Przed Wami jeszcze gorąca recenzja Myszastego, który dzieli się swoimi wrażeniami z gry w Dead Space 2. Zapraszamy do lektury!
Przed Wami jeszcze gorąca recenzja Myszastego, który dzieli się swoimi wrażeniami z gry w Dead Space 2. Zapraszamy do lektury!
Isaac Clarke powrócił. I muszę przyznać, że zrobił to w całkiem niezłym stylu. Dead Space 2 spełnia większość pokładanych w nim nadziei, jest tytułem niezwykle grywalnym i wciągającym, choć nie wszystkie elementy tej układanki spodobały mi się w jednakowym stopniu. To na pewno gra, w którą warto zainwestować, gdyż dostarczy nam minimum kilku godzin świetnej rozrywki. Bliżej jej jednak do klasycznego survival horroru z mnóstwem walk w ostatnich etapach, niż klimatycznej opowieści grozy w scenerii hard s-f.
Po raz kolejny wcielimy się więc w technika Isaaka Clarke’a, który po przeżyciu mrożących krew w żyłach wydarzeń na statku wydobywczym „Ishimura”, trafił pod troskliwą opiekę lekarzy. Nic w tym dziwnego, wszak wyniszczony fizycznie i psychicznie bohater miał raczej małe szanse na to, by podźwignąć się samemu. Tegoż właśnie dotyczy sam wstęp do gry, w którym widzimy – utrzymane w oniryczno-narkotycznym klimacie – przebudzenie bohatera. Czy to tylko sen, czy powstałe w zmaltretowanym umyśle wizje, czy może rzeczywistość? Przejście do pierwszych w pełni interaktywnych sekwencji jest wyreżyserowane w mistrzowski sposób. Przez pewien czas nie mamy pewności, czy to, co dzieje się wokół nas jest prawdziwe, czy to jedynie dalszy ciąg koszmarnego snu.
Zbyt często. Nie mogę się pozbyć wrażenia, że ekipa odpowiedzialna za Dead Space 2 nieco przesadziła, przez co po kilku pierwszych niespodziankach, zaczynamy do tych sztuczek po prostu przywykać. Nie powiem, zdarza się, że wykorzystano je po mistrzowsku, na pochwałę zasługuje też budowanie w kilku miejscach napięcia tylko po to, by... po kilku chwilach je rozładować. I właśnie te fragmenty rozgrywki spodobały mi się najbardziej. Ogólnie trochę tu F.E.A.R., trochę wspomnianego BioShock, dominuje jednak zdecydowanie Resident Evil. Pochwalić muszę również kilka niespodzianek scenariuszowych. Nie chcę tu zdradzać szczegółów, powiem jedynie, że twórcy przynajmniej dwa razy potrafili świetnie zabawić się ze mną, wykorzystując dość proste, ale skuteczne chwyty.
Choć w grze znajdziemy kilka nowych zabawek, w zasadzie całość da się przejść korzystając jedynie z trzech podstawowych broni, którymi są, co następuje: Line Gun, Force Gun i Detonator. Ten pierwszy jest moim zdaniem najlepszą bronią w Dead Space 2, posiadającą tylko jedną wadę – zajmującą dużo miejsca amunicję (grupuje się jedynie po sześć sztuk). Force Gun jest nieoceniony w roli shotguna, kiedy opadnięci zostaniemy przez dużą liczbę regularnych wrogów lub hordę małych, dziecięcej proweniencji nekromorfów, znanych jako The Pack. Z kolei Detonator, to wspomniany „stawiacz min” (z laserowymi czujnikami), które możemy przymocowywać zarówno do podłogi, jak i ścian, czy sufitów. Kultowy Plasma Cutter wydaje się tu być wyraźnie słabszy – poza początkiem gry, korzystałem z niego jedynie do eliminacji statycznych celów.
W niemalże niezmienionej formie pozostały wszelakie elementy rozgrywki związane z ulepszeniami, zakupami i samym interfejsem gry, a właściwie jego brakiem. Zakupów dokonujemy w doskonale znanej z pierwszej części komorze, która służy nam również, jako podręczny składzik. Do wprowadzania ulepszeń znów potrzebujemy węzłów energetycznych i specjalnego warsztatu. Podobnie rzecz ma się z interfejsem, który pojawia się jedynie w postaci holograficznych projekcji (inwentarz, menu zadań, znalezione dokumenty i nagrania) lub jest widoczny bezpośrednio na pancerzu (RIG). Jedyną poważną zmianą jest zniknięcie trójwymiarowej mapy, zastąpionej teraz zaawansowanym systemem „naprowadzania”, pokazującym już nie tylko najkrótszą drogę do celu misji, ale także punktu zapisu gry, warsztatu i sklepu. Co ciekawe, wcale nam tej mapy nie brakuje, a powyższy system doskonale spełnia swoją rolę.
Nieco mniejsze wrażenie zrobiła natomiast na mnie możliwość wybijania okien, co skutkuje natychmiastowym wyssaniem zawartości pomieszczenia w otaczającą stację próżnię. Rozczarowanie to wynika głównie z obligatoryjnego charakteru tego typu scen. Miałem nadzieję, że będzie to po prostu jedna z opcji taktycznych, okupiona zresztą pewnymi potencjalnymi stratami. Nie podejmujemy tu jednak żadnych decyzji, ustawienie tychże okien względem gracza jest zawsze takie, że niemalże nie ma opcji, by w nie przypadkowo nie trafić. Bardziej więc przypomina to klasyczne QTE, niż dodatkową możliwość do wykorzystania. Dodatkowo trafimy na takie miejsca zaledwie kilkukrotnie podczas przemierzania kilometrów korytarzy w Sprawl.
Niemała w tym zasługa charakterystycznego klimatu hard s-f, który w połączeniu ze specyficznym, dość surowym designem ma niezwykłą siłę przyciągania. O ile jednak w przypadku pierwszej gry niemalże skazani byliśmy na surowe wnętrza „Ishimury”, o tyle w Dead Space 2 projektanci poziomów mogli nieco poszaleć – w końcu do swej dyspozycji otrzymali całe miasto. Muszę przyznać, że – poza kilkoma wyjątkami – w większości przypadków wywiązali się wzorowo ze swojego zadania. W Dead Space 2 mamy też dużo więcej kolorów (cudownie psychodeliczne przedszkole!), jednak ku swemu zdziwieniu odkryłem, że w żaden sposób nie psuje to klimatu zabawy.
Na osobny akapit zasługuje udźwiękowienie gry, gdyż Dead Space 2 może być wzorem, jak powinno się to robić. Począwszy od naprawdę nieźle zagranych ról tego dramatu, poprzez wszelkie dźwięki środowiskowe, a skończywszy na muzyce, całość oprawy dźwiękowej jest bliska perfekcji. Isaac, który w tej części odzyskał zdolność mówienia, nie zasypuje nas na szczęście egzystencjonalnymi monologami, z rzadka tylko komentując niektóre wydarzenia i prowadząc krótkie, acz treściwe rozmowy z bohaterami niezależnymi. Bardzo dobrze, bo ani z niego Duke Nukem, ani Immanuel Kant, a jedynie prosty inżynier, który zupełnie przypadkowo wplątał się w historię, która przerosła jego psychikę.
Dead Space 2, to bardzo dobra kontynuacja hitu sprzed trzech lat. Rdzeń rozgrywki, z kilkoma zaledwie zmianami, pozostał niemalże taki sam, jednak trudno traktować to, jako wadę. Owszem, gra nie jest odkrywcza, nie zaskakuje nas niezwykłymi rozwiązaniami, twórcy wycisnęli wszakże z tejże konwencji niemalże wszystko. Dead Space 2 jest też z pewnością dużo bardziej spektakularny, niż jego poprzednik. Wiele tu scen, które na długo zapadają w pamięć (igła!), a całość ma zdecydowanie bardziej „filmowy” charakter, co akurat w tym przypadku jest ewidentnym plusem.
