Dzień trzeci - Krasnoludy

W cieniu Gór Krańca Świata

Musimy zmyć z siebie tę hańbę, musimy pomścić naszych braci i siostry, którzy zginęli dzielnie, do ostatka broniąc tego bastionu. Ani ja, ani żaden inny krasnolud nie będzie mógł spojrzeć w oczy swym przodkom, jeśli twierdza pozostanie w brudnych łapskach zielonoskórej zarazy. To na pewno jakiś znak od bogów, ostrzeżenie, zapowiedź tego, co może nadejść. Co zagraża nam krasnoludom i wam ludziom. A nawet elfom. Zło i plugastwo rosną w siłę i choć nie znamy strachu, przegrana bitwa była dla nas wielką lekcją pokory. Zbyt mocno ufaliśmy swoim murom i technologii. Zignorowaliśmy znaki i ostrzeżenia, ufni we własną potęgę. Ta jednak ugięła się pod dzikim i nieokiełznanym impetem zielonoskórej hordy.

Na zawsze przyjaciel i sprzymierzeniec Ludzi

Wielki Król Thorgrim

Wy siem poddać, brodate kurduple!!!!! Nasza siła, nasza Waaagh! Was zmiażdżyć, podeptać w ziemia!!!! Nasza zgnieść, opluć, rozerwać, pociachać wasza penkate cielska, a ogr poobgryzać kości!!!! Wyjść i poddać siem, szybko zginąć bez bóle!!!!

Wielka Horda Wuc Grumlok

A pocałujcie nas w dupę!

Wielki Król Thorgrim

W walce mają tylko jedno, ale jakże ważne zadanie – wytrwać. Nie pozwolić, aby awangarda przeciwnika przedarła się przez ich linie. Najbardziej zamożni i doświadczeni wojownicy noszą na sobie ciężkie, płytowe pancerze wykonane ze słynnego gromrilu, gwiezdnego metalu, którego obróbkę krasnoludzcy mistrzowie opanowali do perfekcji. Większość z nich używa także zasłaniających niemalże całe ciało okrągłych tarcz, z naniesionymi na nie runicznym pismem inskrypcjami i klanowymi zawołaniami. Mali, krępi i niewywrotni, jak nazwał ich kiedyś znany z ciętego języka bretoński generał Degaul, są marzeniem każdej armii zmuszonej do obrony. Te nieco złośliwe słowa chyba najlepiej charakteryzują jedną z najlepszych defensywnych jednostek Starego Świata. Warto tu również wspomnieć o jeszcze jednej ciekawej cesze tych wojowników. Konieczność trwania na wyznaczonej pozycji sprawia, iż z każdym zadanym przez przeciwnika ciosem narasta w nich gniew i chęć zemsty, co paradoksalnie może przełożyć się na wzmocnienie ich siły czy odporności na ciosy. O tych nielicznych, którzy nie przestrzegają dyscypliny, folgując swym instynktom, już wspominaliśmy – kończą z zafarbowanym na pomarańczowo irokezem i ciałem pokrytym tatuażami.

Vengeance – to ścieżka, którą podążają najbardziej niespokojne krasnoludy, skupia się ona bowiem na wykorzystaniu narastającego gniewu do działań ofensywnych. Często zdarza się, że oddani jej wojownicy potrafią odrzucić tarcze i walczyć potężnymi, dwuręcznymi toporami.

Brotherhood – ci wojownicy czerpią swą siłę i wytrzymałość z braterskich więzi, stanowiąc jednocześnie inspirację i wsparcie dla wszystkich otaczających ich braci i aliantów.

A o czym tu, w mordę goblina, gadać? Dostaliśmy wpieprz i tyle. Zaskoczyli nas, było ich za dużo, za dużo nawet jak na nasze możliwości. Wiesz jak jest, to jak z piciem piwska z beczki. Upierdzielasz kran, lejesz do gęby i dobrze jest. Ale jak zamiast kranu wywalisz całe dno, to dupa, nie napijesz się, tylko się uchrzanisz jak świnia i najwyżej zakrztusisz. No to my się właśnie zakrztusiliśmy troszeczkę, bo nam zielone dziadostwo beczkę nad łbami rozwaliło. Co robić... Trza beknąć z głębi serca, obetrzeć mordę i pokazać im, kto tu rządzi! Ja będę stał do końca...

Grungi Stonehammer

Zdolności inżynierów sprawiły, iż podczas wojny przekształcili się ze zwykłych liniowych wojowników w wysoce wyspecjalizowane jednostki, siejące zniszczenie w szeregach wroga z pomocą całego arsenału broni palnej. Jedną z najbardziej zaawansowanych broni tego typu są rozstawiane wieżyczki, które wyposażone w kilkanaście nawet luf są w stanie powstrzymać niejedną szarżę przeważających sił wroga. Jednak to nie koniec inwencji twórczej inżynierów. Ci bardziej doświadczeni i zdolni potrafią ulepszać swoje maleństwa, montując na nich na przykład zabójcze miotacze płomieni czy wyposażając w specjalną, przebijającą pancerz amunicję. Broń potrafi być wszakże – jak każdy mechanizm – zawodna, nie zapominają więc o tradycyjnych formach walki, niejednokrotnie sięgając choćby po swe potężne nastawne klucze i używając ich jako broni do walki wręcz. Wśród inżynierów krasnoludzkich dopatrzeć możemy się trzech podstawowych specjalizacji:

The Grenadier – na pytanie, jak pogodzić siłę rażenia armaty z poręcznością pistoletu, krasnoludzcy inżynierowie odpowiedzieli w prosty i może nieco toporny, ale wyjątkowo skuteczny sposób. Skonstruowali ręczne granaty i bomby, którymi miotają na polu walki, osłabiając i wprowadzając zamęt w szeregach wroga.

The Tinkerer – każdy prawdziwy mężczyzna to niepoprawny gadżeciarz. Nie inaczej jest z krasnoludami, ba, w ich przypadku hobby stało się często sposobem na życie. Po co bowiem w czasie walki narażać swój talent, skoro wrogów może zastrzelić, przebić i podpalić zmyślną maszynką?

Dziad budował machiny do wydobycia rudy. Ojciec budował machiny budowlane. Ja buduję machiny zagłady. Każdy walczy na swój sposób, nie? Mam talent i smykałkę do dłubania w mechanizmach, więc kombinuję cały czas, jak tu ulepszyć i usprawnić swoje zabawki. Zobaczyta, kiedyś przyjdą czasy, że krasnoludy będą siedzieć wygodnie na dupach w twierdzy, a automatyczna i mechaniczna broń sterowana na odległość sama będzie nap... zielonych! Czaisz? Siedzisz, walisz browca, a machina walczy za ciebie. Nie, nie powaliło mnie. Mówię, że tak będzie. Magia się kiedyś wypali, technika to przyszłość, tu jest potęga!

Glegnar Goldenhand

Jak powszechnie wiadomo, ze względu na pewne zaszłości krasnoludy starają się unikać kiedy tylko mogą kontaktu z wszelką magią w jej czystej postaci. Nie ufają jej, uważają za nieczystą i zbyt chimeryczną, by na niej opierać swą siłę. Dla krasnoluda żadne, nawet najpotężniejsze zaklęcie nie może równać się sile wojownika, jego umiejętnościom i doskonałej broni. Jest wszakże jeden wyjątek, który choć de facto stanowi formę magii, oparty został na specyficznym dla tej rasy aspekcie – runach. Jedną z podstawowych przyczyn akceptacji tej formy magii jest silne powiązanie run z krasnoludzką wiarą i bogami.

Grungni – koncentracja na jednorazowym, precyzyjnie ukierunkowanym działaniu. Kapłan koncentruje się na jednym sprzymierzeńcu bądź wrogu, pomagając mu lub uderzając w niego z całą możliwą potęgą.

Valaya – działania długofalowe, mniej efektowne, często jednak bardziej efektywne. Najlepszym przykładem może być leczenie, w tym wypadku nie jednorazowe, lecz opierające się na powolnej, ale długotrwałej regeneracji.

Grimnir – skupienie się na objęciu działaniem jak największego obszaru. Szczególnie przydatne w przypadku dużych grup relatywnie słabych wrogów lub chęci wspomożenia walczących w szyku sprzymierzeńców.

W tych znakach drzemie moc, jakiej nie potrafią zrozumieć i pojąć nawet najstarsi spośród nas. Kim my jesteśmy, cóż poznaliśmy? Nic tak naprawdę. Nasza wiedza to niewielki opiłek metalu, który udało nam się wynieść chyłkiem z boskiej kuźni. Ale nawet to wystarczy, byśmy mogli przeciwstawić się tym zielonym bydlakom, depczącym naszą ziemię i zatruwających swoim odorem korytarze naszych kopalni. Klnę się na wszystkich bogów, że jeśli będzie trzeba, to jako ostatni stanę na wprost nich, zaśmieję się im w twarz, wychylę kufel przedniego piwa i zabiorę ze sobą w ostatnią podróż tylu, ilu zdołam. Ale miejcie wiarę, bracia! Bogowie są po naszej stronie!

Toinar Ironhand