Retrogram - Historia SSI - ostatni rozdział

Dziś ostatni już odcinek opowieści Myszastego o historii studia Strategic Simulations, Inc.. Choć oczywiście na pewno nie ostatni Retrogram. Zapraszamy do lektury!

Sprzedanie SSI Mindscape wydawało się początkowo dobrym pomysłem. Firma Billingsa, choć mająca ugruntowaną pozycję i wypracowaną przez długie lata renomę, nie była przecież gigantem – szanse na samotne przetrwanie nie były wtedy zbyt wielkie. Tym bardziej, że ponad dwuletnie opóźnienie w powstaniu silnika i nowej gry ze swiata Dark Sun mocno nadszarpnęło fundusze studia. Dopływ gotówki pozwolił SSI rozwinąć skrzydła i nawet późniejsza utrata licencji na gry ze światów Dungeons & Dragons nie zachwiała jego pozycją. Nowy silnik oraz mechanika rozgrywki zastosowane w Panzer General i pokrewnych tytułach sprawiły, że grami strategicznymi zaczęli interesować się gracze, którzy wcześniej unikali tego typu produkcji. Wszystko wskazywało na to, że mimo wcześniejszych obaw, SSI ma jednak duże szanse na wyjście obronną ręką z każdej sytuacji.

Początkowo Joel Billings pozostał na swoim dotychczasowym stanowisku, wciąż dowodząc całą ekipą. Z czasem sytuacja zaczęła się drastycznie zmieniać. Joel przestał być udzielnym władyką i stał się jednym z wielu trybików wielkiej korporacji. Szybko okazało się, że jest to styl pracy, w którym nie potrafi się odnaleźć. Maratony niekończących się, wielogodzinnych narad, w których musiał brać udział, a które często w ogóle nie dotyczyły jego studia, dały mu się mocno we znaki. Jak wspomina, w owym okresie nie miał już zupełnie czasu na bezpośrednie partycypowanie w którymś z projektów SSI. Chciał tworzyć i wydawać gry, a nie prowadzić jałowe rozmowy z korporacyjnymi dyrektorami kolejnych szczebli.

W tym też czasie pojawił się kolejny z niezwykle udanych tytułów SSI, czyli Steel Panthers. Gra została zaprojektowana przez Gary Grigsby'ego i Keitha Brorsa na podstawie pomysłów, które wcześniej pojawiły się w kilku starszych grach pierwszego z nich. Była to dość skomplikowana i realistyczna strategia turowa, w której kierowaliśmy podległymi nam żołnierzami na polu walki. Naszym celem było zajęcie (bądź utrzymanie) specjalnie oznaczonych punktów o znaczeniu strategicznym. W zasadzie, po tym pobieżnym opisie, mogłoby się wydawać, że to klasyczny przykład niczym nie wyróżniającej się wojennej turowej strategii. Diabeł tkwił jednak w szczegółach.

Przede wszystkim, już w pierwszej, najbardziej podstawowej wersji gry, otrzymywaliśmy do swej dyspozycji aż 18 różnych armii, podzielonych na cztery podstawowe rodzaje wojsk. Zwracała uwagę także rozbudowana mechanika, uwzględniająca nie tylko takie parametry, jak typ, czy siła jednostki, ale również jej morale. Kwestie strzelania i trafiania opisane były mnóstwem parametrów i zmiennych, wśród których niebagatelną rolę odgrywały takie czynniki, jak wysokość zajmowanej przez jednostkę pozycji. Dbać musieliśmy nie tylko o odpowiednie rozstawienie wojska, ale także ich zaopatrzenie w amunicję.

Co najciekawsze, mimo, iż SSI nigdy nie udostępniło odpowiednich narzędzi, dość szybko zaczęły pojawiać się różnorodne mody, przeróbki, czy chociażby dodatkowe scenariusze i kampanie, tworzone przez samych graczy. Duża w tym zasługa samego silnika, który stworzony został jako bardzo uniwersalne narzędzie, pozwalające wprowadzać dowolne zmienne oddające różne aspekty warunków panujących na polu walki. Najważniejsze jednak, że dzięki tym ludziom Steel Panthers żyje do dziś i ma się całkiem dobrze. Nie jest to może na największe community na świecie, jednak od lat, nieprzerwanie pracują nad ulepszaniem, modyfikowaniem i rozbudowywaniem ulubionej gry. Gry, którą dziś, z czystym sumieniem polecam każdemu.

Nieco wcześniej, bo w 1996 roku, pojawił się natomiast ostatni już chyba z naprawdę ważnych tytułów wyprodukowanych przez SSI. Był to symulator okrętu podwodnego, który zapoczątkował niezwykle długą (i niestety rozmienioną ostatnio czasy na drobne) serię: Silent Hunter. SSI po raz kolejny wykazało się tutaj doskonałym wyczuciem podczas projektowania gry, która mogła zadowolić zarówno najbardziej hardcore’owych miłośników podwodnych polowań, jak i zwykłych graczy, którzy chcieli posmakować tego niezwykłego klimatu.

Choć gra posiadała zwyczajną, dwuwymiarową grafikę, ekipie SSI udało się stworzyć tytuł, który sprawił, że wszyscy miłośnicy podwodnej walki na wiele tygodni zapomnieli o realnym świecie. Gra sprzedawała się wyjątkowo dobrze, udało jej się nawet dostać do pierwszej dziesiątki kilku list sprzedaży, co jak na symulator było nie lada osiągnięciem. Co prawda „złote” czasy licencji TSR już dawno minęły i dochody nie były tak spektakularne, jak wtedy, jednak póki co SSI wciąż utrzymywało się jakoś na powierzchni.

A Joel Billings? Odszedł. Chciał bowiem wciąż robić to, co lubił najbardziej – klasyczne, turowe gry wojenne. Wraz z nim odeszli dwaj najważniejsi ludzie w SSI: Gary Grigsby i Keith Brors. Ta trójka nie poddała się jednak i dziś jedną z ostatnich bastionów dla miłośników przesuwania wirtualnych żetonów po wirtualnych heksach. Tych wciąż aktywnych weteranów branży znajdziecie teraz pod sztandarami 2 By 3 Games. Pewnie nie zarabiają teraz milionów, ale przynajmniej pokazali, że mają szacunek dla samych siebie i swojej pracy.