuskich pancerniaków”.
Korzystając z osłony zapewnianej przez amerykański i brytyjski wywiad, do Anglii docierały konwoje z kolejnymi dywizjami na pokładach. Było ich tak dużo, że gen. Eisenhower miał powiedzieć „Wielka Brytania utrzymuje się na powierzchni morza tylko dlatego, że do jej ziemi przyczepiono tak dużo balonów zaporowych”. Jednak mimo potężnego zaplecza, nadal brak było czegoś, co poprawiłoby szansę na przeżycie żołnierzy, wyskakujących z barek na brzeg.
„Zabawki” Hobarta
Po kilku nieudanych próbach Anglicy znaleźli rozwiązanie niezbędne dla bezpiecznego (biorąc pod uwagę warunki desantu) dostarczenia czołgów na plażę. Do kilkudziesięciu wozów dołączyli gumowe fartuchy i śruby napędowe. Powstałe w ten sposób pojazdy (zwane ”DD”) zjeżdżały do wody w niewielkiej odległości od brzegu i dopływały do celu o własnych siłach.
Oskrzydlenie od góry
Uderzenie „w pionie”, w połączeniu z intensywnymi nalotami i działaniami ruchu oporu, miały odizolować pas niemieckiej obrony od zaplecza. Aby to było możliwe, niezbędne było perfekcyjne przeprowadzenie zrzutu spadochroniarzy. To był słaby punkt tej części operacji „Overlord”.
Atak miał rozpocząć się 4 czerwca 1944, jednak zła pogoda pokrzyżowała te plany. Żołnierze nie mogli bez końca tkwić na statkach, dlatego Eisenhower postanowił wykorzystać niewielkie rozpogodzenie przewidywane na 6 czerwca. W operacji o kryptonimie „Overlord” alianci przeprowadzili natarcie na pięć plaż: Utah, Omaha (USA), Sword, Juno i Gold (Wlk. Brytania). Desant morski zaplanowano na świt 6 czerwca, ale spadochroniarze wyruszyli znacznie wcześniej. Największe przeszkody napotkała na swej drodze 82 Dyw. (która posiada znacznie starszą tradycję od 101 Dyw.), dlatego wypada się skupić na jej działaniach.
Zwiadowcy
Pierwsze sześć zespołów wylądowało już 3 czerwca około 1:30 w nocy, aby oznaczyć miejsce lądowania kolejnych grup, które miały przywieźć bardziej skomplikowany sprzęt. Docelowo żołnierze mieli mieć ze sobą nieduże reflektory oraz urządzenie zwane „Eureka”, będące niewielką radiolatarnią. Samoloty prowadzące dane grupy, za pomocą aparatury „Rebeka” odbierały ten sygnał i dzięki niemu mogły odnaleźć swój cel w ciemnościach.
Piętnaście minut po północy, 6 czerwca 1944, pierwsze C-47 z grupy 19 maszyn wiozących skoczków z pododdziałów „tropicieli” (Pathfinders), wykonujących zadania na rzecz 101 i 82 Dywizji przekroczyły brzeg Francji. Samoloty rozproszyły się przez złą pogodę i nie mogły odnaleźć swych celów. Zrzut został przeprowadzony, ale tylko kilka grup znalazło się wystarczająco blisko wyznaczonych miejsc, aby skutecznie naprowadzać samoloty. Inne zespoły albo uruchamiały aparaturę w przygodnych miejscach, albo nie robiły tego wcale. W pasie działania 82 dywizji tylko jedna strefa (z trzech, jedna na pułk) została poprawnie oznaczona.
Pierwsze kroki
Największą niedogodnością było to, że ich ubrania (razem z bielizną) nasączono impregnatem, mającym chronić ich przed spodziewanym atakiem gazowym, który zresztą nigdy nie nastąpił. W związku z tym mundury śmierdziały i nie przepuszczały powietrza co tworzyło dość „ciężką” atmosferę w ciasnych wnętrzach samolotów. Ponadto każdy żołnierz miał przytroczony do nogi zasobnik. Był to niewielki worek zawierający m.in. broń, granaty, materiały wybuchowe, który skoczek powinien przed lądowaniem spuścić na lince, aby złagodzić uderzenie przy lądowaniu.
Według regulaminu, każdy ze spadochroniarzy powinien mieć dwa spadochrony, ale część żołnierzy zabrała dla wygody tylko jeden. Z racji przelotu nad Kanałem wszystkich wyposażono w nadmuchiwaną kamizelkę ratunkową, dodatkowo w wielu C-47 zdemontowano drzwi aby w razie nieszczęścia można było szybko opuścić maszynę. Celem 82 Dyw. był teren na zachód od rzeki Meredith (obszar za plażą ”Utah”).
Skok w piekło
Efekt był dla wielu skoczków opłakany. Po otwarciu czaszy, na ciało ludzkie działały ogromne siły. Zasobnik najczęściej odrywał się od spadochroniarza, ginąc w mroku razem z jego bronią, jeśli natomiast żołnierz wyskoczył na zbyt małej wysokości, uderzał w podłoże niczym worek kartofli. Część spotkał tragiczny los; topili się w rzekach bądź nadziewali na przeszkody. Niektórzy opadli prosto na St Mère Eglise (zamiast wylądować w jego pobliżu), przeżyło zaledwie kilku.
Na ziemi również nie było porządku. Obie dywizje zmieszały się nie tylko z Niemcami, ale i ze sobą. Nie było mowy o natychmiastowej koncentracji, każdy walczył o przeżycie. Trudności powiększała sieć żywopłotów i bagien, która znacznie utrudniała koordynację działań. Sytuacja na ziemi zmieniała się z minuty na minutę. Nad strefami skakało zaledwie 10 procent Amerykanów, rozrzut reszty dochodził do 25 mil (ok. 40 km). Część żołnierzy mimo wszystko usiłowała dotrzeć do celu, inni nacierali na stanowiska dział plot, niektórzy błąkali się usiłując znaleźć towarzyszy. 
Chaos pogłębiały problemy z tzw. „świerszczami”, małymi urządzeniami zbudowanymi z 2 kawałków blachy. Po naciśnięciu jednej z nich, zabawka wydawała z siebie głośne „klik”. Dzięki nadawanymi za ich pomocą sygnałami, żołnierze mieli się identyfikować w ciemnościach. Niestety, wiele z nich zepsuło się, a część skoczków chowała je tak głęboko, że miała kłopoty z wyjęciem urządzenia po „oklikaniu” ich. Niektórzy zginęli od ognia swoich towarzyszy.
Oczekiwanie
Wieczorem 6 czerwca dowódca 82 Dywizji miał pod swoją komendą zaledwie 1.500 żołnierzy (z 6350 zrzuconych tego dnia). Po 24 godzinach dołączania zagubionych grupek liczba ta zwiększyła się do 2.000 ludzi. Jednak wywołany chaos miał swoje zalety. Niemcy nie byli w stanie określić, co jest celem natarcia spadochroniarzy. Każdy niemiecki pododdział musiał przygotować się do odparcia ataku z każdej strony, co uniemożliwiło zorganizowany kontratak. Sytuację zagmatwała akcja dywersyjna, polegająca na zrzuceniu przez C-47 kukiełek wyposażonych w petardy odpalające się po lądowaniu, co jeszcze bardziej utrudniało identyfikację nieprzyjaciela.
Kurtyna opadła
82 Dywizja uczestniczyła w walce przez pełne 33 dni, tracąc 5.245 ludzi. Siły Sprzymierzonych wyrwały się z rejonu Normandii dopiero 28 lipca, po krwawych i nieudanych próbach zdobycia Caen przez Montgomery’ego.
Desant w Normandii nie był pierwszym zadaniem „All Americans”, ani ostatnim. Mimo trudności, jej członkowie, tak samo jak wszyscy żołnierze biorący udział o operacji „Overlord”, dali z siebie wszystko. To właśnie o takich ludziach Churchill powiedział "kwiat amerykańskich i brytyjskich mężczyzn zaściele plaże". Po D-Day, powinien dodać „i pola Normandii”.
Tekst powstał dzięki współpracy z serwisem historycznym Histmag.org
