Tydzień z Warhammer 40, 000: Dawn of War II - dzień pierwszy

Lekcja nowicjusza – czyli trochę historii Zakonu Krwawych Kruków

- A więc nie przypominasz sobie, czemu zawołaniem Drugiej Kompanii naszego Zakonu jest "Zwycięstwo Ponad Śmierć?" – głos Brata Kronikarza, pełen był uprzejmego zainteresowania, lecz Ravion nie miał wątpliwości, że za jego plecami reszta nowicjuszy wymienia porozumiewawcze spojrzenia. Rozpaczliwie próbował przypomnieć sobie historię związaną z tym wydarzeniem ale w głowie miał większą pustkę, niż ta, która roztaczała się na jałowych wyżynach jego rodzinnej planety, Calderis. Potrzasnął przecząco głową.

- Czy nazwa Thur’Abis mówi ci coś, młodzieńcze? Płaskowyż Thur’Abis? – bioniczne implanty zastępujące oboje oczu wykładowcy wydały z siebie cichy dźwięk, gdy przesłona wizjerów zawęziła się lekko.

- To chyba gdzieś poza subsektorem Aurelia - Ravion próbował zebrać spłoszone myśli.

- Gratuluję przenikliwości, chłopcze – uprzejmy głos Kronikarza był chyba jeszcze bardziej raniący niż parsknięcia kilku nowicjuszy z tyłu sali – drogą eliminacji wykluczyłeś jakiś promil dostępnych możliwości. Zasługujesz na małą podpowiedź – Płaskowyż Thur’Abis nie mieści się również na Świętej Terze. Parsknięcia przeszły w zduszony chichot.

- Kampania Kronusjańska. Zwycięstwo Drugiej Kompanii, dowodzonej przez kapitana Daviana Thule, nad plugawymi Nekronami w ich katakumbach pod Płaskowyżem Thur’Abis. Po tym wydarzeniu Druga Kompania przyjęła zawołanie "Zwycięstwo Ponad Śmierć" i dodała do swego godła czaszkę, symbolizującą wroga, nad którym je odniesiono. Siadaj. Na za tydzień bądźcie gotowi opowiedzieć o bohaterach naszego zakonu – od Azariaha Vidyi poczynając, na żyjących obecnie kończąc. Pojutrze egzamin z historii najnowszej – kampanie przeciwko Wrogom Ludzkości w ostatnich trzech wiekach. Ze szczególnym uwzględnieniem Kampanii Kronusjańskiej i działań w systemie Kaurava. To wszystko na dzisiaj.

Ravion oderwał się na moment od swych myśli i przyspieszył, gdy poczuł pod nogami bruk wykładanej kamieniami drogi. Wbiegł pomiędzy wznoszące się w dżungli starożytne ruiny. Od areny walk dzieliło go jeszcze kilkadziesiąt minut biegu. Tym razem nie da się przegonić Urstusowi. Wbiegając na jedno ze wzniesień zerknął przez ramię, ale nie dostrzegł nigdzie zwalistej sylwetki swego przyjaciela. Trudno. Najwidoczniej pokonywanie moczarów musiało zająć mu więcej czasu, albo uległ jakiejś drobnej kontuzji, co nie było rzadkością na treningach prowadzonych przez Sierżanta Cyrusa. Na szczęście tego wymagającego wykładowcę wezwały gdzieś poza planetę służbowe sprawy Zakonu i kadeci od tygodnia cieszyli się nieco większa swobodą.

Ravion nie zamierzał jednak próżnować. Być jednym z Krwawych Kruków, to chluba i zaszczyt, na który trzeba było ciężko zapracować. Zakon bronił Imperium Ludzkości od tysięcy lat. Oprócz walki zbrojnej, jednym z podstawowych obowiązków jakie na siebie przyjął była ochrona sekretnej wiedzy. Dla tego właśnie dbano o to, by nowicjusze znali jego historię w każdym, najdrobniejszym fragmencie. Przynajmniej tę znaną historię. Ravion znów sięgnął pamięcią do pierwszych lekcji historii, na których mówiono o początkach Zakonu.

Również taktyka Braci Zakonnych i ich doktryna wojenna nie były standardowe i wielu podważało zgodność z wytycznymi, zawartymi w Kodeksie Astartes. Krwawe Kruki bardzo uważnie analizowały zawsze ruchy i strategię przeciwnika zanim wyprowadzały jakikolwiek atak. Doprowadzało to czasem do tarć pomiędzy nimi a wyznającymi bardziej prostolinijne i otwarte podejście do walki Zakonami, które nad taktyczny marsz, wzajemne ubezpieczanie oddziałów i ogień zaporowy przedkładały szturm na pozycje wroga z imieniem Imperatora na ustach.

Taktyka zakonu została jednak ustalona wieki temu i sprawdziła się w wielu trudnych sytuacjach. Preferował ją chyba najbardziej otaczany czcią bohater Zakonu, Azariah Vidya. Wieki temu, podczas ciężkiej kampanii w sektorze Gothic, po śmierci Mistrza Zakonu, zebrał on ocalałych Braci i poprowadził Krwawe Kruki do zwycięstwa. Zawdzięczano je właśnie precyzyjnej analizie posunięć wroga i ścisłego współdziałania pomiędzy oddziałami – tak Kosmicznymi Marines jak i ewentualnymi sprzymierzeńcami. Azariah Vidya wybrany został potem na Mistrza Zakonu i po dziś dzień wspominany jest w jego historii jako Wielki Ojciec.

- Ciekawe czemu tutaj? – przebiegło przez głowę nowicjusza, gdy brnął po pas w wodzie, pokonując szerokie rozlewisko, trzymając bolter wysoko nad głową. Zwykle wielcy dowódcy toczyli nieustanne boje z zagrażającymi Imperium heretykami, obcymi, mutantami i wyznającymi Mroczne Potęgi zdrajcami z upadłych Zakonów. Typhon Primaris nie było sielankową planetą ale stanowiący niegdyś duży problem zielonoskórzy Orkowie zostali wyparci w bardziej dzikie rejony dżungli a ich ciągłe, wewnętrzne walki sprawiały, że nie stanowili żadnego realnego zagrożenia.

Na jego oczach skomplikowana, święta maszyneria, błogosławiona przez Kapłanów Maszyny niszczona była przez wrogów ludzkości. Bezsilnie przyglądał się, jak po dokonaniu działa zniszczenia istoty wyszarpują sobie z rąk części anteny. Nie miał jednak wątpliwości, że samemu nie da rady czterem przeciwnikom, z których każdy mógłby rozerwać go na strzępy gołymi dłońmi. Chyba że… Ocenił dzielącą go od orków odległość, odpiął wiszącą u pasa prostokątną torbę z ładunkiem burzącym, wcisnął zapalnik rozpoczynający odliczanie i posłał pakunek szerokim łukiem w stronę grupki wrogów. Ładunek spadł w odległości paru kroków od najbliższego z nich. Orkowie odwrócili się zainteresowani dziwnym przedmiotem. Jeden z nich schylił się i podniósł przedmiot, potrzasnął nim i pokazał towarzyszom. Eksplozja nastąpiła sekundę później, rozrzucając szczątki po najbliższej okolicy.