Świat wiedźmina Geralta, to świat pozornie dla fantasy typowy. Pozornie, gdyż absolutnie kanonicznym elfom, krasnoludom, rycerzom i czarodziejom towarzyszą pojęcia ze świata nam współczesnego. Sapkowski to w końcu postmodernista i wielki kpiarz. Czy można więc jego krainę „nigdy-nigdy” traktować poważnie? Na serio roztrząsać kwestie pochodzenia elfów, natury magii i bogów, wreszcie dziedzictwa Ciri? 
Ale, jak to mawiają – im dalej w las, tym więcej drzew. Im więcej było opowiadań o Geralcie, tym świat i jakaś jego mapa były coraz bardziej potrzebne. W momencie tworzenia powieści dookreślone uniwersum, ze swoją geografią, kulturą i historią było już absolutnie konieczne.
Źródła i brzmienie 
Brzmienie nie bez przyczyny pojawiło się w śródtytule. Dla Sapkowskiego brzmienie języków, wyrazów, nazw i imion bohaterów jest częstokroć ważniejsze niż faktycznie znaczenie słów. A świat wiedźmina brzmi historią. Dźwięczą w nim nazwy germańskie, skandynawskie, celtyckie i łacińskie. Sama łacina istnieje w tym świecie! Starsza Mowa, język używany między innymi przez elfy, powstała na bazie francuskiego, angielskiego i niemieckiego. To podbarwiony celtycko koktajl językowy, jak określa to sam AS. Są w tym świecie i nuty słowiańskie. I zanim ktoś zakrzyknie – Humbug! Nie może przecież Sapkowski sadzić wykpiwanych przez się Pirogów! - warto przyjrzeć się jego światu.
A tam patrzmy jest Hołopole i rzeka Jaruga. I Kaczan i Łysoróg i Łęg, Novigrad (Nowogród?), Poróg. Nic to! Jest i rzeka Duppa. Są grody i dworzyszcza. Mieszkają w tym świecie osobnicy tacy jak Cap, Chodak, Czop, Dzierżygórka, jakiś Novosad, jakiś wojewoda Grozim, Nurzybób, Nosikamyk, Owsiwuj, Przegrzebek i at last, but not least szewc Kozojed. Jednak rodzimie brzmiące klimaty, za wyjątkiem może istot demonicznych, służą właśnie jako obiekty drwin. Hołopole to dziura, a najgorsze, najczarniejsze chamy to właśnie owe Chodaki i Kozojedy.
Bez względu jednak na części składowe, ze świata wiedźmina przeziera Europa i jej burzliwe dzieje. Historie państw, sytuacja polityczna, portrety nie tylko władców, ale i intelektualistów, twórców, encyklopedystów (!), to jakby odbicia historycznych postaci z naszego świata. W każdym zakamarku nibylandii widać wielką miłość Sapkowskiego do historii i rzeczy dawnych, która z pełną mocą rozkwitła dopiero w sadze husyckiej, będącej właśnie już pełnoprawną fantasy historyczną.Ach! Są i w tym świecie brzmienia zupełnie współczesne. Zgrywy totalne – często nazwy zwierząt, owadów i…środków czystości. Oraz innych produktów znanych z reklam. Odgadywanie skąd wzięły się imiona i nazwiska poszczególnych bohaterów, to skądinąd całkiem niezła zabawa.
Kształt świata
Skoro tyle już powiedzieliśmy o wzorcach, inspiracjach i częściach składowych, warto by na chwilę rzucić okiem na mapę tego świata. Ojczyzna wiedźmina to Kontynent. Klasyczny ląd fantasy, z zachodu oblany wodami wielkiego oceanu, od wschodu zamknięty pasmami niebotycznych gór. Północna jego część to krainy Nordlingów. Liczne królestwa, księstwa, hrabstwa i niezależne dziedziny, jako żywo przypominają kraje i kraiki celtycko-germańsko-romańsko-słowiańskiej Europy. Władza królów północy sięga rzeki Jarugi. Dalej, na Południu jest agresywny Nilfgaard.
Nie o historii świata będzie tu mowa. Ale o epoce w jakiej rozgrywają się utwory przedstawiające perypetie wiedźmina i Ciri. Na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się jasne: są zamki, rycerze, trójpolówka, pojedynki na miecze, strzały wypuszczane z łuków i kusz. A zatem średniowiecze. Epoka ukochana przez twórców fantasy, niemalże z gatunkiem tożsama. Z drugiej strony słyszymy o arkadowych pałacykach, o czworobokach pikinierów, teatrach i bastejach broniących przystępu do twierdz (skądinąd bez sensu, bo w świecie tym nie wynaleziono jeszcze prochu i dział). A więc przełom epok? Średniowiecze i Odrodzenie? Poniekąd jest to właściwy trop, gdyż w tym świecie pokutują jeszcze stare dworzyszcza, wilgotne, mroczne zamki i drewniane palisady, ale obok nich już rosną pałacyki i nowoczesne, ozdobne kamienice.Ale to oczywiście nie wszystko. W świecie tym mowa jest często o terroryzmie, o wojnach celnych i strefach demarkacyjnych. I tak wkradają się tu elementy historii nam współczesnej. Anachronizmy w budowie świata i mowie jego mieszkańców są liczne. Ale to właśnie ów postmodernizm – znak rozpoznawczy Sapkowskiego, dzięki któremu jego proza tak wyróżnia się na tle dokonań innych twórców fantasy.
Magia
Na pozór wszystko jest takie, jak w uniwersum fantasy być powinno. Czarodzieje wykrzykują zaklęcia, machają różdżkami i bum! pojawia się piorun. Ognista kula. Ale czarom towarzyszy groza, wybuchająca zwłaszcza wśród nie-czarodziei. Magia przez długi czas faktycznie jest wiedzą tajemną, a Sapkowski dawkuje nam informacje o niej. Kiedy wiedźmin korzysta ze Znaków, nie wiemy czym one dokładnie są. Jak ich używa? Ile ich jest? Skąd je wiedźmin zna? Dopiero z czasem, gdy na arenę wkraczają prawdziwi czarownicy przekonujemy się, że wiedźmińskie uroki, to jarmarczne sztuczki w porównaniu z mocą magów. I tu pojawia się drugie oblicze czarów. Magia staje się niemal zwyczajna. Wprawny czarodziej może teleportować sobie wodę do kąpieli, kiedy ma takie widzimisię. Może też budować magiczne falochrony, zwyczajnie, dla złota wypłacanego mu za robotę ze skarbca władców Koviru.
Melitele, dziewczyna, kobieta i starucha. Wielka Matka Freya. Lwiogłowy Pająk Coram Agh Ter, waleczny Kreve. W świecie Sapkowskiego, jak na klasyczne fantasy przystało, bogów jest bezliku. Wielu więc zdziwi informacja, że bogów tak naprawdę tam nie ma. Są liczni kapłani prawiący o swoich religiach i bóstwach. Duchowni potrafią rzucać klątwy i dokonywać cudów, ale to działanie magiczne, niekoniecznie dowód na istnienie jakichś sił wyższych. Zresztą kler dużo lepiej sobie radzi z rzucaniem oskarżeń niż klątw, wzbudzaniem nienawiści i nietolerancji. Bardziej zajmują go walki o wpływy i pieniądze niż czynienie cudów dla maluczkich. Tak przynajmniej przedstawiał to sam AS. Jednak w cyklu powieściowym raz jeden mamy przedstawione spotkanie z boginią. Jak więc to wytłumaczyć? Czyżby pojawiła się pierwsza rysa na niewzruszonym ateizmie pisarza? A może to było tylko złudzenie, iluzja, sztuczka magiczna wyższego rzędu? Niestety, tu Sapkowski zostawia nas bez odpowiedzi.
Obcy
Teorie
Teorii takich można wysnuwać do woli. Pamiętajmy jednak, że Sapkowski to postmodernista i kpiarz. Wykpić więc może wszelkie domysły i poważne hipotezy. Wykreśli nowe rysy w swoim świecie, jeśli tylko będzie mu to potrzebne do fabuły utworu, a nawet dla gagu. Dlatego bierzmy ten świat takim, jakim go AS uczynił i nie wnikajmy w szczegóły. A co się dalej z tym uniwersum stanie? Któż to wie? Teraz, kiedy zawładną wyobraźnią już nie tylko czytelników, ale i graczy możemy liczyć, że nieprędko ulegnie zapomnieniu. Nieprędko pokryje go kurz. Czy powstaną kolejne utwory o Geralcie lub gry z jego udziałem? Pytania należy kierować odpowiednio do ASa i CD PROJEKT RED.
