Dzień piąty – Elfy Wysokiego Rodu

Czarne chmury nad Ulthuan

Nasi wojownicy i magowie nie mają sobie równych w tym świecie, wcześniejsze wydarzenia i otarcie się o śmierć nauczyły mnie jednak pokory wobec każdego przeciwnika. Mogę Ci, panie, jedynie obiecać, że dołożę ze swojej strony wszelkich starań, aby święta ziemia Ulthuan nie została pohańbiona. Klnę się na Święty Ogień Asuryana, iż prędzej zginę, niż pozwolę tym odszczepieńcom bezcześcić naszą ojczyznę. Jedną mam tylko prośbę do Ciebie, mój panie, gdyż wyłącznie Twoje rozkazy mogą odwołać brata mego z obecnej misji, którą mu powierzyłeś. Jego obecność byłaby wielce pomocna, tym bardziej, iż siły nasze w związku z Twą wyprawą zostały w znacznym stopniu uszczuplone. Dlatego pokornie proszę, wezwij na pomoc naszej świętej ziemi brata mego, Teclisa.

Twój na zawsze pokorny sługa

Książę Tyrion

Oddany Ci po wsze czasy

Talanir, Wojownik Cienia i przyjaciel Wielkich Orłów

Vaul – Inni natomiast potrafią odłożyć na bok wielkie miecze, by w lewą dłoń ująć bogato zdobione, smukłe tarcze, licząc na to, że kolejne grupy wrogów rozbiją się o nie, niczym fale o nadmorskie skały.

Hoeth – To ścieżka tych, którzy równie dużo czasu poświęcili ćwiczeniom fizycznym, co studiowaniu magii w Białej Wieży. Dzięki temu potrafią za pomocą prostych zaklęć w bardzo efektywny sposób zwiększyć swoje możliwości bojowe.

Walka to taniec, okrutny, ale jakże piękny balet. Sztuką jest sprawić, abyś to ty go prowadził, każdego przeciwnika sprowadzając do ledwie epizodycznej roli. To jest możliwe, trzeba tylko odnaleźć odpowiedni rytm, wpaść w niemalże hipnotyczny trans, wyznaczany kolejnymi krokami i ruchami. Grać musi całe twoje ciało, każdy nerw. Bez mistrzowskiego opanowania swojej cielesności nigdy nie będzie to prawdziwą sztuką – jedynie rzemiosłem. Tego zaś nie da się osiągnąć bez doskonałości wewnętrznej, którą zawdzięczamy naukom Białej Wieży. Kiedy czujesz, że przez ciało przepływa moc Wiatrów Magii, twój taniec staje się czystym pięknem. Niewysłowionym. Choć okrutnym.

Asalar, Strażnik Białej Wieży

Isha – Podążający tą ścieżką skupiają się na leczących aspektach swej magii. Dzięki temu każde zaklęcie ofensywne pozwala na użycie później potężnych mocy leczących i uzdrawiających.

Vaul – Są również tacy, dla których najlepszą drogą do zwycięstwa jest maksymalne osłabienie przeciwnika przy jednoczesnym wzmocnieniu możliwości sojuszników.

W Wiatrach Magii każdy odnajduje odbicie samego siebie. To, w jaki sposób je wykorzystujesz, jak i na ile pozwalasz, by przez ciebie przepływały, jest zarazem świadectwem twojej duszy. Możliwości, jakie daje magia, są teoretycznie nieskończone, tylko nasza słabość i strach nie pozwala nam sięgnąć dalej, głębiej. Potrzeba wieków, by osiągnąć moc, jaką ja posiadłem. Potrzeba po tysiąckroć więcej czasu, by móc wykorzystać choć ułamek tej mocy. To potęga, której do końca nigdy nie poznamy i nie opanujemy. Możemy jedynie próbować. Ostrożnie i z boską pomocą.

Teclis

The Scout – Podstawową cechą każdego zwiadowcy powinna być umiejętność radzenia sobie z przeciwnikiem bez konieczności wchodzenia z nim w bliski kontakt. Tę sztukę opanowali oni do perfekcji.

The Skirmisher – Mistrzowie szybkich potyczek, wychodzący z założenia, iż cel ruchomy to cel najtrudniejszy do pokonania. Dlatego też – choć cierpi na tym zasięg ich strzał – wolą pozostawać w ciągłym ruchu, szyjąc bez przerwy do zaskoczonego taką taktyką przeciwnika.

Nas nie ma. Jesteśmy jedynie cieniami ludu, który niegdyś istniał. Pozostajemy wciąż zawieszeni między rzeczywistym światem a obrazem miejsca, które nazywaliśmy domem. Nie zrozumiesz tego; nawet jeśli spalą twoją chatę, wrócisz i odbudujesz ją. Wciąż będzie gdzieś istnieć miejsce, do którego zawsze możesz powrócić. Nam to odebrano, na zawsze i nieodwracalnie. Nie potrzebujemy ani nie chcemy niczyjej łaski, wystarcza nam pamięć tego, co się wydarzyło. Nigdy tego nie zapomnimy, jad zemsty zatruł nasze serca, a na tę chorobę jest tylko jedno lekarstwo – śmierć zdradzieckich psów, które zaprzedały swe dusze spaczonemu bogu rozpusty.

Anonimowy Wojownik Cienia

The Axeman – Ci wojownicy wykorzystują swego lwa przede wszystkim do odwrócenia uwagi przeciwnika, co im samym pozwala skupić się na maksymalnym wykorzystaniu posiadanej broni.

The Guardian – Są również i tacy, którzy wykorzystują wrodzoną agresję i siłę swojego zwierzęcia, samemu skupiając się na zapewnieniu mu podczas walki odpowiedniej ochrony.

Ja i mój wierny Asra. Po latach to nie jest już kwestia tresury czy magii. To więź, niezwykła więź, o jaką trudno czasem nawet z innymi braćmi. Tutaj musisz się bowiem nauczyć porozumiewać bez słów, reagować na każdy bodziec, na każde napięcie mięśnia czy ruch ogona. I działa to oczywiście w obydwie strony, jesteśmy jak idealnie zgrana maszyna, w czasie walki nie ma Nas. Jest podwójne Ja. Prawda, Asra? /spokojny, głęboki pomruk/

Sarlen i Asra